“เวลาใดแล้วเซียวเฉิง”
“ใกล้เที่ยงแล้วขอรับนายท่าน” มู่หยางจินขยับตัวมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นแสงสว่างจ้าก็ถามกับคนสนิทข้างกาย ฉู่เซียวเฉิงเมื่อเห็นเจ้านายฟื้นขึ้นมาก็ช่วยพยุงให้ลุกขึ้นนั่งและรินน้ำให้เขาดื่มดับกระหาย
“การคุ้มกันของสุ่ยฮวาแน่นหนามาก เพียงไม่นานพวกมันก็ล้อมเราได้ทันทีแล้ว”
“เป็นไปได้หรือไม่ขอรับนายท่าน ที่เมื่อคืนจะเป็นแผนลวงของหม่าคุนที่หลอกเราไปฆ่า”
“ข้าก็คิดแบบนั้น ตอนที่เราเข้าไปง่ายดายเกินไป และดูจากการโจมตีของพวกมันเมื่อวาน พวกมันคงรอเราอยู่ก่อนแล้ว”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น การติดตามหม่าคุณไปที่หลบซ่อนของหลู่จื่อเทาก็ยิ่งยากขึ้นสิขอรับ”
“หม่าคุนเผยให้เราเห็นแล้วว่าคนของหอคณิกาสุ่ยฮวาเป็นคนของพวกมัน เราสามารถตามหาข่าวจากที่นั่นได้ เจ้าส่งคนของเราให้แฝงตัวเข้าไป”
“ขอรับ ข้าจะรีบไปจัดการ”
“นายท่านหิวหรือไม่ขอรับ”
“ไม่หิว เจ้ารีบไปจัดการตามที่บอกเถอะ ข้าอยู่คนเดียวได้”
“ข
