“เยว่เอ๋อร์ดีขึ้นบ้างหรือยังท่านอาหญิง” มู่หยางจินมองไปยังคนป่วยที่นอนหลับสนิท ไม่ได้รู้สึกตัวเลยทั้งที่เสิ่นหานจิ้งพูดเสียงดังขนาดนี้
“ไข้ลดลงบ้างแล้ว ขอบคุณท่านอ๋องน้อยที่ซื้อถุงหอมให้เยว่เยว่ นางชอบมาก”
“ฟื้นแล้วหรือ”
“กินข้าวกินยาได้แล้ว ต้องขอบคุณผลไม้รสหวานที่อี้หานรีบส่งมาให้ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ยอมกินยา”
“กินยายากหรือท่านอาหญิง”
“กินยาก ปกติที่จวนจะติดผลไม้รสหวานเอาไว้ เพราะเยว่เยว่กับจิ้งเอ๋อร์ยามเจ็บป่วยจะดื่มยายาก ต้องได้กินผลไม้พวกนั้นจึงจะยอมกินยา แต่ที่หมดคงเพราะพวกเขาแอบกินจนหมดแล้วไม่ได้บอกเพราะกลัวจะโดนทำโทษที่แอบกินขนม ทุกคนในบ้านไม่ได้ชอบกินนอกจากเด็กสองคนนี้ ยามที่หมดจึงไม่มีใครรู้”
“ข้าขอไปดูเยว่เอ๋อร์นะท่านอาหญิง”
“เชิญท่านอ๋องน้อย”
“จิ้งเอ๋อร์ซื้ออะไรมาฝากแม่บ้างนะ” ฟู่ฟางหมิงดึงบุตรชายเอาไว้ไม่ให้เข้าไปรบกวนพี่สาวที่นอนป่วยอยู่ และกลัวว่าเสิ่นหานจิ้งนั้นจะติดหว
