"หานตง ตำราเล่มนี้หรือไม่ที่เจ้าตามหาอยู่ข้าพบมันตกอยู่ด้านนอก"
ซูมี่พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม นางเดินเข้าไปในห้องก่อนจะโบกตำราไปมา
"ในเมื่อข้าเป็นคนหาเจอ เจ้าควรจะขอบคุณสักหน่อยหรือไม่"
ซูมี่วางตำราลงตรงหน้าหานตงที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ หานตงสะดุ้งด้วยความตกใจเล็กน้อยก่อนจะมองซูมี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"ซูมี่ เจ้าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"หานตง เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"
ซูมี่ที่เห็นท่าทางแปลกไปของหานตงก็เอ่ยถามออกมาทันที หานตงเพียงฝืนยิ้มออกมา
"ข้าเพียงมีเรื่องที่คิดไม่ตกเท่านั้น เจ้าอย่างห่วงเลย"
ซูมี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ แม้จะรู้สึกสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของหานตงแต่ก็คิดว่าคนตรงหน้าในตอนนี้คงไม่มีทางบอกนางเป็นแน่
"ซูมี่ข้าจะออกไปด้านนอก อาจจะกลับดึกเจ้าไม่ต้องรอนะ"
ซูมี่พยักหน้าเบา ๆ จ้องมองหานตงที่มีสีหน้าเศร้าเดินออกไป นางถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ ไม่รู้เลยสักนิดว่าคนตรงหน้
