อสุรไพรคลั่งสวาท

คนของไพร

หัวหน้าหมู่บ้านที่รีบเร่งมาดูนางโมลี สภาพที่หัวหน้าหมู่บ้านเห็นตอนนี้ ราวกับจิตใจของนางโมลีหลุดล่องลอยไปออกจากร่างเหลือเพียงแค่กายหยาบเท่านั้น สิ่งใดเล่าถึงได้ทำให้มันตกอยู่ในสภาพเช่นนี้หัวหน้าหมู่บ้านได้ให้ทุกคนประคองนางโมลีเข้าไปที่ลานส่วนกลางของหมู่บ้านเพื่อดูอาการของมัน

"เดี๋ยวพวกมึงช่วยกันประคองมันไปที่ลานกางหมู่บ้านเพื่อรอดูอาการของมัน"

"ไอ้มีนเดี๋ยวเองไปตามหมอที่อยู่บนบ้านท่าอีกคนนึงมาช่วยค่าจัดยาให้มันหน่อย"

"จ๊ะหัวหน้า"

"พวกเราก็รีบเข้าหมู่บ้านเถอะปิดประตูหมู่บ้านให้แน่นหนาคืนนี้หากได้ยินเสียงอะไรอย่าออกมาเด็ดขาด"

พวกผู้ชายทุกคนรีบเร่งปิดประตูหมู่บ้านทางเข้าออกเพียงทางเดียวของหมู่บ้านนี้ หมู่บ้านแห่งนี้จะล้อมรอบไปด้วยกำแพงไม้ใหญ่ที่มันไม่เคยพบพังลงเลยทุกคนไม่รู้ว่ามันถูกสร้างมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นกำแพงศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีอาวุธใดสามารถทำลายลงได้แต่หากคนในตัวหมู่บ้าน เปิดประตูต้อนรับทุกอย่างที่อยู่ด้านนอกจะสามารถเข้ามาได้

"อ้าวเฮ้ยพวกมึงรีบปิดประตูหมู่บ้านลงแล้วอย่าให้ใครออกนอกประตูหมู่บ้านไปโดยเด็ดขาดจนกว่าจะเช้า"

เสียงเหล่าบรรดาผู้ชายที่ส่งเสียงให้ช่วยกันเร่งรีบปิดประตูก่อนที่จะไปคอยตะวันตกดินอีกครั้งของวันนี้สภาพของโมลีกตอนนี้ จิตใจยังคงล่องลอยหวนนึกถึงเหตุการณ์ทุกอย่างโมลี ไม่ยิ้มไม่หัวเราะไม่รู้สึกรู้สาใดๆราวกับคนกำลังเสียสติ หัวหน้าหมู่บ้านจึงเรียกหมอมาเรียกขวัญให้กับนางโมลีและให้นางโมรีนนอนอยู่ที่บ้านของเขา จนกว่าจะหายดีเพราะนางโมรีไม่มีญาติพี่น้องที่ในโรงเรือนแล้วหากจะให้มันกลับไปที่เรือนอยู่คนเดียวในสภาพนี้ก็เห็นจะไม่ได้

"พวกมึงไปตามหมอทำขวัญมาเรียกขวัญให้กับมันทีป่านนี้ขวัญมันคงกระเจิดกระเจิงไปอยู่ที่ไหนแล้ว"

"ได้จากหัวหน้าฉันจะรีบไปตามแม่หมอด้วยตัวเองฉันฝากหัวหน้าดูแลนางโมลีด้วยนะจ๊ะ"

นางมะม่วงที่รู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่ได้ทำให้เพื่อนของตนนั้นได้ตกอยู่ในสภาพแบบนี้นางจึงรีบเร่งไปตามหมอทำขวัญและทำทุกอย่าง เพื่อชดใช้กับความรู้สึกผิดที่ได้ทิ้งเพื่อนไว้ในป่าตามลำพังอย่างนั้น

"แม่หมอจ๊ะ แม่หมอแม่หมออยู่หรือเปล่า"

"เอ็งมาทำอะไรที่บ้านข้า"

"พอดีหัวหน้าให้ฉันมาตามแม่หมอนะจ๊ะไปช่วยดูนางโมลีหน่อยสภาพมันเหมือนจิตใจล่องลอยเมื่อคืนนี้มันไม่ได้กลับเข้ามาในหมู่บ้านฉันออกไปหาของป่ากันแต่มันหายตัวไป โผล่มาอีกทีก็เป็นลมล้มพับอยู่ที่หน้าหมู่บ้านโดยที่มันตอนนี้ยังไม่พูดอะไรเลยสักคำ"

"อ้าวๆงั้นพาข้าไปดู ข้าขอเตรียมหมากพลูและน้ำมนต์กับสายศิลป์ก่อนจะได้ไปผูกข้อมือมันซะทีเดียว"

"ได้จ้ะแม่หมอ เดี๋ยวฉันรอแม่หมออยู่ข้างล่างนี้นะจ๊ะมีอะไรจะให้ฉันช่วยก็บอกฉันได้เลย"

หลังจากแม่หมอเตรียมข้าวของทุกอย่างเสร็จมะม่วงจึงเร่งนำทางแม่หมอไปที่ลายกลางหมู่บ้านเพื่อไปดูสภาพของนางโมลีตอนนี้ เมื่อแม่หมอมาถึงจึงได้ตรวจดูดวงชะตาชีวิตของนางโมลีกับสิ่งที่นางได้ไปเจอะเจอมานั้น

