“ที่ท่านเสวี่ยนลู่พูดมา ข้ารู้และเข้าใจทั้งหมด ตอนที่หมั้นหมายนั้น นางเดินทางมาเพราะพระราชโองการของฮ่องเต้ และในตอนนั้นข้าก็ติดการศึกจริงๆ ข้าไม่ได้คิดหลบหน้านาง”
“จดหมายไงขอรับ แค่เขียนจดหมายเองท่านอ๋องน้อย”
“เขียนจดหมายหรือจะสู้พบหน้า”
“แล้วตอนนี้เป็นอย่างไร หน้าของท่านอ๋องน้อย พระชายาอยากพบหรือไม่” คำพูดนี้ของซ่งเสวี่ยนลู่นั้นกระแทกใจมู่หยางจินเข้าอย่างจัง
“เสวี่ยนลู่ เจ้าจะพูดมากเกินไปแล้ว” ซ่งชีฟงปรามบุตรชายที่พูดจาล่วงเกินมู่หยางจิน
“ข้าขอโทษขอรับท่านอ๋องน้อย ข้าเพียงแต่อยากให้ท่านอ๋องน้อยกับท่านหญิงเข้าใจกัน”
“ท่านไม่ผิดหรอกท่านเสวี่ยนลู่ เรารู้จักกันมานาน ข้ารู้ว่าท่านหวังดีกับข้า เป็นจริงอย่างที่ท่านพูด ข้าเองที่ผิด ข้าเองที่ละเลยนาง จนทำให้นางต้องหนีข้า”
“ตอนนี้ยังไม่สาย พระชายายอมเดินทางไกลจากซานเป่ยมาอยู่ที่เมืองหลวง หากไม่พอใจท่านอ๋องน้อยจริง พระชายาจะขอให้ฮองเฮาพูดเรื่
