‘บรู๊วววววววว’
มู่หยางจินลืมตาตื่นขึ้นเพราะเสียงหอนของสัตว์ป่าที่ดังอยู่ไม่ไกลนัก สัญชาตญาณบอกกับเขาว่าเสียงนี้คือเสียงของหมาป่าภูเขา มู่หยางจินรีบสวมใส่อาภรณ์ป้องกันความหนาวหยิบอาวุธคู่กายแล้วออกมาจากกระโจมทันที
“ท่านอ๋องน้อย” ซ่งเสวี่ยนลู่เดินเข้ามาสมทบกับนายเหนือหัวของตน เขาเองก็ตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงดังกล่าวเช่นกัน
“เสียงหมาป่าภูเขาใช่หรือไม่ท่านอี้หาน” มู่หยางจินถามขึ้นทันทีที่เสิ่นอี้หานเดินเข้ามาหา ตอนที่เขาออกมาจากกระโจมก็เห็นว่าเสิ่นอี้หานพูดคุยอยู่กับกลุ่มทหารผู้ติดตามอยู่ก่อนแล้ว
“ใช่แล้วท่านอ๋องน้อย คนของเราติดตามออกไปแกะรอยแล้ว เราตามสัญลักษณ์ที่เขาทิ้งไว้ ก็คงพบได้ไม่ยาก”
“ไปกันเถอะ” สิ้นเสียงของมู่หยางจิน คนนำทางก็นำทางพวกเขาขึ้นเขาทันที
กลุ่มชายหนุ่มกว่าสิบคนเดินขึ้นเขามาอย่างเงียบเชียบ ไม่มีการจุดคบเพลิงนำทางใด พวกเขาต้องพรางตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมรอบข้าง ขณะนี้เส
