Tears Behind His Tuxedo

"Wala akong ginawa!" sigaw ko sa kanya. My patience is on its peek. I hate myself for crawling back to him the moment I hear his voice. I hate being this pathetic. Inalis ko iyong kamay nyang nakahawak sa akin. Pinilit kong pigilan ang mga nagbabadyang luha sa aking mga mata. He'd seen me at my worst for how many times. I just can't lose this game today... I don't wanna be a loser again in front of him, it just seems not right. I don't deserve to cry in front of a heartless man. I deserve better, much better. Nakita ko paano nag-iba ang emosyon sa kanyang mga mata, unti-unti itong lumambot. Oh, wow! bago 'to, ha! I wanna laugh sarcastically at his unusual looks. "Paano mo nagagawa ito?" seryoso nyang tanong. Gusto kong maging sarkastiko pero dahil sa mga titig na pinupukol nya sa akin ay sobrang nahihirapan ako. "Ang ano?" I tried so hard not to sound weak. Gusto kong tumunog matapang kahit hindi naman talaga. Kailanman ay hindi ako naging matapang sa harap nya, pagdating sa kanya lagi akong talo, lagi akong takot... Takot akong mawala sya, kaya sobrang nag-iingat ako. He's my greatest treasure na takot na takot akong maagaw at mawala, pero ako sa kanya? I am just his responsibility, that's all. "I don't know what were you thinking!" He yelled at me. I felt terrified. Palagi nya akong iniiwan pero hindi nya ako sinisigawan. Hindi pa sya nagalit ng ganito, palagi lang syang chill. Chill lang syang sinasaktan ako. Ano 'to ngayon? Bagong palabas? "Sumusuko na ako..." Pagkatapos kong bigkasin iyon ay halos dumugo na ang aking ibabang labi kaka-kagat ko rito. Gusto kong yumuko dahil ramdam ko na ang pagbabadya ng aking mga luha, pero gusto kong ipahiwatig ito ng matiwasay sa kanya. Gusto kong tapusin ito ng maayos. Hindi sya nagsalita. "I know I promised you that I will be brave, I promised that I will wait for you... But everything is so messed up now. Hindi na katulad noon ang mga bagay-bagay. Masyado nang malayo sa nakaraan." "Dahil ba ulit sa kanya?" Batid ko ang pagbasag ng kanyang boses. Nagsitayuan ang aking mga balahibo at gustong-gusto nang kumawala ng mga luha ko. "This is not about him, okay? This is about me. Ako 'yong may problema." Saglit akong tumingala upang pigilan ang aking mga luha. "You know what happened to me in States, right?" I was caught off-guard upon what he said. Nanghina ang mga tuhod ko. "N-no. It's not about it." Inayos ko ang pagkakatayo ko. I smiled bitterly at him. I don't wanna be a hindrance to him, it's his dream there. And... It's his family's choice. "E, ano? You really don't know anything." Napapa-iling na sya, kitang-kita ko sa mga mata nya ang pagkainis, pagkalungkot at lahat na. Gusto ko syang yakapin. I don't wanna see him hurting especially when I'm the reason behind that pain. Pinaka-ayokong makita syang nasasaktan. "It's just a change of heart. I just woke up one day and found myself not loving you anymore. Ganun 'yon." Pagkatapos ko bigkasin ang mga katagang iyon ay agad ko syang niyakap. Ayokong makita syang unti-unting nabibiyak, kaya mabuti nang nakayakap ako sa kanya. Alam kong umaagos na ang luha nya, I have never seen him in tears... And I never thought that I could be the one responsible for those tears. I have never thought that I could be the reason of this man's downfall. He is the toughest person I know. Alam kong hindi nya iyon maiiyak nang lubusan kung pinapanood ko sya.... Mas hinigpitan ko ang pagkakayakap sa kanya nang maramdaman ko ang panginginig ng kanyang katawan. Ramdam ko na sobrang nasasaktan sya. Hindi nya ako magawang yakapin pabalik. Nanghihina na sya. This is worse than I think. Pinikit ko nang mariin ang aking mata habang patuloy na umaagos ang aking mga luha. Basang basa na ang kanyang tuxedo dahil sa aking pag-iyak sa kanyang dibdib. I stayed there for a moment. "We'll go in our separate ways now. You have already reached your dream, why bother coming back when you can just settle in States. You'll have that great, independent life you always tell me. You'll be with her." Sabi ko habang nakayakap pa rin sa kanya at tinitingala sya. Naka-kagat labi at basang basa na ang kanyang pisngi. "I made that dream with you. I planned it with you. I dreamed it with you. I worked hard for us. I decided to have it with you. I hope you know that, hmm?" He held my head so I could meet his gaze. His eyes were begging me to stay. "Alam ko. But things don't always work the way you want it to be done," at hinawakan ko ang pisngi nya. "Maybe we're not just meant to be together..." Pagkatapos ko iyong bigkasin ay itinali nya ang kanyang mga kamay sa likod ko. Nakayakap na sya sa akin. Halos mapapikit ako sa aking nararamdaman, ayokong bumitaw... Pero kailangan. "How dare you say that?" He is legit crying. He looked at me straight in the eyes. Wala na syang pakialam kung bumabagsak man sa akin ang kanyang mga luha. "Listen to me," umalis ako sa yakap at hinawakan ang magkabila nyang pisngi. Sobrang nabibiyak ang puso ko sa pagbuhos ng kanyang mga luha. Pulang pula na rin ang mukha nya, halos dumugo na iyong labi nya kaka-kagat. He's in his weakest state. I let out a heavy sigh at pumikit muna nang mariin. Ayokong mag break down sa harap nya ngayon, he's in his weakest... Hindi maaring mahina rin ako. "Masasaktan lang tayo pag pinagpatuloy pa natin 'to... Minahal kita. And I know, alam mo 'yon. But we're not working out anymore. Wala nang spark..." Naramdaman ko ang unti unting pag lalim ng pagkakasaksak sa puso ko. Sobrang sakit ang pagkakasaksak dito habang sinasabi ko iyon. "Oo, nagalit ako sa'yo at tinago kong may alam ako sa mga nangyayari sa America. Sobrang nagalit ako pero dun lang 'yon. I realized things. Kaya ko rin pala nang wala ka..." I said almost trembling. Pinunasan iyong mga bagong patak na luha nya. "I don't love you anymore... Wala na talaga." I don't wanna explain further dahil alam kong may posibilidad na bawiin ko ang mga 'yon. Gusto kong tapusin ang lahat in the simplest way I can. "How can your feelings fade in just a matter of months?" He asked. This time napabitaw ako sa pagkahawak sa pisngi nya. Gusto kong hawakan ang dibdib ko. Ang sakit sakit na nya. Halos lumabas ang puso ko sa lakas at bilis ng pag pintig nito. Sobrang naiinis ako sa nangyayari. Ayoko ng ganto. Sobrang ayoko. "It just... It just happened." Sagot ko. I pushed a smile and took a step back. One more. Another one. I wanna run away. "This is not the ending we planned to have, remember?" He managed to say. Basag na basag na ang boses nya. "It's not. But this is the real ending. Not the imaginary one." I smiled at tinalikuran na sya. I just wanna run as far as I could. Parang kumawala ang kaluluwa ko sa loob ng aking katawan. Sobra akong nanghihina. Unti-unti akong naglakad papalayo sa kanya, hawak-hawak ang aking dibdib at dinamdam ang malalakas at mahahapding t***k nito. Sana nga tama ang ginawa kong desisyon... Matatapos din ang lahat ng 'to... Sana....