“เป็นอะไรไป เจ็บข้อเท้าหรือ” มู่หยางจินวางเสิ่นเยว่เอ๋อร์ลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ราวกับว่าหากเขาไม่ระวังอาจจะทำให้นางได้รับบาดเจ็บได้ เสิ่นเยว่เอ๋อร์ปิดปากเงียบ มองเมินไปอีกด้านอย่างไม่ต้องการเห็นหน้าเขาเหมือนเคย
“หากเจ้าไม่อยากให้พี่ไป พี่ก็จะไม่ไป” มูหยางจินแสร้งถอนหายใจ เขารู้ว่านางอยากไล่เขาไปไกลๆ แต่เมื่อนางไม่พูด เขาก็จะแกล้งนั่งมองนางอยู่อย่างนี้
“ท่านมีแขก อย่าเสียมารยาทจะดีกว่า” เสิ่นเยว่เอ๋อร์พูดเสียงแข็งไม่ยอมหันกลับมามองหน้าเขาเช่นเดิม
“ข้อเท้าของเจ้าใกล้จะหายดีแล้ว ถึงจะใกล้หาย แต่ก็ยังไม่หาย อย่าเดินให้มาก” มู่หยางจินกล่าวอย่างเป็นห่วง
“เหตุใดจิ้งเอ๋อร์ยังไม่มา ชิงชิง ไปตามจิ้งเอ๋อร์มา” มู่หยางจินออกคำสั่ง เขาต้องไปดูว่าอี้ซูเม่ยมาหาเขาทำไม และก็ยังห่วงเสิ่นเยว่เอ๋อร์ ไม่อยากให้นางเหงา
“บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” หลี่ชิงชิงทำความเคารพเจ้านายทั้งสองแล้วรีบเดินออกไปตามเสิ่นหา
