Sweet Seduction

The Woman in Maroon --- Sa hapon na iyon, ang lungsod ng San Agustin ay tila kumikislap sa salamin ng mga gusaling sumasalubong sa papalubog na araw. Ngunit walang sinuman sa kalye ng Diamond Boulevard ang hindi napatingin sa pagdating ng isang black limousine. Dahan-dahan itong pumarada sa tapat ng *The Aurelia Grand*, isang hotel na hindi basta-basta nakakapunta ang kahit sino. Lumabas mula sa kotse ang isang babae na para bang pag-aari niya ang lugar. Ang bawat galaw niya ay kalkulado—hindi nagmamadali, hindi rin mabagal, eksakto lang para mapansin. Naka-maroon silk dress siya, fitted sa lahat ng dapat nitong yakapin, na parang nilikha para sa katawan niya lang. Nakasuot siya ng diamond drop earrings na kumikislap tuwing tinatamaan ng liwanag, at isang pares ng Christian Louboutin heels na kumakalansing sa marmol na sahig. Sa bawat hakbang niya, ramdam ang confidence. Kung titigan mo siya, iisipin mong isa siyang reyna na walang trono pero may imperyo. Lilith V. Montenegro—ang pangalan na nasa passport niya ngayon. A name that drips elegance, danger, and old money. At oo, halata sa lahat ng kilos niya na hindi siya lang basta mayaman. She’s the kind of rich na hindi kailangang magpakilala para magbigay ng statement. --- Pagpasok niya sa lobby, agad siyang sinalubong ng hotel manager at dalawang receptionist na parang nabuhusan ng ginto ang paningin. “Ms. Montenegro, welcome to The Aurelia Grand. We’ve been expecting you,” magalang na bati ng manager. Ngumiti siya, pero hindi iyon tipikal na ngiti. May bahid ng *I know* sa gilid ng kanyang labi. “Of course you have,” sagot niya habang inabot ang sunglasses na hawak ng valet. “I’m not the type you forget, am I?” Nagkatinginan ang mga staff, bahagyang namula sa kanyang tono. Ngunit may halong tawa sa kanyang mata. Hindi siya bastos, pero alam niyang kaya niyang kontrolin ang eksena. --- Sa presidential suite na may tanawing halos abutin ang buong lungsod, itinapon niya ang clutch sa malambot na kama. Binuksan niya ang floor-to-ceiling window at hinayaang dumampi ang hangin sa kanyang buhok. “This city still smells the same,” mahina niyang bulong. Hindi ito bulong ng nostalgia. Mas para bang nagbabalik ang alaala na hindi niya gustong balikan… ngunit kailangan. --- **FLASHBACK – Fragment 1** Madilim ang pasilyo, at may amoy ng pulbura. Isang pares ng mata ang nakatitig sa kanya mula sa dulo—mata ng lalaking nakangiti habang may dugo sa kanyang kamay. Malinaw ang ngiting iyon. Hindi niya malilimutan. --- Isang katok ang gumising sa kanya mula sa malalim na pag-iisip. Binuksan niya ang pinto at tumambad ang isang lalaking matangkad, broad-shouldered, naka-itim na suit, may presensyang parang hindi basta bodyguard lang. “Ms. Montenegro,” magalang na bati nito. “I’m Heinz Jack, your personal security detail. Arranged by your lawyer.” Pinagmasdan niya ito mula ulo hanggang paa, hindi para sukatin kung fit ba ito sa trabaho… kundi para i-test kung matitinag sa tingin niya. “You don’t look like a man who takes orders easily,” sabi niya habang nakasandal sa gilid ng pinto. “I’m not,” diretsong sagot ni Heinz. Ngumiti siya, slow at nakakaloko. “Good. I don’t hire puppies. I hire wolves.” Sabay iniabot ang kamay niya—malamig, pero matibay ang pagkakahawak. --- Kinabukasan, dumating sa kanya ang imbitasyon para sa isang charity gala. Hindi ito ordinaryong event—ito ang flagship gala ng Gomez Corporation, ang pinakamalaking pangalan sa real estate at luxury developments sa bansa. Isang gabing puno ng diamonds, champagne, at mga taong may ngiti pero walang puso. Habang nakaupo siya sa vanity table ng suite, pinapanood niyang isinasara ng kanyang stylist ang zipper ng black gown niya—backless, may manipis na strap, at may slit sa kaliwang hita na sapat para mapatigil ang paghinga ng mga mahihina ang puso. “Tingin mo too much?” tanong niya habang nakatitig sa salamin. “Ma’am,” sagot ng stylist, “if confidence was a weapon, you just brought a nuclear bomb.” Tumawa siya. “Perfect. I plan to kill tonight.” --- Pagdating niya sa gala, parang huminto ang oras. Ang entrance hall ay punong-puno ng chandeliers at classical music, ngunit ang lahat ng ingay ay tila nawala nang makita siya ng mga tao. Alam niya iyon. Nararamdaman niya ang mga matang sumusunod sa bawat galaw niya. Hawak niya ang champagne flute, at habang binabati siya ng ilang high-society wives at businessmen, sumagot siya ng mga linya na may halong tuso at biro. “Oh, Lilith! We haven’t seen you in the country before!” sabi ng isa. She smiled sweetly. “Oh, I’ve been here before. I just didn’t care enough to be noticed.” --- At doon, sa kabilang dulo ng ballroom, nakita niya si Armino Gomez Matangkad, sharp ang features, at may presensyang sanay na sanay sa mga mata ng