ร่างสูงถอยร่อนห่างหญิงสาวไปทิ้งตัวบนโซฟา ดวงตาสีอำพันทอดยาวมองมายังตาลึก ที่ยืนนิ่งชะงักงันสีหน้าประหม่า ต่อภาพเบื้องหน้ายากต่อการคาดเดา รู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังซ่อนอยู่ นาทีนี้เขาเงียบ แบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน หรือเป็นเพราะระยะเวลาอันสั้นที่พูดคุยกันในแต่ละครั้ง จึงทำให้เธอเข้าไม่ถึงเขา แต่เขามีอะไรกับเธอ ทำกับเธอเหมือนกับผู้หญิงทั่วๆ ไปตอนนอนอยู่บนเตียง
" มานั่งนี่ "
บรูโน่ตบเบาะข้างๆ ออกคำสั่งเสียงทุ้ม ขณะดวงตายังทอดมองคงเดิม คนตัวเล็กเห็นอย่างนั้นถึงกับขมวดคิ้วนิ่วหน้าสัญชาตญาณกำลังบอกเธอให้รู้แต่เนิ่น เขาคงไม่ชวนไปนั่งเฉยๆ เป็นแน่
" บอกให้มานี่ ทำไมชอบให้พูดซ้ำอยู่เรื่อย "
" กะ ก็กำลังไปอยู่นี่ไง "
คนตัวเล็กครางในลำคอ ก้มหน้างุดยอมเดินไปหาพลางทำตัวลีบหลังทิ้งตัวลงนั่ง ความห่างที่ไม่ได้ไกลมากแต่ก็ไม่ได้ใกล้ ทำเธอรู้สึกแปลกๆ ร้อนๆ หนาวๆ ผิดปกติ ส่งผลให้ก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตามากกว
