สามวันผ่านไป ที่บ้านดิลกปัทม คฤหาสน์สีงาช้างดูสวยงามโอ่อ่า มีพื้นที่บริเวณโดยรอบเกือบสองไร่ บ้านที่เคยมีชีวิตชีวากลับดูเงียบเหงาเมื่อเหยียบย่างเข้ามาในตัวบ้าน บรรยากาศเหมือนมีเมฆหมอกบาง ๆ ปกคลุม สีหน้าของคนในบ้านเรียบเฉยไปจนถึงขมวดมุ่น ไม่มีรอยยิ้มเหมือนที่เคย หญิงรับใช้คนหนึ่งที่คอยดูแลอธินินทร์ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้หลังแต่งงานนั่งแหมะลงบนขั้นบันได มือถือไม้กวาดขนไก่สะบัดไปสะบัดมา ปากบ่นถึงนายผู้หญิงของบ้าน
“พอบ้านไม่มีคุณนินทร์ รู้สึกมันเงียบ ๆ ยังไงไม่รู้เนอะป้าจิตร”
จิตราที่กำลังเช็ดโต๊ะหันมามอง ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ก่อนที่คุณนินทร์จะเข้ามาอยู่ ก็เป็นแบบนี้แหละ”
“คิดถึงคุณนินทร์อะป้า เวลาเธออยู่ดูบ้านสดใสมีชีวิตชีวา บ้านเป็นบ้าน ไม่ใช่ตึกที่ตกแต่งสวยงามแต่เงียบเหงา เอาไว้โชว์ไม่ได้เอาไว้อยู่”
แช่มยังคงบ่นต่อ แต่แล้วก็ลดเสียงลง
“แต่ออกจะระอุอึมครึมตอนที่มีคนมาอยู่ที่เรือ
