Kidnapped by my Ex

Chapter 10: Caught

Shinoeh Weanne Cueava's P.O.V.

I am now preparing food for him. Marami ang niluto ko. Lahat yata ng paborito niya ay ang aking inihanda.

Bago ko siya iwan ay gusto kong pagsilbihan siya. Kasi alam kong hindi ko na magagawa ulit ang ganitong bagay. Wala ng chance na mabibigay pa sa akin. Malabo. Malabong-malabo.

Last na ito. Ito na ang huli kong pagkakataon upang makasama siya.

"Hmm," he hummed after he get down.

Bagong paligo at amoy na amoy ang kanyang bango.

"Woah. You cooked so many," utas niya at naglakad na ng patuloy papunta sa akin.

Humarap ako sa kanya at sinalubong siya ng yakap.

"Hey," he muttered.

Mahigpit kasi ang pagkakayakap ko sa kanya. Para bang may pinapahiwatig talaga. Which is really true.

Tumawa siya ng mahina nang isubsob ko ang mukha ko sa kanyang leeg. Inamoy amoy ko pa iyon.

Gosh. I will surely miss this.

Why do we need to face the reality?

"Ubusin nating lahat iyan ha," turan ko sa mga niluto ko.

Hinawakan niya ako sa bewang at inihiwalay sa kanya. Kaunting space lang naman ang ginawa niya pagitan sa amin.

Tumango siya sa akin. "Of course," titig na titig niyang saad.

"The lasagna is still in the oven. Malapit nang maluto iyon. Hintayin na natin bago mag umpisang kumain." Hinila ko na siya pa upo.

Ang mga titig niya ay may laman. Pinagmamasdan niya ako habang inaasikaso ko siya.

Nakasalubong ko ang kanyang mga mata at napaiwas na lamang dahil hindi ko kinaya ang intensidad ng mga iyon.

Napatikhim ako at bumuo ng ngiti sa aking labi. "Gutom ka na ba?" pinalambing ko ang aking boses.

"I can wait."

Sakto naman ay tumunog na ang oven. Hudyat na luto na ang nasa loob nito.

"Wait," saad ko at sinuot ang gloves para hindi ako mainitan sa pagkuha niyon.

Ipinatong ko na ito sa may bakal na patungan. Sa amoy palang niyon ay sigurado akong magugustuhan niya.

Pang dalawang tao lang naman kada niluto ko. Kaya naman tiyak ako na mauubos namin iyon.

I cooked butter shrimps, fish fillet ala king, and this lasagna. Meron din akong ginawang vegetable salad. Ang inumin naman namin ay ako pa mismo ang nagpisa. Fresh orange juice iyon.

"Yey. We can eat now," utas ko. Akala mo ay bata ang aking kausap. Pinasigla ko rin ang boses ko para hindi niya mahalata ang lungkot ko.

"Thanks," he said after I put some food on his plate.

Pinapanood ko ang kanyang reaction habang nginunguya niya iyon.

"Masarap ba?" gagad kong tanong.

Matagal tagal na rin kasi noong huli ko siyang pinagluto ng mga paborito niyang pagkain.

"Masarap ka ng magluto dati pero mas lalong sumarap ngayon," papuri niya.

Napangiti ako ng malawak at napasiklop ang aking mga kamay. "Thanks."

Nagsimula na rin akong sumubo. Panakanaka pa ang pag-tingin namin sa isa't isa.

Kinagabihan ay nag re-ready na nga ako sa aking pag alis.

Nasulit ko naman ang araw na ito kasama siya. Maghapon kaming magkatabi at nanonood ng mga paboritong palabas.

Alas dose na ng gabi pero hindi pa rin siya natutulog. Hindi tuloy ako makatyempong kunin iyong sulat sa may ilalim ng carpet.

Sinilip ko siya at nakita kong nakatitig pa rin siya sa kisame.

"Hey. Why aren't you sleeping yet?" lakas loob ko ng tanong.

Bumaling siya sa akin. Napakaseryoso na naman ng kanyang mukha. Ngunit kung pagmamasdan ng mabuti ang kanyang mga mata ay makikita mong may itinatago siyang damdamin doon. Hindi ko lang mapuna. Hindo ko mawari kung ano nga ba.

Lumipas ulit ang mga minuto. Nakahinga ako ng maluwag nang makitang nakapikit na ang kanyang mga mata.

Sinundot ko ang kanyang pisngi upang tignan kung natutulog na nga ba siya. Nang makasiguradong mahimbing na ang kanyang pagtulog ay tumayo na ako.

Una kong inasikaso ang susuotin ko. Gabi na at siguradong sisipunin ako kung ang spaghetti strap lang na ito ang aking susuotin.

Kinuha ko ang hoodie niya. Mas gusto ko kasing suotin iyon at para na rin may pabaon sa aking pag-alis.

Bago bumalik sa may carpet ay sinilip ko muli siya. Dahan-dahan kong itinaas iyon.

Napakunot pa ang noo ko nang makitang iba na ang posisyon nito.

Napapiling ako. Baka naman dahil sa kakalakad namin sa itaas nito ay nagalaw ang sulat.

Kinuha ko na iyon at inayos na ang pagkakatupi.

Tumingin ako sa orasan. Alas dos y media na pala.

Kung dati ay takot ako sa kasabihan tuwing alas tres ng madaling araw, ngayon ay hindi ko iyon mapansin. Mas determinado kasi ako sa aking gagawin.

May nakita akong maliit na flashlight sa may ibaba kahapon kaya naman isa rin iyon sa aking gagamitin para makita ang dinadaanan.

Napahinga ako ng malalim at inilagay na nga ang sulat sa may side table. Inayos ko pa iyon para siguradong makikita niya pagkagising niya.

Nagtagal ako sa pagtitig sa kanya. Ayaw ko siyang iwan, sa totoo lang. Pero kailangan ko talagang bumalik sa realidad.

Kaya naman sampung minuto bago mag alas kwatro nang makalabas na ako sa mansyon.

Mahaba pa ang tatahakin ko. Hindi ko naman pwedeng gamitin ang golf car. Kapag pinaandar ko iyon ay paniguradong maririnig niya. Magigising siya at mabubulyaso ang aking balak.

Napayakap ako sa aking sarili habang naglalakad. Kahit na maliit lang ang ilaw na pino-produce ng hawak ko ay nakakatulong pa rin iyon.

Impit pa akong napasigaw nang may maapakan ako. Baka kung ano na pala iyon.

Nang tignan ko ay natawa na lamang ako. Kahoy lang pala.

Habang patuloy sa paglalakad ay hindi ko maiwasang mag imagine ng kung ano-ano.

Nangilabot pa ako nang makarinig ng kaluskos sa mga dahon. Baka may sumusunod na pala sa akin.

Bumaling ako at nakitang hayop lang pala iyon.

Piniling ko ang ulo ko at iwinasiwas na ang mga ini-imagine ko. Dapat ay huwag kong takutin ang aking sarili.

Napahinga ako ng malalim nang sa wakas ay mapadpad na ako sa dalampasigan.

Mas lalo kong naramdaman ang lamig. Pati na rin ang lungkot.

Maghihintay ako rito. Hindi ko alam kung anong oras na pero sa tantya ko ay alas kuwarto y medya na.

Tinignan ko ang dagat at nabuhayan ang aking loob nang may maaninag akong umiilaw sa gitna nito. Marahil ay mangingisda na iyon.

Kakaway na sana ako. May hawak naman akong ilaw, iyong flashlight at makikita naman niya siguro iyon.

Pero hindi natuloy ang balak kong gawin nang manginig ang buong pagkatao ko.

"Trying to escape huh," malalim niyang sambit.

Hindi ko pa man tinitignan kung sino iyon ay alam ko na. Sino pa nga ba?

Dahan-dahan akong umikot paharap sa kanya.

Nasinagan siya ng hawak ko at gusto ko na lang pumihit patalikod sa nakita kong expression niya.

Kitang-kita ang galit. Tila ba nag-ala tigre siya.

I tired to open my mouth, but no words came out.

"Sorry to say that you can't." At may itinaas siyang puting panyo.

Gusto kong bigkasin ang pangalan niya. Gusto kong makiusap sa kanya.

Nang madako na sa aking ilong ang panyo ay unti-unti na akong mawalan ng malay.

Nagising ako na nararamdaman ang pangangalay. Tila ba ang tagal ko nang nakatayo.

I slowly open my eyes, I adjusted it to the red light in the room.

Napapikit ako ulit dahil sa sinag na iyon. Napabalik ang isipan ko sa nangyari.

