Chapter.6 พี่ไม่ได้ตั้งใจ..

1943 Words

โรงพยาบาล "เจ็บมากมั้ยลูก ไปทำยังไงทำไมถึงล้มแรงขนาดนี้ " "โดนผลักครับแม่ดีที่ผมเข้าไปเห็นก่อน มีผลกับกระดูกมั้ยครับ " "นิดหน่อยลูก ไม่ถึงกับร้ายแรงจะมีอาการปวดบวม ตึง ลุกนั่งลำบากเพราะเริ่มอักเสบ " ฉันทำหน้าเศร้าทันทีหลังจากได้ฟังอาการหัวเข่าของตัวเอง มันรุนแรงมากจนเป็นแผลแล้วยังอักเสบสะเทือนกระดูกเต็มๆ เพราะรุ่นพี่พวกนั้นทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เกลียดที่สุดพวกชอบอิจฉาหาเรื่องคนอื่นเพื่อความสะใจของตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ น่าเกลียดที่สุด ดีที่พี่นัทเข้ามาห้ามไว้ทันแอบสะใจที่รุ่นพี่พวกนั้นถูกตะคอกใส่ด้วยถ้อยคำค่อนข้างรุนแรง เชื่อแล้วละว่าพี่คนนี้น่ากลัวจริงๆ ผู้หญิงก็ไม่เว้น "อีกนานมั้ยคะกว่าจะหาย คือหวายมีกิจกรรมที่ต้องทำสัปดาห์หน้า " "น่าจะทันแต่ก็ยังไม่หายสนิท แม่จะสั่งยาให้นะ ทั้งยากินแล้วก็ยานวด ที่ห้องมีเพื่อนอยู่ด้วยหรือเปล่า " ฉันลืมไปเลยว่ายายโบต้องกลับไปค้างที่บ้านเพื่อดูแลแม่แล้วใครจะช่วยหิ้วฉันละเนี่ย "มีค่ะ " "แน่นะลูก " "มีค่ะ แต่อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์เขาไม่อยู่ หวายก็เลยต้องอยู่คนเดียวแต่หวายโอเคค่ะ หวายสบายมาก " ไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะฉัน แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่สายตาคุณป้าที่มองมาเต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยจนทำให้อดคิดถึงแม่ไม่ได้ คุณป้ารักษาทุกขั้นตอนอย่างละเอียด บ่งบอกถึงการเอาใจใส่ดูแลคนไข้ที่ดี คุณป้าเป็นคุณหมอที่น่ารักมาก ๆ "ตาหนู ต้องดูแลน้องแล้วนะลูก " "ไม่เป็นไรค่ะ หวายอยู่คนเดียวได้ " "ไม่ได้ลูก ไปอยู่บ้านแม่ก่อนนะ เรียกแม่ ไม่ให้เรียกป้าแล้ว " "ก็ได้ค่ะคุณแม่" คนตัวโตยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่ยอมก็เพราะเกรงใจคุณป้าหรอกย่ะ ลึกๆ ในใจฉันก็อยากเรียกคุณป้าว่าคุณแม่อยู่เหมือนกัน ถึงลูกชายท่านจะกวนประสาทไปหน่อยก็เถอะ อย่าถือสาคนบ้าเลยดีกว่าเนอะ ... "แม่ตรวจเสร็จหรือยังครับผมจะได้พาน้องกลับบ้าน" "เสร็จแล้วลูกไปรับยาด้านนอกได้เลย ส่วนค่าใช้จ่ายเดี๋ยวแม่จัดการให้ ดูแลน้องดีๆ นะ " "ครับแม่ หวายเดินไหวมั้ยนั่งรถเข็นไปดีกว่า " ฉันพยักหน้าเบาๆ ไม่รู้จะพูดอะไรเกรงใจคุณแม่ ค่าใช้จ่ายก็ไม่ได้ออกเองสักบาท ท่านไม่ใช่ญาติแต่ท่านก็เอ็นดูและเป็นห่วงฉันเหมือนญาติสนิทคนหนึ่ง ถ้าฉันปฏิเสธจะเป็นการเสียมารยาท อย่างน้อยๆ ก็ทำให้ท่านสบายใจไปก่อนดีกว่า ที่หอพักไม่มีใครอยู่ด้วย พี่นัทดันรถเข็นพาฉันออกมารับยา จากนั้นก็พาฉันขึ้นรถขับกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ " พี่นัทล้างแผลหรือยังคะ " ห้องเดิมที่เกือบจะคุ้นเคย อีกหน่อยเดี๋ยวก็คุ้นเองนั่นแหละ ที่จริงนอนคนละห้องก็ได้แต่อีพี่เรื่องเยอะแสดงความเป็นห่วง บลาๆ เดี๋ยวล้ม เดี๋ยวลุกไม่ไหว เดี๋ยวมันจะอักเสบมากกว่าเดิม สรุปห้องเดียวกันนี่แหละ จบ "ยังเลยเดี๋ยวพี่ล้างเองก็ได้หวายคงไม่ไหว " "ล้างได้หรือคะ หวายล้างให้ดีกว่า " ถ้าไม่มีพี่นัทก็ไม่รู้ว่าต้องเจออะไรบ้าง อาจจะตายคาตีนรุ่นพี่พวกนั้นไปแล้วก็ได้ จิตใจสกปรกแถมอำมหิต อีพวกจิตไม่ปกติพูดดีด้วยก็เท่านั้น "นอนตักนะ จะได้ถนัดๆ " "พี่นัท " "นะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมอุปกรณ์มาให้ " จะอ้าปากพูดก็ไม่ทันแล้ว ร่างสูงเดินตรงไปที่กล่องปฐมพยาบาลจัดแจงหาอุปกรณ์ต่างๆ มาวางเอาไว้ข้างตัวฉันเพื่ออำนวยความสะดวกให้อย่างดิบดี นั่งมองพี่นัทแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ไม่อยากเชื่อว่าเป็นลูกชายของคุณหมอ หยิบของแต่ละอย่างมาให้ ใช้ได้บ้างไม่ได้บ้าง " ทุกครั้งแม่ทำแผลให้ ไม่รู้ว่าเขาใช้อะไรบ้าง แค่นี้พอได้มั้ย " "เจลหล่อลื่นนี่คือตั้งใจหยิบหรือว่า หยิบมาผิด" "เหี้ย ตายห่าแล้ว " ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่ตกใจ ฉันก็อึ้งเหมือนกัน เจลหล่อลื่นก็มีด้วย คงไม่มีถุงยางอนามัยโผล่มาอีกหรอกนะ "ใช้บ่อยสินะเหลือก้นขวดเอง " "เฮ้ย ไม่ใช่ของพี่ ของเพื่อนมันมาฝากไว้ " "เชื่อตายเลย " "อย่างอนสิ " "ไม่ได้งอนสักหน่อย เรื่องของพี่ไม่ใช่เรื่องของหวาย "ได้ไงละ พี่พร้อมแสดงความบริสุทธิ์ใจจะให้พี่ไปสาบานที่ไหนก็ได้ " ไปกันใหญ่นี่ยังไม่เลิกมโนอีกเหรอ "ทำแผลเถอะค่ะหวายอยากพักแล้ว" เป็นอีกวันที่โคตรเหนื่อย ทำไมพักนี้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ก็ไม่รู้ "นอนตักนะ " เหมือนเดิม ไม่ทันได้อ้าปาก ศีรษะของคนตัวโตก็มาอยู่บนตักของฉันแล้ว ส่งสายตาเป็นประกายวิบวับมาให้อีก ดวงตาคมคู่นั้นจ้องมาที่ฉันไม่กะพริบ จ้องกันแบบนี้ต้องการอะไร "เจ็บบอกนะคะ ทำแผลเสร็จต้องกินยาแก้อักเสบด้วยแผลจะได้แห้งเร็ว " แก้เขินด้วยการทำไปพูดไป พยายามไม่สนใจสายตาของคนมึน ที่ตอนนี้กำลังยิ้ม ..ไอ้สายตาเจ้าชู้ หัวใจของฉันกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะเต้นเร็วจนรู้สึกว่ามือที่ใช้จับสำลี กำลังสั่น "น่ารักว่ะ " "อย่ากวนสมาธิ " "เมื่อไหร่จะยอมใจอ่อนสักที อยากดูแลแล้วเนี่ยรู้มั้ยว่าวันนี้โคตรโมโห " ฉันยังตั้งอกตั้งใจทำแผลต่ออยากให้เสร็จสักที รู้สึกประหม่าไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเวลาพี่นัทจ้องด้วยสายตาแบบนี้ "เสร็จแล้วค่ะ ไปหายากินนะคะ " "อะไร เสร็จแล้ว " "แค่ล้างแผลค่ะ ไปกินยา " "ยังอยากนอนอยู่เลย ตักแฟนพี่อุ่นแถมยังนุ๊มนุ่มอีกด้วย " "ลุก ไป กินยา " พยายามไว้นะกอหวาย ผู้ชายก็แบบนี้ทั้งนั้น อย่าใจอ่อนเด็ดขาด หยุดรุกแรงแบบนี้สักที่ได้มั้ยหัวใจคนนะเว้ยไม่ใช่ก้อนอุกกาบาตที่ตกมาจากนอกโลกอะ " อย่าดุสิ พี่กลัวแล้ว " ดุตรงไหนวะ --------------------------- กินยาอีกแล้ว ผมละโคตรเบื่อ แล้วมันอันไหนวะ เมื่อวานให้แม่บ้านซื้อมายาแก้อักเสบจะต้องเป็นแคปซูล ออ ผมเห็นแล้วน่าจะเป็นกระปุกนี้ กินเลยแล้วกันอยากกลับไปอ้อนกอหวายต่อ เวลาเธอเขินหน้าแดงโคตรน่ารัก เห็นแล้วอยากจับฟัดแรงๆ เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำให้ชื่นใจก่อนดีกว่า -------------- 20 นาทีต่อมา "พี่นัท พี่กินยาอะไรเข้าไปคะ " "ไม่รู้สิ มันอยู่ในกระปุกขาวๆ อะ " "โอ้ ไม่ " กอหวายโชว์ซองยาในมือให้ผมดู "อะไร ยาอะไร?" กูกินยาอะไรเข้าไปวะ มันน่าจะใช่ยาแก้อักเสบนี่ อย่าบอกนะว่าแม่บ้านเพิ่งเอายาขึ้นมาให้ เอาแล้วไง กูเล่นยาอะไรไปวะ "ยาปลุกเซ็กส์ ทำไมในห้องพี่มียาแบบนี้ด้วย หวายให้พี่กินยาแก้อักเสบ ทำไมไม่แหกตาดูบ้างละคะ แล้วทีนี้จะทำยังไง " ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้จริงๆ แต่รู้อะไรมั้ยตอนนี้คนตรงหน้ากำลังมองมาด้วยสายตาน่ากลัวแล้วทำน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ยานรกปลุกความหื่นกามในตัวขึ้นมาอีกแล้ว ..พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษ "อา หวาย พี่แข็งว่ะ " พลาดแล้วไอ้นัท ยาเหี้ยนี่มาอยู่ห้องกูไม่ไปหาเจ้าของมันสักที ไอ้พวกเพื่อนเลว ชอบเอาของพวกนี้มาฝากไว้อยู่ตลอด แม่งเอ๊ย อาการเริ่มออก เริ่มไม่ไหวแล้ว อย่าเชียวนะไอ้นัทกำลังไปได้สวยอย่าเพิ่งทำพังเพราะยานรกนี่เด็ดขาด "ไอ้นัท!" "โมโหใช่มั้ย ไอ้เหี้ยเลยก็ได้ อา " ผมเริ่มไม่ไหวแล้ว พยายามไม่เข้าไปใกล้กอหวาย ถอยห่างอีกนิดอีกนิดนั่นแหละ ตายครับตายกูจะบ้าตายแล้ว อยู่กับใครไม่อยู่มาอยู่กับผู้หญิงที่ตัวเองชอบ เฝ้าจีบหวังจะสอยมาเป็นเมียในอนาคต อนาคตไม่ใช่ตอนนี้ มึงทำแบบนี้ใส่เขาก็กระเจิงหมดสิไอ้เหี้ยนัท "ออกไปไกลๆ !! " "เอากรรไกรมาจากไหน " นั่นมันกรรไกรที่อยู่ในลิ้นชักนี่ กอหวายหยิบมันออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมผมไม่เห็น ดีที่เธอเลือกหยิบกรรไกร ไม่ใช่ ...ปืน หน้ามืดตาลายไปหมดแล้วตอนนี้ อารมณ์พลุ่งพล่านพร้อมเสียตัวทุกเมื่อ "อย่าเข้ามานะคะ " "พี่ไม่ทำ สัญญา พี่ไม่ได้ตั้งใจกินมันเข้าไปด้วย " "อยากอึ๊บหวายใช่มั้ย " "ครับอยากอึ๊บ เฮ้ย โธ่เว้ย " "ไอ้เลว หวายเสียใจที่เชื่อใจพี่ พี่แม่ง ไอ้เหี้ย " หน้าชา แต่เอาเถอะตอนนี้กอหวายกำลังเข้าใจผิดอยู่ ลูกชายผมก็จ้องจะออกมาชมโลกภายนอก มันสดใสและแข็งแรงมาก ไม่เชื่อพิสูจน์ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ "หวาย โอเคๆ พี่ออกไปข้างนอกก็ได้ ปิดประตูล็อคห้อง พี่จะออกไปนอนคอนโดเอง พี่จะให้แม่บ้านขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนโอเคนะ" ผมคว้ากุญแจรถกระเป๋าตังค์โทรศัพท์ แล้วออกจากห้องทันที "เลิกโด่ได้แล้ว กูไม่เห็นใจมึงหรอก " ---------------------- หลายวันต่อมา "หวาย เย็นนี้ไปกินหมูกระทะกันมั้ย " เสียงใสๆ ของโบทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง ส่งสายตาเชิงตั้งคำถามว่า..อีกแล้วเหรอ จะอ้วนเป็นหมูกันอยู่แล้ว "ไม่ " "ทำไมอะ " "ไม่ปฏิเสธ ฮ่าๆ ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นอะ ไปก็ไป ไหนๆ ก็กินมาตั้งหลายวันแล้ว " ทุกเย็นเราสองคนจะตระเวนหาของกินด้วยกันตลอด ไม่เกินสองทุ่มก็ต้องกลับหอถ้าเกินเวลาจะถูกทำโทษหรือไม่ก็อาจไม่มีที่นอนเพราะประตูหอพักจะถูกล็อค เข้มงวดจะตายไป ขึ้นปีสองเมื่อไหร่ฉันย้ายออกแน่นอน "หัวเข่าเป็นไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง " "ดีขึ้นแล้วล่ะ เกือบจะปกติแล้ว รอยแผลคงต้องหายามาทาลดรอยแผลเป็น " ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เห็นหน้าผู้ชายบ้ากามคนนั้นอีกเลย ดีแล้วละ ที่เขาออกไปจากชีวิตไม่เข้ามาพัวพันกับฉันอีก ชีวิตฉันจะได้สงบสุขสักที "ตั้งแต่วันนั้น ก็ไม่มีใครมายุ่งกับหวายอีกเลยพี่นัทนี่สุดยอดเลยเนอะ " "ตรงไหน " นี่ก็ยังไม่หยุดชื่นชมตาบ้ากามนั่นสักที ฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องวันนั้นให้โบฟัง มันดูไร้สาระมาก ไม่เล่าดีกว่า เพราะเขาก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตฉัน "พี่เขาหายไปเลย ทะเลาะกันเหรอ" "เปล่านี่ เขาก็แค่กลับไปมีชีวิตในส่วนของเขา แค่นั้นเอง ไปกี่โมงอะ " "ก็เวลาเดิมแหละ เดี๋ยวเราขอไปเยี่ยมแม่แป๊บนึง หวายกลับหอไปอาบน้ำรอก่อนก็ได้ " "อืมๆ " ชีวิตเด็กหอเฟรชชีปีหนึ่งไปไหนไกลไม่ได้ นอกจากจะขออนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรพร้อมกับมีลายเซ็นผู้ปกครอง หลังจากที่ตกลงกันเสร็จฉันก็เก็บของลงกระเป๋าเตรียมตัวกลับห้องทันที ---------------------- "ว้าย " "ชู่ เดินใจลอยคิดถึงพี่อยู่เหรอ" "พี่นัท " "โคตรคิดถึงเลยว่ะ " --------------------------------

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more