“คงไม่ได้หรอกครับพ่อเลี้ยง เพราะผมไม่ได้ชอบน้ำตกขนาดนั้น” ทัศเอ่ยตอบ ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นจากโขดหิน
“ทำไมทัศ หรือว่านายยังรักไอ้ตำรวจนั่นอยู่?”
“มันไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้นครับ แต่ผมเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่เจ็บแล้วจำ กลไกร่างกายของผมมันบอกว่าควรอยู่ให้ห่างจากคุณเอาไว้ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจ็บซ้ำอีก”
“ฉันขอโทษ!!!”
ร่างสูงชะงักทันทีเมื่อได้ยินคำขอโทษจากปากของมัจจุราชไร้ใจตรงหน้า “เรื่องไหนครับ?”
อีกฝ่ายสบตาเขาอย่างไม่หลบเลี่ยง ก่อนจะเอ่ยออกมา “ทุกเรื่อง และทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำลงไป เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าฉันเข้าใจถูกทุกอย่าง แต่เปล่าเลย… ฉันแค่ปล่อยให้อคติบังตา จนมันทำร้ายนาย ฉันขอโทษนะทัศ”
“รู้แล้วก็ดีครับ ผมจะยกโทษให้คุณ เราจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างต่อกันอีก”
“งั้นก็แปลว่านายจะ...”
เสียงถามขาดห้วง คล้ายยังไม่กล้าฝากใจไว้กับคำตอบที่อาจไม่เป็นดังฝัน แต่ชายหนุ่มตรงหน้าเพียงส่ายหน้าช้า ๆ
