หายไป…9/1
1093 Words
เมื่อปรศุกลับมาที่ตึกใหญ่ก็ได้รับรายงานว่าอธินินทร์ขับรถออกไปข้างนอกแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้สนใจว่าเธอจะไปไหน ยังไงพรุ่งนี้เขาก็ต้องลากเธอไปหย่ากันที่เขตให้ได้
อธินินทร์ขับรถออกจากบ้าน ปลายทางคือคลินิกของญาณิศา หญิงสาวรู้สึกมีอาการหน่วงที่ท้องน้อยหลังจากที่ถูกเขาผลักไปกระแทกกับราวบันไดจนล้มลงก้นกระแทกพื้น
“คิดไม่ถึงว่าผู้ชายนั่นจะนิสัยแย่ขนาดนี้” หมอหญิงมองรอยฟกช้ำที่หัวไหล่และที่สีข้างของเพื่อนรุ่นน้อง ตอนนั้นเองที่อธินินทร์ก็รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ค่อย ๆ ไหลลงมาตามเรียวขา หญิงสาวก้มมองแล้วก็ต้องตื่นตระหนกเพราะของเหลวที่ไหลลงมาจากส่วนกลางของร่างกายมันคือ...เลือด
“พิ...พี่หญิง ละ...เลือด” อธินินทร์เสียงสั่นอาการปวดหน่วงท้องน้อยรุนแรงขึ้นจนเธอต้องขดตัว
“ไม่ดีแล้ว” ญาณิศารีบกดเบอร์ฉุกเฉินเรียกรถพยาบาลจากโรงพยาบาลเอกชนที่ทัศนัยสามีของเธอทำงานอยู่ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากคลินิก
อธินินทร์ถูกนำตัวขึ้นรถโรงพยาบาล อาการปวดรุนแรงและเลือดไหลไม่หยุด หญิงสาวนึกรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ เพราะเรื่องราวที่กระทบจิตใจอย่างหนักในช่วงนี้ทำให้เธอลืมไปว่าประจำเดือนเธอขาดไปเดือนหนึ่งแล้ว ทั้งยังมีอาการคลื่นไส้อาเจียนและอารมณ์ที่ดูจะฉุนเฉียวกว่าปกติ มือเรียวยกขึ้นมาวางบนหน้าท้อง หัวใจยิ่งหน่วงหนึบเมื่อคิดไปถึงว่าอาจกำลังมีอีกชีวิตหนึ่งกำลังถือกำเนิดขึ้นในท้องของเธอ และตอนนี้เขาก็คงกำลังได้รับบาดเจ็บจากฝีมือของคนที่ร่วมสร้างเขาขึ้นมาด้วย
อธินินทร์ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินในทันที มารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในสภาพที่มีสายระโยงระยาง พยาบาลที่เข้ามาดูอาการคนไข้ทุกชั่วโมงเห็นเธอฟื้นและกำลังดูสับสนจึงอธิบายให้ฟัง
“คุณอยู่ในสภาวะสุ่มเสี่ยงที่จะแท้งค่ะ ตอนนี้อย่าพยายามขยับตัวแรงหรือเคลื่อนไหวมากนะคะต้องนอนนิ่ง ๆ อย่างน้อยยี่สิบสี่ถึงสี่สิบแปดชั่วโมงก่อนค่ะ ออดเรียกพยาบาลอยู่ตรงนี้ค่ะ”พยาบาลขยับอุปกรณ์ให้ดูซึ่งมันวางอยู่ใกล้มือ แค่ขยับนิ้วก็สามารถกดเรียกพยาบาลได้
อธินินทร์น้ำตาไหลออกมาทางหางตาเมื่อได้รับรู้ เขายังไม่จากไปเสียทีเดียวหากเธอสู้อดทนที่จะอยู่แบบนี้ในความดูแลของแพทย์ ถ้าผู้ชายคนนั้นรู้เขาไม่มีทางยินดีกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน คงจะดีใจที่ไม่ต้องมีพันธะผูกพันกับเธอเสียด้วยซ้ำ หรืออาจจะคิดว่าเธอต้องการผูกมัดเขาเพื่อยื้อสถานภาพสมรสไว้ให้เหนียวแน่น เธอควรจะปล่อยให้เด็กน้อยเกิดมาหรือจะเคลื่อนไหวร่างกายเพื่อจบทุกอย่างเสียตอนนี้
