ฉีกกฎรักมาเฟียปากแข็ง S2

อรัมภบท

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าเล็กวิ่งเร็วแล้วชะลอหยุด พร้อมลมหายใจถี่ยิบคล้ายคนหอบ ท่าทางหวาดกลัว เหงื่อไหลเป็นทาง ก่อนทรุดตัวลงนั่งยอง เมื่อพบซอกตึกซึ่งเป็นมุมอับ ทั้งลึกและมืด สามารถเป็นที่กำบังให้ได้ แต่เหมือนจะพักพิงได้เพียงชั่วคราว หลังสการ์เล็ตต์ โคลนี* ได้ยินเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนวิ่งใกล้เข้ามา

" ไปไหนแล้ว!"

เธอนั่งตัวสั่นราวกับหนาวเหน็บ ทั้งที่ยามนี้เป็นช่วงฤดูร้อน พื้นทะเลทรายร้อนระอุ ท้องฟ้ามืดมิด ไม่มีดวงดาวแม้แต่ดวงเดียว

" ตัวเล็กนิดเดียวทำไมวิ่งเร็วนักวะ "

" ตะกี้เห็นหลังแวบๆ ครับ"

" หามันให้เจอ อย่าให้มันหลุดไปได้"

สิ้นเสียงคำราม หนึ่งในสามของชายฉกรรจ์ สร้างความเกรงกลัวให้แก่เธอจนเผลอสะดุ้ง ขนตาแพยาวที่เคยเปียกชุ่ม ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เหือดแห้งไปเมื่อสิบนาทีก่อน กลับมาเปียกใหม่อีกครั้ง พร้อมหัวคิ้วผูกชนเป็นปม

เธอจะทำอย่างไรดี?

คงเป็นคำถามที่ไร้คำตอบ!

และเหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง เมื่อหนึ่งในนั้นมองเห็นเงาของเธอ เล็ดลอดออกมาจากช่องเล็กๆ ว่างเปล่าจนผิดสังเกต ก่อนยกยิ้ม กำมือยกขึ้นเป็นสัญญาณ

" ไปกันเถอะ "

ใช้กลอุบายหลอกล่อ เสมือนคนวิ่งออกไป

ได้ผล เธอตายใจ

ร่างบางที่กำลังนั่งตัวแข็งทื่อ กำลังเอี้ยวหูฟังพวกเขาและถอนหายใจพรืด รอให้แน่ใจอีกสักพัก ก่อนจะลุกขึ้นมา หลังเห็นทุกอย่างเงียบสงัด

แต่แล้ว..

กลับต้องเบิกตากว้างให้กับภาพเบื้องหน้า ใครคนหนึ่งซึ่งยืนพิงผนังตึกอยู่ไม่ห่าง ด้วยท่ามือล้วงกระเป๋ากางเกงสบายใจเฉิบ

ทว่า ใครจะรู้เท่าเธอว่านั่นคือ มัจจุราช!

พญาซาตานที่กำลังมาเอาชีวิตเธอ!

" ไง..."

พร้อมคำทักทาย และรอยยิ้มมุมปาก ชวนหนาวเย็นแปลกๆ

" O.O"

" คิดว่าหนีกูพ้นหรือ?"

กับคำว่าชะตาขาด ที่ออกมาจากแววตาของเขาคู่นั้น เธออยากจะร้องไห้ แต่กลับทำได้แค่ยืนอึ้ง

" ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว"

เมื่อหนีไม่รอด ท้ายที่สุดสัญชาตญาณสั่งให้เธอต้องอ้อนวอน ยกมือบางขึ้นมาบังหน้า แต่เหมือนคนตรงหน้าไม่เห็นใจ

เขาไม่สนใจไม่พอ ยังจะจับท้ายทอย ดึงผมเธอ จนหน้าแหงนคอตั้งบ่าอีก

" กลัวหรือ?"

กัดฟันกรอด ใช้สายตาคมกริบจ้องเขม็งมายังเธอบ่งบอกถึงความคับแค้นใจ ที่อัดแน่นจวนจะปะทุ

สการ์เล็ตต์ ใจหายวาบมองเขากลับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ภาพสุดท้ายที่เธอจดจำ คือเขาผลักเธอล้มลง ศีรษะกระแทกพื้นและทุกอย่างก็ดับมืด

ตุบ!

.....มืด ไร้แสงดาวเหมือนท้องฟ้าในคืนเดียวกัน