ซูมี่มองหานตงที่กำลังจะถือจดหมายเดินออกจากห้องไป เขาในตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่ไร้วิญญาณแววตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและเสียใจ ซูมี่เองที่เห็นท่าทางเช่นนั้นของเขาก็รู้สึกปวดใจไม่ต่างกัน นางจ้องมองจดหมายในมือของเขาก่อนจะเม้มปากแน่น
"เดี๋ยวข้ากลับมานะ"
หานตงฝืนยิ้มส่งมาให้ซูมี่ นางเห็นเช่นนั้นก็ตัดสินใจทำบางอย่าง
ตุบ!!
หานตงที่กำลังจะเดินออกไปจู่ ๆ ก็รู้สึกไม่มีแรงทั้งตัวของเขารู้สึกชา ไม่นานร่างของเขาก็ล้มลงไปนอนกับพื้นทันที ซูมี่มองเขาแววตาเศร้าก่อนจะเดินตรงไปหาเขา
"เจ้าเจ็บป่วยไม่มีแรงเช่นนี้อย่าฝืนตัวเองเลย ข้าไปส่งจดหมายให้เจ้าดีหรือไม่"
"ซูมี่ เจ้าจะทำอะไร"
ซูมี่ไม่ได้ตอบอะไรนางเพียงหยิบจดหมายขึ้นมาและเดินออกจากห้องไป หานตงที่เห็นเช่นนั้นก็พยายามขยับตัวแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ในหัวของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสนไม่รู้ว่าซูมี่แท้จริงต้องการอะไรกันแน่
ด้านซูมี่นางกำจดหมายที่อยู่ใน
