เสียงกระซิบพ่นออกมาจากปากคนตรงหน้าราวกับเสียงลม แต่กลับกึกก้องอยู่ในหัวคนฟังราวกับใช้เครื่องขยายเสียง
“อะ อะไรนะ?”
หญิงสาวคว่ำปาก ถามย้ำอย่างไม่พอใจ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปม จ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ ชายหนุ่มไหวไหล่แกร่ง หันขวับไปตามเสียงเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ บรูส ไม่เอาน่า”
ทำให้เธอเห็นเสี้ยวหน้าด้านซ้ายของเขา ภาพนี้ยังสะท้อนอยู่ในม่านตา พร้อมบีบหัวใจจนจุกเสียด เธอจำได้แม่น เสมือนเป็นภาพสุดท้ายในความทรงจำ ก่อนเขาจะเดินจากไป และพี่ชายเธอตายนับแต่นั้น
...คนเลว ...
ริมฝีปากบางเฉียบเป็นกระจับเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกดูแคลนตัวเองที่ทำได้แค่คิดในใจ ไม่สามารถก่นด่าถ้อยคำหยาบคายตามความต้องการของตัวเองได้ เนื่องจากในฐานะตอนนี้ระหว่างเขากับเธอช่างแตกต่างกันนัก
หากทำอะไรผลีผลามออกไปต้องตกงานเป็นแน่ และเธอจะมาตกม้าตายตอนนี้ไม่ได้ ตอนที่ไม่มีกำลังทรัพย์มากพอที่จะเลี้ยงดูตัวเอง
พี่ชายเธอตาย ใ
