เขาบอกว่า...มันเป็นเหตุ
1089 Words
สการ์เล็ตต์สีหน้าเคร่งเครียด หลังจากคาดคั้นคำอธิบายจากพี่ชาย มือจิกกันแน่นจนเจ็บ แต่กลับไม่รู้สึกเหน็บเท่าใจ ความชาล้นเหลือประหนึ่งน้ำมันหกลงพื้นแล้วโดนไฟลนซ้ำ ร้อนผ่าวมาถึงทรวงอก เธอนั่งแทบไม่ติด ลำคอตีบตันพูดอะไรไม่ออก
โจอี้ทำคนตาย!
เขาว่าอย่างนั้น
" เธอเป็นลูกผู้มีอิทธิพล "
ในขณะชายหนุ่มดูคล่ำเครียดไม่ต่างกัน แต่แทนที่จะช่วยกันแก้ปัญหา ตอบคำถามดีๆในเบื้องต้น เขากลับถามคำตอบคำ หันมาตะเบ็งเสียงใส่เธอแต่ละครั้งราวกับเธอนั้นเป็นคนผิด
โคลนีถอนหายใจพรืด ดวงตาหรี่มองพื้น สีหน้าละห้อยของเธอไม่รู้จะละห้อยยังไงแล้ว
เธอเหนื่อย..
เหนื่อยเหลือเกิน
" เขาจะต้องเอาเราตายแน่ "
"หุบปากน่า!"
แต่ใช่ว่าโจอี้ไม่รู้สึก แม้จะเป็นคนเลว สำหรับเขาน้องสาวคือคนสำคัญเสมอ ทว่าเมื่อผีการพนันเข้าสิง ต่อให้รักแค่ไหนก็จำใครไม่ได้ทั้งนั้น
" พี่.."
หากตอนใดไม่ได้อยู่ในคาสิโน โจอี้ก็ยังคงเป็นพี่ชายคนเดิมของเธอ เขาหันหน้ากลับมายังร่างบาง มองหัวไหล่ห่อเข้าหากันจนลีบ แล้วถอนหายใจแผ่วให้กับประโยคเสียงสั่นเครือ
" นี่มันเรื่องใหญ่นะ .."
เข้าใจความรู้สึกน้องสาวดี เธอนั้นกลัวแค่ไหน เพราะนี่เป็นเรื่องร้ายแรงที่สุด เท่าที่เขาทำมา
" พี่ไม่ได้ตั้งใจ "
" แล้วเขาจะเชื่อเหรอ "
การเดินเข้าไปใกล้ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แล้วดึงเธอมากอด อาจไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด
" ไม่หรอก ไม่มีทางเชื่อ "
แต่นาทีนี้ ขณะสมองกำลังตื้อ มืดแปดด้าน คงทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้
ทว่าสิ่งที่เขาควรกระทำมากที่สุด คือน้องสาวของเขาจะต้องไม่เดือดร้อนไปด้วย
ไม่เดือดร้อนกับเรื่องเลวร้ายนี่!
บีน่าตายเขาเสียใจ
แต่โคลนีจะต้องไม่ทำให้เขาเสียใจซ้ำสอง!
ทว่า....
คนธรรมดาคนหนึ่งน่ะหรือ จะสู้อิทธิพลดำมืด
เมื่อประวัติของบีน่าเพิ่งจะถูกแพร่งพรายออกมาหลังจากหล่อนตาย
' ครอบครัวของหล่อนเป็นมาเฟีย'
" บอกแล้วใช่ไหม อย่าหนี"
เสียงทุ้มเจ้าของเดิมทำโคลนีหลุดจากภวังค์ หญิงสาวก้มหน้างุด ต่อให้มีผ้าคาดตา ทำอย่างไรก็มองไม่เห็น ยังไม่สามารถทำให้เลิกกลัวได้ และเขาคงไม่รู้ท่ามกลางความเงียบมีเพียงลูกกระเดือกที่เคลื่อนไหว ภายใต้ผ้าปิดตาหนาทึบนั้น มีหยดน้ำกำลังเอ่อล้นซ่อนอยู่
" มันจะทำให้ฉันโกรธมากขึ้น"
ยิ่งเสียงกระซิบ บ่งบอกหน้าของเขาใกล้กับเธอแค่เอื้อมมือก็ยิ่งทำให้กลัวเข้าไปใหญ่ สาวเจ้าใจหายวาบ กลับทำได้แค่เม้มริมฝีปากแน่น
ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกในยามนี้ของเธอ หากไม่ได้เป็นเธอ
ร่างบางในชุดยูนิฟอร์มตำแหน่งบาร์เทนเดอร์ ที่เพิ่งจะเลิกงานมาหมาดๆ ในช่วงใกล้รุ่งของอีกวัน เดินโซซัดโซเซมาด้วยความเหนื่อยล้า กลับต้องเจอชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งยืนออกันอยู่หน้าห้อง เหตุการณ์ระทึกประชิดตัว มีโอกาสวิ่งหนีได้ ถ้าไม่ทำก็เท่าโง่หรือไม่ใช่?
