ร่างสูงชะงักงันอึดใจหนึ่ง หลังได้ยินประโยคนั้นของพ่อ ไม่ใช่เพราะทึ่งที่พ่อรู้ทัน เขารู้พ่อเขาคือคนฉลาดเป็นกรด แค่คิดไม่ถึงจะรู้ซึ้งชนิดเจาะเข้าไปในสมองลึกขนาดนี้ ราวกับสมองเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ดวงตาสีอำพันหรี่ลงต่ำ ยกริมฝีปากบางเฉียบหยักขึ้นข้างหนึ่ง ส่ายหน้าไปมา
" เวรกรรม "
"หืม แกว่าไงนะ?!"
" เวรกรรมผมครับที่พ่อรู้ " ก่อนจะหันกลับมาเบิกตากว้าง " เล่นรู้ไปซะหมดทุกเรื่องแบบนี้ ก็ไม่สนุกสิครับ "
" ทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ หวังสนุกเท่านั้นเรอะ!"
และลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดขี้เกียจบ่งบอกให้รู้เขาไม่อยากฟังอะไรจากผู้เป้นพ่ออีก
" ไม่ทั้งหมดครับ " หมุนตัวเตรียมเดินออกจากห้องทำงานของเขา
แต่แล้ว...
" เดี๋ยว! อีกเรื่อง..."
" ครับ?"
" ถ้าไม่อยากปวดหัวเพราะผู้หญิงในอนาคต แกควรจะรักเดียวใจเดียว "
แน่นอน ประโยคนี้ทำให้คนเป็นลูกชะงักงัน ขมวดคิ้วเป็นปม ในขณะยืนหันหลังให้คนพูด ก่อนจะยกไหล่แกร่งแ
