บัญชาวิวาห์รัก

อยู่กับใครก็นิสัยเหมือนผู้นั้น

“ฝ่าบาทขอได้โปรดระงับโทสะด้วย ท่านอ๋องน้อยรีบขออภัยโทษเถิด” ซ่งชีฟงรีบคุกเข่าลงต่อหน้าฮ่องเต้ ด้วยกลัวว่าฮ่องเต้จะโกรธน้องชายและสั่งลงโทษมู่หยางจินรุนแรง และจะทำให้ต้องเสียใจในภายหลัง ซ่งเยี่ยนชางก็คุกเข่าขอร้องด้วยเช่นกัน

“ดูความจองหองของเขาเถิดท่านอาจารย์ นิสัยนี้เหมือนใครกัน ท่านอาหญิงหรือก็งดงามเรียบร้อย ท่านอาเขยหรือก็สุภาพอ่อนโยน เจ้า! มู่หยางจิน! เจ้าได้นิสัยใครมา” ฮ่องเต้ที่ชี้ไปยังมู่หยางจิน คล้ายจะเป็นการฟ้องร้องให้อาจารย์ของพระองค์เห็นว่าน้องชายคนนี้ดื้อดึงเพียงใด

“อยู่กับใครก็นิสัยเหมือนผู้นั้น ช่วงเช้ากระหม่อมรับอาหารเช้าและอยู่เรียนกับฝ่าบาททั้งเช้า ช่วงบ่ายจึงจะไปเรียนต่อสู้ ขี่ม้า ฝึกทวน รำดาบ ตกเย็นกระหม่อมก็ต้องกลับมาสรุปบทเรียนกับพระองค์และท่านอาจารย์อีก พระองค์คิดว่านิสัยแบบนี้กระหม่อมจะเรียนรู้มาจากผู้ใดกัน”

“ดูเอาเถิดท่านอาจารย์ วาจาสามหาวยอกย้อนเยี่ยงนี้ ข้าเคยพูดหรือไม่ ไม่พอใจอะไรก็ฝ่าบาท กระหม่อม แล้วยังท่าทางการให้เหตุผลชักแม่น้ำห้าสายสิบสายเยี่ยงนี้ ข้าเคยทำอย่างนั้นหรือ มู่หยางจิน! เจ้าจะมาพูดว่าเหมือนข้าอย่างนี้ คิดจะโยนความผิดให้ผู้ใดกัน ข้าเป็นพี่เจ้านะ เจ้าลืมไปแล้วหรือ!”

“ขอฝ่าบาทได้โปรดระงับโทสะด้วยเถิด ท่านอ๋องน้อยนั้นหน้าตาท่าทางล้วนคล้ายกับฝ่าบาท นิสัยใจคอยิ่งคล้ายกับพระองค์ยิ่งนัก เวลาทั้งสองพระองค์ไม่พอใจกันก็จะตรัสแทนตัวเองว่าข้าอย่างนั้น ข้าอย่างนี้เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งชีฟงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างใจเย็น เขารู้จักนิสัยของฮ่องเต้และท่านอ๋องน้อยเป็นอย่างดี ขอให้ได้พูดระบายอารมณ์ไม่นานทั้งสองคนก็จะดีกันดังเดิม

“ท่านอาจารย์ยังรู้ว่าข้าเหมือนใคร แล้วทำไมท่านพี่จึงไม่รู้ ข้าไม่อยากอยู่ที่วังหลวง ข้าอยากออกไปจับโจร อยากออกไปตามหาหลู่จื่อเทา”

“ท่านอ๋องน้อยได้โปรดอย่ากล่าววาจาใดอีกเลย รีบขอโทษเสด็จพี่เถิดขอรับ” ซ่งเยี่ยนชางเร่งเดินเข่าเข้าจับชายเสื้อของมู่หยางจินให้รีบคุกเข่าขอโทษฮ่องเต้

“ซ่งเยี่ยนชาง เจ้านั่นแหละตัวดี ข้าไม่น่าปล่อยเขาไว้กับเจ้าตั้งแต่แรก เจ้ากรอกสิ่งใดใส่หูจินเอ๋อร์ตั้งแต่พบกัน น้องชายที่น่ารักเชื่อฟังของข้า เจ้าล้างสมองเขาไปแล้วใช่หรือไม่” ฮ่องเต้เมื่อหาเรื่องน้องชายไม่ได้ก็หันมาเอาเรื่องกับองครักษ์คนสนิทแทน