และอธินินทร์ก็เลือกที่จะนอนอยู่นิ่ง ๆ มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่รินไหลออกมา อย่างไรเด็กคนนี้ก็เป็นลูกของเธอ ไม่จำเป็นต้องให้ผู้ชายคนนั้นมายุ่งเกี่ยวร่วมรับผิดชอบชีวิตน้อย ๆ นี้ ลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้ หลังหย่าขาดจากกันเธอจะพาลูกออกจากวงโคจรชีวิตของปรศุ การมีพ่อที่ไม่ได้รักไม่ได้ต้องการเขาไม่มีเสียตั้งแต่แรกย่อมจะดีกว่า
ก่อนที่ประตูห้องพักฟื้นจะถูกเปิดเข้ามาเบา ๆ อธินินทร์เพียงแค่กลอกตาไปมอง
“ไม่ต้องขยับนะนินทร์” ญาณิศาที่เดินเข้ามากับหมอทัศนัยผู้เป็นสามีรีบเอ่ยเตือน อธินินทร์อดสะอื้นไม่ได้
“หลานยังอยู่ ขอแค่นินทร์สู้นะ นินทร์อยากบอกให้คนที่บ้านรู้มั้ย พี่จะโทร. บอกให้” หมอหญิงถามอย่างห่วงใย
อธินินทร์พยักหน้า เอ่ยเสียงแผ่วเบาออกไปว่า
“นินทร์ขอคุยเองค่ะ พี่หมอช่วยหาโทรศัพท์ให้นินทร์หน่อย”
“ได้จ้ะ”
คุณหมอแม่ลูกหนึ่งเปิดลิ้นชักดูก็เห็นเสื้อผ้าและกระเป๋าของอธินินทร์อยู่ในนั้น เธอเปิดกระเป๋าแล้วหยิบสมาร์ตโฟนออกมากดตามที่หญิงสาวบอก อธินินทร์เลือกจะโทร. เข้ามือถือของป้าจิตรแม่บ้านอาวุโส
“คุณนินทร์ อยู่ไหนคะ ดึกแล้วทำไมไม่กลับบ้าน พวกเราเป็นห่วงนะคะ...”
จิตรานิ่งไปครู่หนึ่ง ชะเง้อหน้าออกไปมองที่สวนหน้าบ้านที่มีร่างสูงนั่งอยู่ ก่อนเอ่ยต่อ “คุณรามก็นั่งรอคุณนินทร์อยู่นะคะ”
คนฟังยิ้มหม่นกับสิ่งที่ได้ยิน
“ป้าจิตร ไม่ต้องห้วงนินทร์นะคะ ตอนนี้นินทร์มาพักผ่อนที่ทะเล นินทร์ขอเวลาพักฟื้น เอ่อ ขอเวลาเที่ยวให้สบายใจแล้วนินทร์จะกลับไปหย่ากับคุณรามแน่นอนค่ะ ฝากไปบอกเขาด้วย อีกสองอาทิตย์นินทร์จะกลับไป หรืออาจจะเร็วกว่านั้น”
“คุณนินทร์ คุณนินทร์อยู่ทะเลที่ไหนคะ”
“ทางใต้ค่ะ แค่นี้นะคะ”
อธินินทร์พยักหน้าเบา ๆ ให้คุณหมอสาวที่ถือโทรศัพท์ให้ ส่งสัญญาณว่าเรียบร้อยแล้ว ญาณิศาจึงกดตัดสาย ระยะเวลาสองสัปดาห์ที่เธอบอกกับจิตราไปนั้นเป็นสิ่งที่แพทย์ประเมินไว้
“ขอบคุณมากค่ะพี่หญิง”
ญาณิศาเหลือบมองสามีก่อนจะมองหน้าเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทสนมกันมาหลายปีด้วยความเห็นใจปัญหาส่วนตัวของอธินินทร์กับปรศุสามีนักธุรกิจมากฝีมือของเธอนั้นญาณิศาไม่ได้รู้รายละเอียดเชิงลึกมากนัก รู้แต่ในระยะหลังมานี้อธินินทร์มีปัญหากับสามีค่อนข้างรุนแรง ฝ่ายชายต้องการหย่าขาดทั้งยังเร่งรัดเรื่องนี้อยู่บ่อย ๆ ส่วนตัวอธินินทร์มีเหตุผลบางอย่างที่ยังไม่ยอมหย่า การเรียกร้องเงินจำนวนมากจากฝ่ายชายเพื่อแลกกับทะเบียนหย่านั้นเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น หมอหญิงทำได้เพียงให้คำปรึกษากว้าง ๆ และปลอบใจรุ่นน้องเท่าที่ทำได้
“ช่วงนี้ต้องระวังมากหน่อยเพื่อความปลอดภัยของเจ้าจิ๋ว สุขภาพกายสุขภาพใจของแม่สำคัญมาก นินทร์ต้องดูแลตัวเองให้มาก” หมอทัศนัยเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
^
^
^
- Writer
