เสิ่นอี้หานเดินนำทางทุกคนกลับที่พัก ตอนนี้ใกล้จะสว่างแล้ว เขาก็เลยสามารถมองหาทางเดินในเขาได้ง่ายขึ้น เขาแกะรอยเดินย้อนตามเส้นทางที่พวกเขาวิ่งมา เพื่อกลับไปยังจุดที่พวกเขาคลาดกันเมื่อคืน
“ท่านชาย หนิงอันอ๋อง พวกท่านเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ” ทหารติดตามแกะรอยจนพบพวกเขาใกล้ๆกับบริเวณที่คลาดกันเมื่อคืน
“พวกข้าไม่เป็นอะไร รีบลงเขาเถอะ” กลุ่มทหารติดตามรับคำสั่งและเข้าคุ้มกันทุกคนลงเขาในทันที
ทุกคนลงมาจากเขาอย่างปลอดภัย หลังจากทำแผลและกินอาหารแล้ว เสิ่นอี้หานก็พาทุกคนออกจากบริเวณเชิงเขา พวกเขาเดินทางมาจนถึงริมแม่น้ำแล้วหยุดพักแรมค้างคืนที่นั่นหนึ่งคืน เช้าวันรุ่งขึ้นก็รีบเดินทางกลับจวนเจ้าเมือง
“น้ำชาขอรับท่านอ๋องน้อย” ฉู่เซียวเฉิงยกน้ำชาเข้ามาให้มู่หยางจินอย่างนอบน้อม ตั้งแต่ที่มู่หยางจินบาดเจ็บเขาก็มีโอกาสได้เข้ามารับใช้ใกล้ชิด หลายวันมานี่ซ่งชีฟงได้อบรมสั่งสอนพี่น้องสกุลฉู่ทั้งสองให้คอยปรนนิบัต