“ท่านพี่อย่าดึงผู้อื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง ท่านรู้ดีว่านอกจากท่านพี่แล้ว ข้าไม่เชื่อฟังผู้ใด ข้ารู้ว่าท่านกังวลและเป็นห่วงว่าข้าจะตายที่ข้างนอกนั่น ข้าขอให้สัญญากับท่านพี่ ตราบใดที่ยังจับหลู่จื่อเทามาให้ท่านพี่พิพากษาไม่ได้ข้ามู่หยางจินจะไม่ยอมตายเด็ดขาด”

“จินเอ๋อร์! เจ้า! พี่รั้งเจ้าไม่ได้จริงๆใช่หรือไม่”

“ขอรับ ข้าโตแล้ว ท่านพี่เองก็หมดสิ้นเรื่องที่จะสอนข้าแล้วใช่หรือไม่ ถ้าอย่างนั้นไม่สู้ให้ข้าไปเรียนรู้โลกเองเป็นอย่างไร แล้วข้าจะส่งข่าวมาหาท่านพี่บ่อยๆ ดีหรือไม่ขอรับ” มู่หยางจินเดินเข้ามาหาพี่ชาย เขาคุกเข่าลงแล้วกอดเอวพี่ชายอย่างออดอ้อน เหมือนคราวที่ได้ใช้ชีวิตในหมู่บ้านด้วยกัน

“เจ้าพูดว่าโตแล้ว แต่ยังกอดอ้อนพี่เป็นเด็กน้อย แล้วจะให้พี่วางใจให้เจ้าจากไปได้อย่างไร”

“ข้าจะกอดท่านพี่แบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย พบกันครั้งหน้าข้าจะกอดท่านเยี่ยงบุรุษกอดกัน”

“บุรุษที่ไหนกอดกัน ท่านอาจารย์เขาไปเรียนรู้ว่าบุรุษกอดกันมาจากไหน”

“กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมิเคยสอนเรื่องนี้”

“ช่างข้าเถิดท่านพี่ ดีบ้าง ไม่ดีบ้าง ข้าพบเจอสิ่งใดก็เรียนรู้มาหมด ท่านอย่าเอามาใส่ใจเลย”

“ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้นพี่ก็จะปล่อยไป แต่เจ้าจงจำไว้นะจินเอ๋อร์ อยู่ข้างนอกเจ้าต้องระวังตัว จะทำสิ่งใดก็ต้องคิดให้มากและไตร่ตรองให้ดีต้องคิดอย่างรอบคอบ ที่สำคัญเจ้าอย่าไว้ใจใครง่ายๆ” ฮ่องเต้พยุงน้องชายให้ลุกขึ้นยืนแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของเขา ดวงตาทั้งสองคู่มองสบกันอย่างมุ่งมั่น มู่หยางจินพยักหน้ารับคำพี่ชาย

“ท่านอาจารย์ ต่อจากนี้ข้าขอให้ท่านติดตามดูแลมู่หยางจิน สอนเขาเหมือนอย่างที่ท่านสอนข้า คอยช่วยเหลือเขาให้เขาสามารถเป็นคนในแบบที่เขาต้องการ”

“กระหม่อมรับบัญชา”

“จากนี้ไป แผ่นดินแคว้นหนิงของท่านพี่ ข้า มู่หยางจิน จะใช้ชีวิตของข้าปกป้องดูแล ขอให้ท่านพี่วางใจ ข้าจะเป็นน้องชายที่รักของท่านเสมอ และกระหม่อมจะเป็นข้าที่จงรักภักดีต่อองค์ฮ่องเต้มู่หยางหย่งเล่อตลอดไปพ่ะย่ะค่ะ” มู่หยางจินคุกเข่าทำความเคารพฮ่องเต้เยี่ยงทหารของพระราชา

สามวันต่อมา มู่หยางจินสวมเกราะทหารเต็มยศเข้าร่วมขบวนทหารกองเกียรติยศ ออกเดินทางร่วมกับแม่ทัพเซียวซีเหวินเพื่อไปปราบกลุ่มโจรที่เมืองชิงฉาง เขาหยุดม้ามองดูฮ่องเต้ที่มายืนส่งเหล่าทหารของพระองค์ที่กำแพงเมือง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองพี่น้องแยกจากกัน เพียงหยุดมองไม่นานมู่หยางจินก็บังคับม้าหันหลังให้เมืองหลวง ไม่มองฮ่องเต้ให้ใจพะวงอีกต่อไป เมื่อตั้งใจแล้วเขาก็พร้อมจะหยัดยืนในสิ่งที่กล่าวไว้ แผ่นดินผืนนี้ของพี่ชายเขาพร้อมแล้วที่จะออกไปปกป้องรักษา

