เพื่อน(รัก)มาเฟีย

“ครินต์คะ” “ครับ?” เจ้าของชื่อขานรับพร้อมหันกลับมายิ้มให้แฟนสาว “กำลังมองใครอยู่คะ?” รมิตาเอ่ยถามแฟนหนุ่ม เมื่อเขาเอาแต่มองไปโต๊ะอื่นที่มีชายหญิงคู่หนึ่งกอดประคองกันลุกขึ้น “เพื่อนครับ” มาเฟียหนุ่มหันกลับมาตอบแฟนสาวด้วยรอยยิ้ม แต่พอหันกลับไปเพื่อนตัวเล็กกลับถูกผู้ชายหิ้วไปแล้ว ทำให้เขาต้องลุกพรวดพราดขึ้นรีบตามไป ถึงดูงุนงงรมิตาก็ตามครินต์ออกมาติดๆ เช่นเดียวกับเพลิงกัลป์ แพทริค สาวเท้ายาวตามผู้เป็นนายมา “มีอะไรวะ!” ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มก้าวฉับๆ เข้ามาถึงเป้าหมายโดยไวและดึงเอวบัวชมพูออกมาจากอ้อมแขนของผู้ชายแปลกหน้าอีกคน “นี่เพื่อนกู” “คินน์~” บัวชมพูเงยหน้าขึ้นมองพลางเผยอปากยิ้มหวานฉ่ำรวมถึงสายตาที่หยาดเยิ้มมองครินต์ ทำให้รมิตารู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย “จะไปไหนก็ไปหรืออยากมีปัญหา?” สายตาเย็นส่งไปหาเรื่องอีกฝ่าย ก่อนมันจะทำหน้าเสียดายมองบัวชมพูแล้วตัดใจยอมกลับไปในที่สุด เพราะดูท่าว่าคนตรงหน้ามีอำนาจมากกว่าเขาเยอะ คนมีอิทธิพลแบบนี้ เลี่ยงได้ก็ควรเลี่ยง “พวกบอดี้การ์ดไปไหนบัว” ใช้น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ถามเพื่อนตัวเล็กโดยที่แขนหนายังประคองกอดเอวคอดแน่น “พวกนั้นน่าเบื่อ” ตามเคยบัวชมพูปั่นมือขวาและบอดี้การ์ดของเธอแล้วหนีมานั่งเที่ยวอยู่คนเดียวา “อย่าทำนิสัยแบบนี้ มันอันตราย ถ้าฉันไม่เจอคงโดนลากไปเอาแล้ว” ดุทั้งสายตาและน้ำเสียง ทั้งนั้นก็เพราะความเป็นห่วงล้วนๆ ถึงแม้ว่านี่มันจะเป็นไนต์คลับเฮียโรมันก็เถอะ แล้วจะมีใครช่วยเธอได้ทันล่ะ “คินน์ดูเป็นห่วงเพื่อนมากเลยนะคะ” รมิตายิ้มพลางเหลือบตามองแฟนหนุ่มโอบกอดเพื่อนสาวไว้แนบชิด “ค่ะ พอดีเราโตมาด้วยกัน” บัวชมพูตอบ ขยับใบหน้าสวยแดงก่ำพิงแผ่นอกกว้างอย่างไม่เกรงใจแฟนของเพื่อน แฟนแล้วยังไงอะ ก็เพิ่งเป็นแฟนกันไม่กี่วันเอง ส่วนเธอเป็นเพื่อนกับเขามาทั้งชีวิต ก็ตั้งแต่จำความได้มันก็มีแต่คินน์ จนกลายเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้ง เพราะเธอมัวกลัวเสียเพื่อน เพราะมัวแต่หวาดกลัว ถึงต้องมาเสียครินต์ให้ผู้หญิงคนนี้ไป ใครมันจะอยากยอมกันเล่า! เธอรักครินต์! “อ่อ ที่ห่วงก็เพราะสนิทนี่เอง~” “มิตาจะกลับเลยหรือเปล่า ผมจะไปส่ง” “ค่ะ กลับเลยก็ได้ นี่ก็ดึกแล้วเดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง แล้วเพื่อนครินต์ล่ะ” “ผมจะแวะส่งมิตา ค่อยไปส่งเธอทีหลัง” “ตามนั้นก็ได้ค่ะ” รมิตาฉีกยิ้ม ก่อนสายตาของเธอจะเปลี่ยนเป็นตกใจเล็กน้อยที่ครินต์อุ้มเพื่อนคนนี้ขึ้นในท่าเจ้าสาวเดินนำหน้าเธอ ต้องสนิทกันแค่ไหนนะ อุ้มกันขนาดนี้ ช่างเถอะ เธอไม่ต้องคิดมาก ในเมื่อครินต์บอกว่าเพื่อน ก็คงเป็นแค่เพื่อน ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถคันหรูทั้งสามคันแล่นชะลอ ก่อนหยุดจอดเรียงกันที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของรมิตา เพลิงกัลป์เป็นคนเปิดประตูรถให้ครินต์ลงมาส่งรมิตาเข้าบ้าน “ฝันดีนะคะ” รมิตาเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มหนา ก่อนจะถูกอีกฝ่ายแนบริมฝีปากจูบเธออย่างอ่อนโยน