เอาให้คุ้ม
1494 Words
“โต้รุ่งไหมล่ะ เอาให้คุ้ม” รัญชิดาชวนอย่างนึกสนุก
“ไหวเหรอ บินเช้านี่”
“ไหวสิ แหม ทำเหมือนไม่เคยอดนอน งานของเราเนี่ย สำหรับคนอึด ถึก ทน และอดนอนได้เท่านั้น” หญิงสาวเอ่ยกลั้วหัวเราะ
“งั้นฉันก็ไม่มีปัญหา” เธอยิ้มกว้าง
เวณิกาและรัญชิดาเรียนจบด้านการโรงแรมจากคณะและมหาวิทยาลัยเดียวกัน เริ่มทำงานครั้งแรกก็ในโรงแรมเดียวกันอีก แต่ปัจจุบันทำงานคนละที่ แม้จะอายุเพียงยี่สิบเจ็ด แต่ความสามารถอันเป็นที่ยอมรับทำให้ปัจจุบันสองสาวเลื่อนตำแหน่งจากพนักงานต้อนรับมาเป็นผู้ช่วยผู้จัดการแผนกต้อนรับส่วนหน้าทั้งคู่
การมาลาสเวกัสเป็นความฝันของพวกเธอ เมื่อทำงานมีเงินเก็บมากพอ จึงถือโอกาสใช้วันพักร้อนสิบห้าวันให้คุ้มค่า หลังจากไม่เคยลากิจ ลาป่วย หรือลาพักร้อนเลยตั้งแต่เริ่มทำงาน
สำหรับรัญชิดา เป้าหมายหลักคือเที่ยวสถานบันเทิง ใช้ชีวิตกลางคืน ดูโชว์สุดตระการตา เล่นคาสิโน และตามหาเนื้อคู่ในสเปก นั่นคือหนุ่มผมทอง ตัวสูง ตาสีฟ้า หน้าคม ยิ้มสวย และเป็นสุภาพบุรุษ
ส่วนเวณิกาอยากมาดูโรงแรมในย่านลาสเวกัส สตริปซึ่งอยู่ในระดับสี่ถึงห้าดาว สัมผัสบรรยากาศและชื่นชมการตกแต่งที่แต่ละแห่งมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ดูการบริการของพนักงานเพื่อนำไปปรับใช้กับงานตัวเอง และนอกเหนือจากนั้นคงตามรัญชิดาไป เพราะยังไงพวกเธอก็ต้องไปด้วยกันอยู่แล้ว แต่เรื่องหนึ่งที่เธอไม่เคยสนใจเลยก็คือการมีแฟนและการแต่งงานซึ่งไม่ใช่สาระสำคัญของชีวิต จนรัญชิดาอดค่อนไม่ได้ว่า
‘ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆเลยยัยเวย์ หน้าตาอย่างแกเนี่ยหาแฟนได้สบายมาก ผู้ชายเข้ามาหาก็แยะ แต่กลับอยากอยู่เฝ้าคานทอง’
‘แค่ทำงานก็ไม่มีเวลาแล้ว’ เวณิกาตอบเสียงเนือย
‘มันก็แค่ข้ออ้าง ถ้าอยากจะมีจริงๆทำไมจะมีไม่ได้ หรือว่ารอใครอยู่ถึงไม่ยอมมี’ ฝ่ายนั้นหรี่ตามองจับผิด
‘เปล่าสักหน่อย ฉันก็แค่ไม่อยากมีใครจริงๆ โสดแบบนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว ถ้ามีแฟนอาจจะมีแต่เรื่องให้คิดมากก็ได้’
‘ไม่อยากมีก็ตามใจ แต่ยังไงถ้าฉันแต่งงานมีลูก แกต้องมาช่วยฉันเลี้ยงลูกนะ เพราะฉันคนเดียวเอาไม่อยู่แน่ ฉันไม่ชอบเด็ก’
‘แต่นั่นลูกแกนะ’
‘เพราะเป็นลูกไงเลยทนได้ แต่ถ้าให้ดูแลคนเดียวก็คงไม่ไหวอยู่ดี’
ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้เพื่อนเธอจะได้เจอพ่อเด็กสมใจหรือเปล่า
เวณิกาและรัญชิดาเดินออกมายังจุดนัดหมายที่รถโรงแรมจะมารับ ไม่นานก็เจอพนักงานขับรถเป็นชายวัยกลางคนร่างท้วมท่าทางเป็นมิตร สวมชุดสูทสีเทาเข้มเรียบร้อย ติดป้ายชื่อซึ่งมีสัญลักษณ์ของโรงแรมดิ แอชตัน วินเทอร์บนหน้าอกด้านขวา
