“พี่ใหญ่ ท่านส่งข้ากลับบ้านได้หรือไม่ ข้าอยากกลับบ้าน” เสิ่นเยว่เอ๋อร์ส่งสายตาเว้าวอนขอร้องพี่ชาย นี่เป็นไม้ตายที่นางใช้เสมอตั้งแต่เด็กจนโตเวลาต้องการให้เขาช่วยอะไรนาง ตอนนี้นางยังไม่อยากจะเล่าอะไรให้พี่ใหญ่ฟังทั้งนั้น นางยังไม่พร้อมจะบอกอะไรเขาเลยจริงๆ นางเองก็ยังสับสนและไม่รู้ว่าจะเริ่มบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไร
“ไม่ได้” สามพี่น้องหันตามเสียงทรงอำนาจของบุรุษหนุ่มในทันที เสิ่นเยว่เอ๋อร์เมื่อเห็นว่ามู่หยางจินมาแล้วก็ปิดม่านลงทันทีเช่นกัน นางแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากเห็นหน้าและพูดคุยกับเขา
“ท่านอ๋องน้อย” เสิ่นอี้หานทำความเคารพมู่หยางจินทันที เสิ่นหานจิ้งเองก็ทำตามพี่ชายเช่นกัน เขายิ้มกว้างให้มู่หยางจินทันทีเพราะจำมู่หยางจินได้นั่นเอง
“ไม่พบกันหลายปี สบายดีหรือไม่ท่านอี้หาน” มู่หยางจินทักทายเสิ่นอี้หานอย่างเป็นกันเอง และแปลกใจอยู่มากที่เห็นเขาที่นี่
“ข้าสบายดีขอรับ ท่านอ๋องน้อยคง