โดยมีสายตาคู่หนึ่งมองจากข้างในรถด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและอิจฉา ก่อนบัวชมพูจะแกล้งหลับต่อเมื่อครินต์กลับเข้ามานั่ง เธอแสร้งลืมตาหวานขึ้น ก่อนปีนขึ้นไปนั่งบนหน้าตักแกร่ง แล้วสอดแขนเข้าไปกอดซุกหน้ากับต้นคอหนา ครินต์เองก็ไม่ได้ว่าหรือยกตัวเธอออก การถึงเนื้อถึงตัวกันแบบนี้ เธอกับครินต์เป็นมาตั้งนาน บางครั้งก็ยังนอนบนเตียงด้วยกันถึงเช้าก็ออกบ่อย “กลับเพนต์เฮาส์กู” ครินต์เลือกหิ้วบัวชมพูกลับเพนต์เฮาส์ตัวเองอย่างนึกขี้เกียจไปส่งเธอและระยะทางใกล้กว่า มาเฟียอุ้มเพื่อนตัวเล็กอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ลงจากรถกระทั่งนำมาวางลงนอนบนเตียงอย่างเบามือ สายตามองชุดเสื้อผ้าอันวาบหวิวของเธอแล้วเหนื่อยใจ กระโปรงปิดกางเกงในก็ไม่ได้ เสื้อแหวกลงจนเกือบจะเห็นหัวนม ยังดีมันมีซิลิโคนสีเนื้อปิดจุกเอาไว้ แต่งตัวได้ล่อเสือล่อตะเข้มาก “พวกมึงไปพักผ่อนเถอะ” “ครับนาย” มือขวาคนสนิท 2 คนและลูกน้องอีก 4 คนต่างพากันแยกย้ายกลับห้องพักของตัวเอง ครินต์เปิดกระเป๋าดิออร์ใบสวยและหยิบโทรศัพท์บัวชมพูขึ้นมาปลดล็อกพลันกดโทรหาบอดี้การ์ดของเธอ ‘คุณหนูครับ! คุณหนูอยู่ไหนครับ มีดปังตอของนายท่านจะลงหัวผมแล้วนะครับ!’ น้ำเสียงร้อนรนเป็นห่วงจากจีซัส คนเป็นมือขวาของบัวชมพู “กูเอง” ‘คุณครินต์’ ได้ยินเสียงครินต์ จีซัสดูผ่อนคลายลงไปมาก เพราะถ้าคุณหนูเขาอยู่กับคุณครินต์ก็แปลว่าปลอดภัย แต่โทษมันก็มีติดตัวเขาอยู่เหมือนเดิมที่ดูแลคุณหนูไม่ดี “มึงทำงานกันยังไงถึงปล่อยให้บัวชมพูหนีไปนั่งดื่มอยู่ในผับคนเดียวได้” ‘ขอโทษครับที่ผมทำงานสะเพร่า’ “ครั้งหน้าดูแลเธอให้ดีหน่อย ตอนนี้บัวชมพูอยู่กับกู เธอหลับไปแล้ว ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยมารับ” ‘ครับคุณครินต์ ขอบคุณครับที่ดูแลคุณหนู’ กดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนเตียง และยิ่งบัวชมพูพลิกตัวไปมามันก็ทำให้เห็นอะไรต่อมิอะไรของเธอ “คินน์ ...ร้อน” บัวชมพูปรือตาคู่สวยขึ้นมองเพื่อนตัวสูงที่ยืนกอดอกสีหน้าเรียบนิ่งอยู่ข้างเตียง “พาไปอาบน้ำหน่อย” “ลุกเอง” “บ้านหมุน” ครินต์พ่นลมหายใจพลางคลายแขนออก ก่อนขยับกายเข้าไปช้อนตัวบัวชมพูขึ้น ริมฝีปากสีหวานคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะยกแขนคล้องกับคอหนา “มีอะไรจะให้” “?” ไม่ตอบกลับรั้งเขาลงมาจูบ มาเฟียหนุ่มตกใจเล็กน้อยกับการถูกเพื่อนตัวเล็กจู่โจมจูบ ทว่าก็ไม่ได้ผลักไสหรือหยุด เขาจูบตอบคนเมาพลางขยับปากกว้าง ต่างคนต่างใช้ลิ้นตวัดเกี่ยวพันกันนัวเนีย ก่อนมาเฟียหนุ่มจะเป็นฝ่ายรู้ตัวแล้วผละริมฝีปากออก หากบัวชมพูก็ยังพยายามโน้มหน้ามาระดมจูบ “บัว หยุดเล่น” ครินต์จำต้องวางคนตัวเล็กลงนั่งขอบเตียง หากก็ยังถูกแขนเรียวโอบเกี่ยวไว้กับลำคอหนาแน่น “อือ ใกล้แล้ว” ใกล้? ทั้งสองสบตากัน บัวชมพูยิ้มกริ่ม ใบหน้าสวยโน้มเข้ามา ก่อนอ้วกจะพุ่งออกมาราดบนหน้าอกของเขาเปื้อนเปรอะท่อนบนทั้งหมด “บัวชมพู!” ครินต์กดเสียงต่ำ ตัวแข็งทื่อ สายตาคาดโทษ “อื้ออ~ คินน์ บัวเวียนหัวอะ” เธอล้มตัวลงนอน อ้วกทุกอย่างออกไปมันก็โล่งคอหน่อย แต่อาการเวียนหัวยังมีอยู่ “บ้าเอ๊ย! ตื่นมาละเดี๋ยวเจอดี”