“ท่านอ๋องน้อย” เสิ่นอ้ายฉิงกล่าวทักทายมู่หยางจินระหว่างทางไปห้องน้องสาว
“นี่คืออะไรหรือ” มู่หยางจินมองอาหารในถาดที่เด็กรับใช้เดินถือตามหลังท่านหญิงของจวนมา
“อาหารของคนป่วย เป็นโจ๊กข้าวฟ่าง กับไข่ตุ๋น เยว่เยว่ชอบทานสองอย่างนี้ ท่านอ๋องน้อยอยากทานหรือไม่ ข้าจะให้เด็กจัดส่งไปให้” เสิ่นอ้ายฉิงเปิดฝาภาชนะทั้งสองให้มู่หยางจินดู เขามองอาหารสีสันสดใสอย่างสนใจ ไม่เคยเห็นโจ๊กที่ด้านบนตกแต่งด้วยกลีบดอกไม้มาก่อน
“ไม่รบกวนว่าที่พี่สะใภ้ แต่ว่าดอกไม้นี่ กินได้อย่างนั้นหรือ” เสิ่นอ้ายฉิงตกใจกับคำเรียกตนของท่านอ๋องน้อย แต่ก็เก็บอาการไว้ ท่านอ๋องน้อยผู้นี่ช่างเป็นคนแปลกเสียจริง
“ดอกกุหลาบนี้กินได้ เยว่เยว่ชอบดอกไม้ทุกชนิด โดยเฉพาะดอกกุหลาบ จวนเราจึงปลูกไว้มาก ข้าเพิ่งไปตัดมา ว่าจะเอาไปให้เยว่เยว่ จะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น” เสิ่นอ้ายฉิงผายมือไปยังดอกไม้หลายชนิดที่เด็กรับใช้ถืออยู่ที่ด้านหลังนาง มู่หยางจินมอ
