กลิ่นหอมชาปี้หลัวถูกชงจนลอยเตะจมูกอีกครั้ง เจียงหลีหยิบป้านชาเทลงที่จอกกระเบื้องแล้วยกมาวางตรงเบื้องหน้าประมุขหนุ่ม แม้ว่าปัญหาของพวกเขาทั้งคู่ยังไม่ได้สะสาง ทว่าภาพชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองนั่งตรงข้ามท่ามกลางความงามของทิวไผ่ หากมองไกลๆ นึกว่าเป็นคู่รักกันไม่มีผิด
“คุณชายมาที่นี่เพราะมีเรื่องจะคุยกับข้าใช่หรือไม่?” เจียงหลีเป็นฝ่ายเปิดประเด็นท่ามกลางบรรยากาศที่แสนร่มรื่น
“ไม่ผิด ข้ามีเรื่องที่จะพูดคุยกับเจ้าจริงๆ” ดวงตาสีอำพันจับจ้องดวงหน้างามทุกอิริยาบถ หากตอนนี้ตนมีกระดาษกับพู่กันคงร่างภาพสาวงามเบื้องหน้าลงไปเรียบร้อยแล้ว
“เชิญท่านว่ามาเถิด” เพียงหญิงสาวคลียิ้ม ลักยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปากก็เผยออกมาจากดวงหน้างามสะพรั่ง เล่นเอาคนมองร่างแข็งทื่อไปชั่วคราว
หลังจากฟื้นคืนสติเฟยหลิงพลันเอ่ย “สถานการณ์ที่ค่ายเจ้าคงได้ยินได้ฟังมาจากบิดาของเจ้ามาบ้างแล้วกระมัง วันนี้ข้ามีเรื่องหนึ่งไม่รู้ว่าคุณหนูเช่