Nagising ang buong diwa ko nang maalala na ang mga iyon.

He caught me!

Mabilis kong binuksan ulit ang mga mata ko. Tinignan ko ang paligid.

Hindi ako pamilyar sa kwarto na ito.

Pero mas nanlaki ang mga mata ko nang makitang nakaposas ang aking mga kamay. Kaya naman pala sobrang ngalay ng aking pakiramdam.

Nakataas iyon at nakasabit. Magkahiwaly ang kamay ko kaya naman nakabukaka iyon sa itaas.

Tangka ko nang titignan ang mga paa ko, pero natigilan ako at humigit ng hinga.

I am now wearing a laced red lingerie. Pakiwari ko kahit na may suot ako ay kitang kita pa rin ang buo kong katawan.

Narinig ko ang mga yapak. Doon ko lang napansin na may kama pala sa malayo. Dahil pula ang ilaw ay pula rin ang nakikita kong kulay niyon. May halo ng kulay itim.

Seryosong-seryoso ang kanyang mukha habang papalapit sa akin.

Napayuko ako. Hindi ko kaya ang intensidad ng kanyang titig. Sobrang lalim kasi nito at tila ba gusto akong lamunin.

Napapikit ako ng mariin nang tuluyan na siyang makalapit sa akin.

He caressed my face and after that, he hold my chin. Itinaas niya iyon upang matignan ko siya. Ngunit nanatili pa rin akong nakapikit. Natatakot ako na salubungin ang kanyang mga mata.

I am aware that he is fuming mad right now. Alam kong ayaw niyang umalis ako pero iyon ang ginawa ko, binalak kong iwan siya.

I am sure that he will punish me. Sa lagay pa lang na ito ay alam ko nang may binabalak talaga siya.

"Open your eyes," malamig niyang sambit.

Hindi ko man gusto ay sumunod pa rin ako. Ayaw ko ng dagdagan ang kasalanan ko sa kanya.

"Brent..." tawag ko sa kanyang pangalan at napakagat sa aking labi.

"You look scared," nagtiim bagang siya. "You are aware of your fault then huh," napamasahe siya sa tungki ng kanyang ilong.

I want to explain. Pero paano nga ba? Hindi ba at pakata-ilang beses ko nang sinabi iyon pero hindi niya makuha ang pinupunto ko.

He placed his thumb on the lower part of my lip. "A bad girl like you needed to be punished." Humalakhak siya ng walang laman. "Para magtanda ka at tumatak sa isipan mo na bawal mo akong iwan." Gigil niyang pinindot ang aking labi.

Napaungol ako dahil doon. Nasaktan ako.

Iba na iba ang Brent na kaharap ko ngayon.

Kahit kailan ay hindi ko siya nakitang ganitong kagalit.

Nagagalit siya minsan sa akin pero agad niyang napapakalma ang kanyang sarili. Hindi niya magawang todong panggigilan ako.

Pero ngayon, kaunting galaw ko lang yata ay gusto na niya akong kainin.

Uyam na uyam talaga siya sa aking ginawa. Ayaw na ayaw niya talagang iwanan ko siya rito.

"What will you do?" namamaos kong sambit nang bumaba ang kamay niya sa aking leeg.

Itinaas niya ang ulo ko. Mas lalong pinakita ang aking leeg.

Imbis na sigaw ang ilabas ko ay naging paungol pa iyon nang mag-umpisa na siyang sipsipin ang balat ko sa itaas ng aking collar bones.

Napabaling ang ulo ko sa gilid at gustong kumawala ng mga kamay ko.

Pagkatapos niya roon ay nagtungo siya sa aking likod.

Doon na ako totoong napasigaw. He spanked my butt. After the one, he gives his attention to another side.

"Ahh," I muttered.

Ramdam ko ang sakit doon. Malakas ang mga iyon at kulang nalang ay mabuwal ako sa aking kinatatayuan.

Bumalik siya sa aking harapan at ngumisi.

Nilapit niya ang katawan niya sa akin. Akala ko ay simpleng pagyakap lang ang gagawin niya. Ipinuwesto niya ang kanyang mga palad sa pinsgi ng aking pang-upo. Sinakmal niya iyon at muli ay napasigaw na naman ako.

Ang nakabukaka kong bibig ay sinunggaban niya at binigyan ng mapagparusang halik.