"โฮ้..จนปัญญาที่จะช่วยจริงๆสิ่งที่นางไปเจอมานั้นเกินกว่ากำลังที่ข้าจะช่วยได้"

"มันไปเจออะไรมาจ๊ะแม่หมอ"

"เอ็งเชื่อในเรื่องสิ่งที่มองไม่เห็นหรือไม่จริงๆนั้นกำลังจะกลับมาทวงพันธะสัญญาคำสัตย์สาบานระหว่างนางโมลีและมัน ในเร็ววันนี้"

"ไม่มีสิ่งใดที่จะเรียกขวัญนางกลับมาได้นอกจากนางจะเต็มใจกลับมาเอง"

"แล้วทางแก้พอจะมีไหมจ๊ะแม่หมอ"

"หมดอับจนทุกหนทางสิ่งเดียวที่ข้าให้คำแนะนำได้คือนางต้องทำตามคำสัตย์สาบานที่ได้ให้ไว้กับคนที่นำนางมาส่งที่นี่ หากแม้นผิดคำพูดแม้แต่คำเดียวหรือนางคิดจะหลบหลีกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็จะไม่เหลือแม้กระทั่งลมหายใจ"

ทุกคนที่ได้ยินคำทำนายที่ออกจากปากแม่หมอทำขวัญที่ขึ้นชื่อเรื่องความแม่นที่สุดในหมู่บ้านทำนายไททักสิ่งใดมักจะเกิดขึ้นและถูกต้องเสมอทุกคนจึงได้นับหน้าถือตา และให้ความเคารพรองจากหลวงตาก็ว่าได้เพราะแกคือผู้เฒ่าผู้แก่ของหมู่บ้าน ทุกคนถึงกับเบิกตาโพรงกับสิ่งที่ได้ยิน

"เท่ากับว่าตอนนี้นางโมลีคือตัวกาลกิณีของหมู่บ้านหากเราจะให้มันอยู่ที่นี่คงเป็นไปไม่ได้"

เสียงคำพูดของผู้ชายคนหนึ่งในหมู่บ้านได้ออกความคิดเห็นถึงนางโมลี ถึงเราจะมีรูปโฉมเป็นทรัพย์อย่างไรหากแล้วแต่ทุกคนล้วนกลัวความตายเป็นที่ตั้งจึงพยายามจะขับไล่ไสส่งนางออกจากหมู่บ้านทันที

"เดี๋ยวก่อนหากพวกเอ็งทำเช่นนั้นก็ไม่ต่างจากเอ็งส่งมันไปตาย แล้วหาคนที่มันได้ไปทำพันธสัญญาไว้รู้เรื่องเข้าว่าเอ็งกำลังแกคนของมันอีกพวกเองก็จะไม่ตายดีเช่นกัน"

"แล้วพวกเราจะต้องทำอย่างไรจ๊ะไล่มันไปก็ไม่ได้ให้มันอยู่ก็ไม่ได้"

"ให้มันอยู่ได้ ขอแค่มันฟื้นคืนสติเมื่อถึงคืนพระจันทร์เพ็ญมาอีกครั้งหนึ่งเขาคนนั้นจะมารับมันเองส่วนพวกเอ็งพวกข้าจงได้แต่ภาวนาให้มันเท่านั้น"

"พวกฉันเข้าใจแล้วจ้า"

หลังจากฟังคำทำนายต่างๆจากแม่หมอทำขวัญและหมอจึงเริ่มพิธีเรียกขวัญผูกข้อไม้ข้อมือตามขนบธรรมเนียมโบราณของหมู่บ้านให้กับนางโมลีที่ตอนนี้เริ่มมีสีตาสดใสดวงหน้ามีน้ำมีนวลขึ้นจากที่เริ่มไม่รู้สึกอะไรสติฟั่นเฟือนกับสามารถจดจำเพื่อนของนางได้ นางมะม่วงที่ดีใจที่เพื่อนรักยังจดจำชื่อและเรียกนางได้อย่างถูกต้องจึงดูแลนางโมลีเป็นอย่างดี

"โมลีเดี๋ยวเอ็งกินยานะข้าจะดูแลเองเองในคืนนี้ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเองข้าสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเองไปไหนอีก"

"ขอบใจนะมะม่วงข้าพอจะจำอะไรบางอย่างได้รางๆแต่ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร"

"ไม่เป็นไรหรอกเอ็งไม่ต้องคิดมากฉันพักผ่อนก่อนเถอะเดี๋ยวคืนนี้เองนอนที่บ้านของหัวหน้าข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเอ็ง"

ด้วยความเหนื่อยอ่อนของโมลีที่อยู่ท่ามกลางความมืดหนาวเหน็บเธอไม่รู้ว่าเธอนั้นกลับมาที่หมู่บ้านได้อย่างไรจำได้แค่ความเลือนลางในภาพความฝันดึกสงัดคืนนี้ทุกคนที่อยู่กับเธอนอนหลับสนิทมีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่กำลังได้ยินเสียงบางอย่างเรียกเธอมาจากพงไพรเรากับอยากให้เธอออกไปหา

"โมลี ....โม...ลี ของข้า ข้าจะมารับเจ้าแล้ว"