“ถึงเวลาต้องเสด็จกลับแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เราตัดสินใจถูกต้องแล้วใช่หรือไม่เยี่ยนชาง น้องของเรา เขาช่างเยาว์นัก” มู่หยางหย่งเล่อมองมู่หยางจินที่นั่งอยู่บนหลังม้าด้วยท่วงท่าองอาจห้าวหาญ เขารู้ว่าสักวันหนึ่งมู่หยางจินก็ต้องออกไปเผชิญโลกกว้าง เพียงแต่คิดไม่ถึงว่ามู่หยางจินจะต้องไปด้วยวัยเพียงเท่านี้

“พระองค์ทรงรู้ดีว่าท่านอ๋องน้อยเติบโตมากกว่าเด็กวัยเดียวกัน”

“เป็นเพราะโชคชะตาบังคับเขามิใช่หรือ ไม่อย่างนั้นเขาจะบังคับตัวเองให้รีบเติบโตขนาดนี้ได้อย่างไร ถ้าเขาไม่ใช่สายเลือดสกุลมู่หยางก็คงดี เขาคงมีชีวิตที่มีความสุขมากกว่านี้”

“แต่โชคชะตาก็นำพาให้ทั้งสองพระองค์พบกันมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“และโชคชะตาก็กำหนดให้เขาต้องไป เฮ่อ! ช่างเถอะ ทางเลือกนี้เป็นของมู่หยางจิน เราได้แต่หวังให้น้องชายของเราสมปรารถนา”

“พระองค์ทรงเป็นพระเชษฐาที่ดีมากพ่ะย่ะค่ะ”

“เด็กดื้อของข้า บัดนี้เจ้าเติบโตแล้ว เฮ่อ! กลับกันเถอะ เรามองไม่เห็นเขาแล้ว” กล่าวจบฮ่องเต้ก็เดินมายังอีกฝั่งหนึ่งของกำแพง พระองค์มองดูบ้านเรือนของเหล่าราษฎร มองดูผู้คนในเมืองหลวงแห่งนี้ แล้วก็บอกกับตัวเองว่าเขายังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก การบูรณะบ้านเมืองที่เพิ่งผ่านศึกสงครามมานั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เส้นทางที่อ๋องน้อยมู่หยางจินต้องเดินต่อจากนี้ไม่ง่ายเลย เพราะศึกสงครามที่ยาวนาน ชาวบ้านหลายคนจับกลุ่มก่อตั้งกองโจรออกปล้นชาวบ้านด้วยกัน ตลอดจนขบวนสินค้าต่างๆหลายสิบขบวน ที่ขนส่งสินค้าไปค้าขายระหว่างเมืองก็ได้รับความเดือดร้อน มู่หยางจินจึงมีโอกาสได้แสดงฝีมือการต่อสู้ที่ร่ำเรียนมาได้อย่างสุดความสามารถ ทุกวิชาที่เขาได้รับการฝึกฝนจากเหล่าขุนศึกมากความสามารถ เขาก็เอาออกมาใช้ต่อสู้กับกลุ่มโจรทั้งหมด โจรกลุ่มไหนสวามิภักดิ์กลับตัวกลับใจก็สามารถกลับไปหาครอบครัวและใช้ชีวิตสงบสุขได้ หรือถ้าหากอยากเข้ามาเป็นทหาร เขาก็รับมาฝึกฝนด้วยความเต็มใจ แต่หากกลุ่มใดคิดต่อสู้ขัดขืนเขาก็สังหารสิ้นไม่ละเว้น ถึงจะเกือบตายและบาดเจ็บหนักหลายต่อหลายครั้ง เขาก็ไม่ย่อท้อและสามารถเอาตัวรอดมาได้ทุกครั้ง ไม่ถึงหนึ่งปีเส้นทางระหว่างเมืองหลวงกับเมืองชิงฉางก็ถูกอ๋องน้อยมู่หยางจินเข้าปราบกลุ่มโจรได้แทบทั้งหมด หลายหมู่บ้านที่อ๋องน้อยมู่หยางจินผ่านไปนั้นจะได้รับการปกป้องคุ้มครองจากกลุ่มทหาร บ้านเรือนจะได้รับการซ่อมแซม และคนในหมู่บ้านก็สามารถออกจากบ้านมาปลูกผักเลี้ยงสัตว์ได้อีกครั้ง ชื่อของอ๋องน้อยมู่หยางจินจึงแพร่ขจรไปไกล เหล่าโจรน้อยใหญ่ต่างก็เกรงกลัวที่จะเผชิญหน้ากับเขา