หวังหยวนเดินถือถาดยาเข้ามาที่ห้องของฉู่เซียวเฉิน เมื่อครู่เขาเพิ่งมาจากดูอาการของฉู่เซียวเฉิงที่มีสติตื่นขึ้นมาดื่มยาเพียงครู่เดียวก็หลับไปอีก เขาพอใจที่ฉู่เซียวเฉิงพ้นขีดอันตรายและคาดว่าไม่นานคงจะหายเป็นปกติ
“หวังหยวน” ฉู่เซียวเฉินลืมตาตื่นขึ้นมาพบหวังหยวน จึงเรียกด้วยเสียงแหบพร่า เขารู้สึกเจ็บระบมไปทั่วร่าง เพราะตอนที่ต่อสู้กับคนร้ายเหล่านั้นเขาโดนอาวุธของพวกมันทำร้ายไปหลายแผล แต่ก็อดทนกัดฟันต่อสู้เพื่อปกป้องคนสำคัญของท่านอ๋องน้อยของเขา
“รู้สึกอย่างไรบ้าง” หวังหยวนช่วยประคองฉู่เซียวเฉินขึ้นนั่งแล้วหยิบยาส่งให้เขาดื่ม
“เจ็บไปทั้งตัวเลย ขอบคุณหวังหยวนที่ช่วยข้า แล้วท่านเป็นอย่างไรบ้าง”
“สบายดี”
“ท่านอ๋องน้อย พระชายาและท่านชายเล็กเป็นอันตรายหรือไม่” ฉู่เซียวเฉินจับแขนหวังหยวนไว้เมื่อคิดได้ว่าหลังจากเขาสังหารคนร้ายคนนั้นได้เขาก็หมดสติไป เลยไม่รู้เหตุการณ์หลังจากนั้น จึงคิดเป็นห่วงทุกคน
