แปดโมงเช้า
ความไม่คุ้นชินแทรกซอนเข้าสู่ระบบสัญชาตญาณปลุกร่างบางให้ตื่น เปลือกตาปิดสนิทถัดไปทางขาวซีดค่อยๆ ลืมขึ้นมา กะพริบตาเชื่องช้าไต่ระดับถัดไปถี่ปรับสภาพรับกับแสงสว่าง
ห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสกว้างขวาง ฝาผนังสีขาวสะอาดตัดกับเฟอร์นิเจอร์สีดำสลับน้ำตาลเข้ม เผยบรรยากาศชวนขนลุก และบ่งบอกรสนิยมของคนเลือกเป็นนัยๆ
กว่าสาวเจ้าจะได้สติ ก็หลังจากหันไปสบตากับใครบางคนซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ เธอผุดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมหัวใจเต้นรัว กระสับกระส่าย รอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาแม้แต่น้อย ต่างกัน..กลับให้เธอหวนไปนึกถึงอีกคนที่เพิ่งเห็นมา ใครคนนั้นสามารถฆ่าคนได้ทั้งที่ปากยังยิ้มอยู่
" ตื่นแล้วเหรอคะ?"
โคลนีหน้ายิ่งซีด ลูกกระเดือกขยับเคลื่อนด้วยความประหม่า พลางกวาดสายตาไปทั่วอาณาจักร
" ที่นี่ ที่ไหนกันคะ?"
หันไปถามหญิงวัยกลางคนร่างท้วมข้างกัน ดูจากการแต่งกายน่าจะเป็นแม่บ้านที่อยู่มานาน
หญ
