ในขณะที่ความตื่นตระหนกของคนงามยามเมื่ออาภรณ์ถูกฉีกขาด ยังไม่ทันที่น้ำเสียงหวานใสจะเอื้อนเอ่ย ริมฝีปากบางก็พลันถูกช่วงชิง ในขณะที่ปลายลิ้นร้ายกำลังพุ่งพรวดเข้าไปช่วงชิมโพรงปากหวานชื่น เจ้าของร่างเล็กก็ตระหนักได้ถึงความแปลกใหม่และความไม่คุ้นเคยของสัมผัสที่แสนกระชั้นชิดนี้เหลือเกิน ใบหน้างามพยายามดิ้นรนขัดขืนเจ้าของร่างแกร่งที่กำลังละเลียดรสชาติของโฉมงามผู้เป็นเสมือนจ้าวดวงใจ
เฟยหลิงถอนริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากบางแล้วพลันเอ่ย “ไยเจ้าต้องขัดขืน มิใช่ว่าเจ้าเองก็ปรารถนาหรอกรึ?”
ยามเมื่อริมฝีปากของเจียงหลีเป็นอิสระ ร่างบอบบางก็แทบเข่าทรุดสูญเสียการทรงตัว ทว่าโชคดีที่อ้อมแขนแกร่งจับยึดเจ้าของร่างบางเข้ามาประชิดตัวทัน เล่นเอาใบหน้าสะคราญแดงก่ำในทันที “ข้าแค่ตั้งตัวไม่ทัน…”
“ถ้าอย่างนั้น…เรามาค่อยๆ เริ่มกันเถอะ” ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำมากระซิบข้างๆ ใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่าระคนอารมณ์หวามไหว
ใบห
