Aslında seni hak ettiğime inanmıyorum.
Saat yedi buçuğa yaklaşırken aşağı ancak inebiliyorum. Bilinçli olarak yapmıyorum bunu aslında ama tahmin ettiğimden daha fazla gecikiyorum. Yine de bunu çok fazla kafaya takmak istemiyorum. Sonuçta Emre beklemek istemeseydi erkenden gelmeyebilirdi yahut çok sıkılmış olsaydı, gidebilirdi. Oysa o beni nasıl da şaşırttığını bilmeden arabanın içinde oturmuş, gelmemi bekliyor.
Ön taraftaki yolcu koltuğunun kapısını açtığımda bir an irkilerek bana dönüyor ve kapımı tutmayı planladığını anlasam da tepki vermiyorum. Sonuçta bunun için artık çok geç.
“Kusura bakma, biraz geciktim,” diyorum sırf ne tepki vereceğini merak ettiğimden.
Emre gülümsüyor. “Sorun değil, ben de birkaç işimi halletmiş oldum bu sayede.”
“Ne işi?”
“Bir anlaşmanın detayları üzerine