รถเมอร์เซเดสเบนซ์อีคลาสสีดำคันหรูพาออกจากสนามบินแมคคาร์แรนไปยังลาสเวกัสซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณห้าไมล์ แม้จะบินหลายสิบชั่วโมง แต่ทั้งคู่ก็ชื่นชมทิวทัศน์สองข้างทางโดยไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อย กระทั่งรถแล่นเข้าสู่ถนนสตริป ป้ายเวลคัม ทู แฟบูลัส ลาสเวกัส เนวาดา (Welcome to Fabulous Las Vegas Nevada) อันโดดเด่นบ่งบอกว่าถึงลาสเวกัสอย่างแท้จริงแล้ว
“เดี๋ยวเรามาถ่ายรูปที่นี่กันนะดาด้า” เวณิกาชวนอย่างกระตือรือร้น
“แน่นอน เจ้าแม่เซลฟ์ฟี่แบบฉันไม่พลาด เดี๋ยวจะอัพลงอินสตาแกรมพร้อมแคปชั่นเก๋ๆให้คนอิจฉาเล่น” รัญชิดาหัวเราะคิกคัก
รถหรูแล่นผ่านสถานที่น่าตื่นตาตื่นใจมากมายทั้งห้าง โรงแรม คาสิโน ชิงช้าสวรรค์ยักษ์ไฮ โรลเลอร์ซึ่งสูงที่สุดในโลกและเป็นจุดเด่นอีกอย่างของลาสเวกัส ทั้งสองฟากฝั่งของถนนมีผู้คนเดินสวนไปมาขวักไขว่ เวณิกาและรัญชิดาใบหน้าเปื้อนยิ้ม ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับด้วยความตื่นเต้นกับเมืองอันยิ่งใหญ่แห่งนี้
เวลาต่อมารถคันหรูก็เข้ามาจอดหน้าดิ แอชตัน วินเทอร์ซึ่งเป็นโรงแรมระดับห้าดาว คนขับรถลงมาเปิดประตูให้พร้อมกับพนักงานยกกระเป๋าที่เข้ามาต้อนรับอย่างสุภาพ
ตอนเช็กอินพวกเธอได้คีย์การ์ดคนละอันพร้อมแผนที่โรงแรมซึ่งกางออกแล้วมีขนาดใหญ่มาก ใช่! แผนที่โรงแรม ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะดิ แอชตัน วินเทอร์มีพื้นที่กว้างขวาง จนทั้งวันอาจเที่ยวในโรงแรมไม่ทั่วด้วยซ้ำ แล้วก็ยังมีวอยเชอร์ส่วนลดอีกหลายใบสำหรับใช้บริการส่วนต่างๆภายในโรงแรมด้วย ถ้าเทียบกับค่าห้องที่หารสองแล้ว นับว่าคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
“ค่าโรงแรมไม่ได้แพงแบบที่คิดเลยเนอะ” รัญชิดาว่า เพราะตอนยังไม่หาข้อมูล พวกเธอคิดว่าค่าที่พักจะแพงหูฉี่
“สงสัยอยากให้เราเอาเงินไปเล่นคาสิโนมากกว่ามั้ง ว่าแต่ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ารัฐที่อยู่ติดกันแบบแคลิฟอร์เนียจะถือว่าการเล่นพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย ยังกับอยู่คนละประเทศแน่ะ” เวณิกาเอ่ยเคล้าหัวเราะ
“แหม ถ้าไม่มีการพนันก็ไม่มีลาสเวกัสที่ทันสมัยอย่างทุกวันนี้หรอก” ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าลาสเวกัสเติบโตอย่างรวดเร็วก็เพราะเม็ดเงินจากคาสิโนทั้งนั้น ครั้งหนึ่งประเทศไทยยังเคยมีนโยบายจะทำคาสิโนแบบถูกกฎหมาย แต่ก็ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างจนปัจจุบัน