เธอรู้เขาสั่งไว้!
แต่เรื่องอะไรจะต้องฟัง!
ในเมื่อเธอไม่รู้เรื่องด้วย และใครก็ล้วนรักชีวิตของตัวเองทั้งนั้น
ต่อให้รู้การหนีนี้จะเหนื่อยเปล่า!
" เธอชื่ออะไร?"
ด้วยระยะการได้ยินที่ใกล้มากกว่าเก่า กับเสียงแหบกดลงต่ำทำเธอต้องเบือนหน้าหนีโดยสัญชาตญาณ แต่กลับถูกนิ้วแข็งคีบคางให้หันกลับมา
" อย่าให้ต้องถามซ้ำสอง"
" สะ สการ์เล็ตต์ โคลนี "
"โคลนี.. โทษทีที่ฉันสืบแต่ประวัติพี่ชายของเธอ "
อึก!
ก่อนจะเบิกตาค้างก็ตอนเขาดึงผ้าคาดตาออก เผยดวงตาคมกริบขนานกันตรงใบหน้า แววตานั้นเผยความแค้นเคือง ย้อนแย้งกันกับสีหน้า เขย่าขวัญที่มีน้อยนิดของเธอให้วิ่งพล่าน ก่อนยกยิ้มมุมปาก พร้อมประโยคราบเรียบอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
สการ์เล็ตต์ปากสั่นระริก คิดจะปิดเปลือกตาก็เหมือนสายเกินไป
และนานหลายอึดใจ กว่าเขาจะกะพริบตา ผละตัวออกห่างไปยืนเต็มความสูง ควานหาบุหรี่ขึ้นมาจุดพ่นควันโขมง นาทีนั้นความร้ายเงียบในตัวเขา ผ่านเข้ามาในสมองของเธอทันที กว่าจะหันมาสนใจเธอต่อ เล่นเอาสำลักควันไปหลายอึก
" เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ฉันมีเวลาไม่มาก "
ร่างสูงโน้มตัวเข้ามา เอ่ยถามเสียงเรียบ หลังพ่นควันใส่หน้าเธอ
" แค่กๆๆ "
"พี่ชายของเธอ จะรักเธอแค่ไหนกันโคลนี "
"....."
" สามารถตายแทนเธอได้ไหม ถ้ารู้ว่าเธอกำลังจะตาย หรือว่า..เป็นเธอที่จะตายแทน "
" ไม่นะ!"
" ไม่อะไร?!"
" ฉะ..ฉัน.. ยังไม่อยากตาย "
" กลัวเหรอ?"
ร่างสูงถามย้ำ ขยุ้มคอเสื้อเข้ามาใกล้ ก่อนตะโกนสุดเสียง
" งั้นก็เรียกพี่ชายเธอออกมา! "
" เขาไม่มาหรอก! "
นั่นทำให้เธอตกใจเผลอตะโกนกลับ หลับตาปี๋ ร่างกายสั่นสะท้าน เลือกที่จะบรรเทาความกลัวโดยการซ่อนดวงตาตัวเอง อย่าได้ไปเห็นความดุร้ายของเขา ที่กำลังก่อตัวราวกับหมาป่าพร้อมขย้ำเหยื่อ!
แต่แล้ว..
กลับได้มาแค่เสียงแค่นหัวเราะ ที่เดาไม่ออกเลยหมายความว่ายังไง
" หึ เธอโดนพี่ชายทรยศสินะ"
นั่นทำให้เธอเผลอลืมตาขึ้นมา หากแต่เป็นข้างเดียว อีกข้างหนึ่งยังคงปิดอยู่
ความสับสนกำลังเล่นงานเข้าให้แล้ว!
" รู้ใช่ไหมว่าน้องสาวฉันเป็นอะไรกับพี่ชายเธอ?"
กับคำถามเชิงจิตวิทยา ยากที่จะตามทัน ด้วยน้ำเสียงที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อ่อนบ้างดังบ้าง กระนั้นก็ยังเลือกพยักหน้ามากกว่าเพิกเฉย มิเช่นนั้นเธออาจโดนตะคอกอีก
" ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรู้ว่าตายยังไง? การหนีไปแล้วทิ้งเธอไว้แบบนี้ เป็นการหนีความผิด เธอรู้ใช่ไหม?"
" ฮึก..."
" เลือกเอา จะบอกกันดีๆ หรือจะให้สืบเอง "
" เขาบอกว่า... มันเป็นอุบัติเหตุ "
ทว่าไม่รู้ทำอะไรผิด การพูดความจริง จากการบอกเล่าของพี่ชายถึงทำเขาโกรธขนาดนี้
ถึงขนาด... ทึ้งเส้นผมเธอ จนหนังหัวแทบหลุด
" โกหก!!!"
- Writer
