“หนีพ้นหรือไม่อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง” หลู่จื่อเทาพร้อมคนของเขาพุ่งกระบี่เข้าใส่มู่หยางจินกับซ่งเสวี่ยนลู่พร้อมกัน ทั้งสองเบี่ยงตัวหลบออกคนละฝั่งแล้วฟันเข้าที่แขนคนสนิทของหลู่จื่อเทาสองคน ในขณะเดียวกันพวกเขาเองก็โดนคมกระบี่บาดลงที่สีข้างและแผ่นหลังอีกคนละแผล ถึงจะเจ็บปวดแต่พวกเขาถอยไม่ได้ การยอมแพ้ก็เท่ากับตาย คนทั้งหกกวัดแกว่งดาบและกระบี่เข้าต่อสู้กันอย่างดุเดือด และด้วยพละกำลังของคนที่หนุ่มกว่า มู่หยางจินก็ฟันเข้าที่หน้าของหลู่จื่อเทาจนทำให้ดวงตาด้านซ้ายของเขาบาดเจ็บ ขณะที่คนสนิทของหลู่จื่อเทาก็ได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน
“ท่านอ๋อง! คุ้มกันท่านอ๋อง! ข้าจะรั้งพวกมันไว้เอง พวกเจ้ารีบพาท่านอ๋องหนีไป” คนสนิทคนหนึ่งของหลู่จื่อเทาเข้ามาขวางทางพวกเขาเอาไว้ มันล้มตัวลงและกอดขาพวกเขาเอาไว้แน่น ขณะนั้นเองซ่งเสวี่ยนลู่ก็ง้างดาบฟันคนผู้นั้นเข้าถึงสามแผลเขาจึงสิ้นใจ
มู่หยางจินเร่งฝีเท้าวิ่งตามหลู่จื่อ