ดิ แอชตัน วินเทอร์มีทั้งหมดสี่ตึก ห้องพักสี่พันสองร้อยห้อง ตกแต่งในสไตล์หรูหราตื่นตาตื่นใจ ห้องของพวกเธออยู่บนชั้นสามสิบห้าของตึกเอ หลังเอาของไปเก็บในห้องแล้ว สองสาวก็ลงมาทานอาหารบุฟเฟ่ต์ซึ่งเต็มไปด้วยเมนูคัดสรรอันยอดเยี่ยม ทว่าต้องรอคิวยาวพอสมควร รัญชิดาเลยขอฆ่าเวลาด้วยการไปเล่นตู้สล็อตแมตชีนที่มีตั้งไว้บริการแถวนั้น
“โทษทีนะแก ไหนๆฉันก็ต้องกลับก่อน ต้องใช้ทุกนาทีให้คุ้มค่า”
“ตามสบายเลยดาด้า เดี๋ยวฉันรอเอง ถึงคิวเมื่อไหร่จะเรียก” เวณิกาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
เธอกับรัญชิดาได้เข้าไปทานอาหารในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา หลังอิ่มท้องก็ชวนกันไปต่อที่มิราเคิลไมล์ ห้างขนาดใหญ่ซึ่งรวมสินค้าแบรนด์เนมหลากหลายไว้สำหรับนักช็อป แต่พวกเธอคงไม่ซื้ออะไรมากนัก นอกจากเน้นเดินชมสนุกๆ เพราะราคาแต่ละอย่างแพงหูดับตับไหม้ทั้งสิ้น
ระหว่างเดินไปห้างรัญชิดาใช้กล้องของสมาร์ทโฟนถ่ายรูปเซลฟ์ฟี่กับบรรยากาศของลาสเวกัสอย่างมีความสุขและอัพโหลดลงอินสตาแกรม
เวณิกามีกล้อง DSLR ตัวกะทัดรัดสีชมพูคล้องคอ ในมือถือสมุดโน้ตและดินสอซึ่งยกขึ้นมาจดยุกยิกเป็นระยะ
เดินออกมาได้ไม่ถึงห้านาที สองสาวก็พบหนูน้อยเจ้าของผมสีทองเป็นลอนคลื่น ตาโตแป๋วสีฟ้า วัยประมาณห้าขวบ ใส่ชุดเสื้อติดกับกระโปรงฟูฟ่องสีขาวเหมือนนางฟ้า ยืนร้องไห้อยู่เพียงลำพังบนทางเท้า
เวณิกาตรงเข้าไปหาเด็กน้อยทันทีและนั่งลงสอบถาม “มีอะไรให้พี่ช่วยไหมจ๊ะหนูน้อย โอ๋ๆ อย่าร้องไห้นะ” มือบางลูบศีรษะเล็กปลอบโยน
“หนู…ฮึก…อยากหา…ฮึก…แดดดี๊ค่ะ” นางฟ้าตัวน้อยตอบทั้งสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้มยุ้ย
แม้หนูน้อยจะกำลังร้องไห้ แต่ความน่ารักและพวงแก้มใสน่าหยิกทำให้คนปลอบอดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้ “หนูชื่ออะไรจ๊ะ แล้วแดดดี๊ของหนูรูปร่างหน้าตายังไง เดี๋ยวพี่ช่วยตามหาเอง”
“หนูชื่อ…ฮึก…แองจี้ค่ะ แดดดี๊…ตัวสูง…แล้วก็…ฮึก…หล่อ…หล่อที่สุดในโลก” หนูน้อยแองจี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงและแววตาใสซื่อ
“อื้อหือ หล่อที่สุดในโลกเลยเหรอ” น้ำเสียงของรัญชิดาชัดเจนว่าสนใจพ่อมากกว่าลูก
“ยัยดาด้านี่ หื่นอีกแล้ว” เวณิกาเหลือบมองเพื่อนที่ตาเป็นประกายแพรวพราว
“หื่นที่ไหน” เจ้าตัวแย้งเสียงสูงปรี๊ด “ก็แค่อยากพิสูจน์ว่าแม่หนูน้อยคนนี้พูดจริงหรือเปล่า”
“ถ้างั้นช่วยกันตามหาคุณพ่อให้น้องเร็วเข้า” เธอถือโอกาสใช้ความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนให้เป็นประโยชน์
“ก็ได้ๆ นี่เห็นแก่คุณพ่อ เอ๊ย หนูแองจี้นะ”
“ไปจ้ะ ไปตามหาคุณพ่อของหนูกัน” เวณิกาลูบกลุ่มผมนุ่มสีทองบนศีรษะเล็กพลางปลอบประโลม หนูแองจี้พยักหน้าหงึกหงักและยกมือจ้อยขึ้นเช็ดน้ำตา ดวงตาสีฟ้าใสฉายแววมุ่งมั่น จากนั้นภารกิจตามหาคุณพ่อที่หล่อที่สุดในโลกก็เริ่มต้นขึ้น
- Writer