crowd. CEO. Heir. The king of this little kingdom. Nagtagpo ang kanilang mga mata. At sa tingin niya, nahuli niya agad ang unang bitak sa kanyang pader—isang maliit ngunit malinaw na pagdududa kung sino ba siya. Lumapit si Armino, hawak ang baso ng whiskey. “I don’t think we’ve met,” sabi ni Armino habang bahagyang nakatungo, enough para ang boses niya ay marinig lang niya. Malapit, pero hindi pa invasive. Alam niya ang laro — calculated charm. Ngumiti si Lilith, isang mabagal at deliberate na ngiti na may kasamang kislap sa mata. “No,” sagot niya, iniikot ang champagne flute sa kamay. “But you’ll remember me.” Nagtaas ng kilay si Armino, para bang na-curious kung saan galing ang confidence niya. “That’s a bold statement, Miss…?” “Montenegro. Lilith Montenegro.” Binigkas niya iyon na parang bawat syllable ay isang pahiwatig. “Lilith,” ulit niya, na para bang sinusubok ang bigat ng pangalan. “Interesting name.” She smirked. “Oh, I was named after a troublemaker in an old myth. Guess my parents had good instincts.” Tumawa nang mahina si Armino, pero ang mata nito ay hindi umaalis sa kanya. Hindi ito simpleng tawa ng isang lalaking nag-eenjoy — ito ay tawa ng isang lalaking sinusuri kung kalaban ba o kaibigan ang kaharap. “Troublemakers usually don’t get invited to events like this,” sabi niya, sinisilip ang crowd na lumalapit sa kanila para makinig sa usapan. She leaned in slightly, hindi para maging malapit, kundi para magbigay ng impression na sila lang ang may alam sa pinag-uusapan. “Oh, Mr. Gomez, I wasn’t invited because I’m trouble. I was invited because trouble is… entertaining.” --- Napangiti si Armino nang bahagya, bago siya inalok ng isang mas magandang spot sa ballroom. “Would you care to join me? I think the media already took more than enough photos of us from here.” “Media loves me,” sagot niya casually habang sumusunod sa kanya. “I give them something to talk about when their lives are too boring.” Dumaan sila sa gitna ng mga table na puno ng champagne at caviar. Ramdam ni Lilith ang mga mata ng socialites, lalo na ang ilang babaeng halatang binabasa siya mula ulo hanggang paa — analyzing her dress, her jewelry, her poise. Pero hindi siya nainis, bagkus ay ngumiti siya sa ilan, sabay biro: “Careful, darlings, I might start charging for staring.” Natawa ang ilan, pero yung iba ay halatang nahiya at umiwas ng tingin. --- Sa isang mas tahimik na corner, naupo sila sa isang high table na may tanaw sa buong ballroom. Inilapag ni Armino ang whiskey glass niya at tumingin sa kanya. “So, Lilith Montenegro. You don’t seem like the charity gala type.” “I’m whatever type suits the occasion,” sagot niya, sabay lagok sa champagne. “And tonight, I’m the type who likes expensive wine, good company, and… interesting men.” “Interesting men?” tanong niya, nag-aangat ng kilay. “Yes,” sagot niya, naglalaro ang daliri niya sa gilid ng flute glass. “Men who look like they own the room, but know deep down… the room can be taken from them.” Bahagyang tumigas ang ekspresyon ni Armino, pero mabilis din itong nawala. “That’s a dangerous way to talk, Miss Montenegro.” She smiled sweetly. “Only dangerous if you’re afraid it’s true.” --- Dumating ang isang babaeng naka-gold gown, hawak ang braso ni Armino. Halatang ito ang asawa — perfect hair, perfect smile, at may aura ng superiority na parang ini-scan si Lilith na parang bagong painting na hindi niya gusto. “Armi, darling, you didn’t introduce me to your… friend.” “Lilith Montenegro,” sagot ni Lilith bago pa makasagot si Armino, sabay abot ng kamay na may suot na diamond ring na hindi singsing-pangkasal pero mas mahal pa. “And you must be… his most prized possession.” Halata ang bahagyang pagkakunot ng kilay ng babae, pero ngumiti rin ito, pilit. “I’m Helena Gomez. Welcome to the gala.” “Thank you,” sagot ni Lilith, sabay lagok sa champagne. “I do love events where the jewelry costs more than the conversations.” Tumawa si Armino nang mahina, pero alam niyang may tensyon sa mesa. Si Helena ay tumango lang at umalis, pero hindi bago ibigay ang isang matalim na tingin kay Lilith. --- Pagkaalis ni Helena, nagtagpo ulit ang mata nila ni Armino. “You know she didn’t like you,” sabi nito, half-amused. “Good,” sagot niya agad. “Women who like me are boring. I prefer to be… remembered.” Tumawa si Armino at umiling. “You’re either going to be the most exciting thing to happen here… or the most dangerous.” Lilith leaned in, her voice low but her smile unshaken. “Why not both?” At sa gabing iyon, habang tumutugtog ang violins at umiinog ang mga chandelier lights, nagsimula ang laro. Hindi ito simpleng flirtation — ito ay chess game na may halong lason. At kung alam lang ni Armino, matagal nang naka-checkmate ang puso niyang hindi pa niya alam na nilalaro. ---