"นางเป็นเช่นไรบ้างท่านหมอ"
หานตงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแม้เขาจะไม่รู้จักนางแต่ก็ไม่อยากเห็นใครต้องมาตายต่อหน้าเช่นนี้
"แค่บาดแผลภายนอกเท่านั้น ที่สลบไปคงเพราะนางไม่ได้กินอะไรมาเป็นเวลานาน ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้"
"ขอรับ"
หานตงรับคำ เขาจ้องมองสตรีที่นอนไม่ได้สติด้วยความเป็นห่วง
"นี่ใบสั่งยา ข้าว่าทางที่ดีเจ้าแจ้งทางการดีกว่านางอาจเป็นนักโทษที่หนีมาก เพราะจากบาดแผลของนางเกิดจากถูกเฆี่ยนตี"
"ขอรับ"
หานตงรับใบสั่งยามา เขาเดินไปส่งท่านหมอด้านนอกก่อนเดินออกไปที่ร้านขายยาเพื่อซื้อยาให้สตรีที่นอนป่วยอยู่ ระหว่างทางกลับบ้านหานตงเอาแต่ใจลอยเขาไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำเช่นไรดี หากนางเป็นนักโทษจริง ๆ เขาก็อาจมีความผิดได้ แต่หากนางหนีคนอื่นมาเล่านั่นไม่เท่ากับว่าเขาส่งนางไปตายหรือ สุดท้ายหานตงก็เลือกที่กลับบ้านคิดเพียงว่ารอให้นางฟื้นแล้วถามเหตุผลดีกว่า
หลายชั่วยามต่อมา
"น้ำ ขอน้ำให้ข้า"
หานตง
