She's The Billionaires Obsession

Chapter 1 Part 2

Wala pang isang minuto ay inaantok na ako. Hindi ko na rin maramdaman ang taong kanina pa nakamasid sa akin, kung tao nga ba. Hinayaan ko na lamang ang sarili na lamunin ng antok. At walang bihis-bihis na natulog.

Someone presence is here in my room, I woke up with the strange feeling like someone is staring at me and someone is caressing my cheek. My eyes still closed, pretending that I’m still sleeping. Who ever it is, who ever dare to entered my room without my permission, I’m not yet ready to know them. I’m not brave enough to have an eye to eye contact with this person. I’m not even sure if it still alive or ghost. This house is huge, and I’m no longer shock if there is a spirit or a lost soul that is roaming around here.

With my hands sweating, I pretend that i move around, and mixed myself, positioning in facing the left side of the bed, so I can escape from that person hand that is caressing my cheek. I heard a deep sighed before it followed by a foot step. The door slowly opening sound filled the room, and another sound of closing it. I sighed heavy, releasing the nervous and tension that I am fighting. Its scarred me, penetrated to the bone.

I opened my eyes, with the scarred can be read. My breathing is heavy than normal, my heart is beating so fast as if she want to break free from my rib cage. The moment of silence filled the my room, trying to calm myself, with my own stupidity. I should have look at the guy. What I am thinking, I let my fear passed the opportunity to learned if its a ghost or a person. I’m starting to hate myself now.

A loud sighed escape from me. I’m starting to tantrums and pulling my hair while shouting in so much frustration. I froze with my feet hanging in the air, and my hand pulling my hair. The sound of my door opening made my heart race in rapid. I get up in panic but I realized that what if it is the ghost again, so I lay down again and hide in my bed sheet. The foot step is coming near so my heart pounding fast double times than a minute ago. I started to bite my nails, my forehead already filled my cold sweat, and also my armpits, even my room is air condition.

My eyes widen and my mouth gasped when I felt someone touch bed cover where I am hiding. I shouted and removed the bed sheet, and unconsciously I throw it to the person without knowing that it was Manang. I heard her grown and shouting, making me to stop and introducing herself.

“Manang? Is that really you?” I asked still scarred.

“Hija, it’s me. Why are you so scared?” she snorted, while trying to remove the bed cover.

I jumped off from the bed and help Manang. When I saw Manang faced, I felt a relief. Good thing that it is Manang. Maybe she is also the one who is here a while ago, but it is impossible. I helped Manang hand so she can stand up.

“Sorry, Manang. I just thought that it was a ghost,” I said felt embarrassed of what happened.

“Hija, there is no ghost here. I been here since i’m still young, and trust me there is no ghost, maybe because you are tired and stress that is why your mind is starting to make things that is impossible,” Manang resignedly said.

“But Manang a while ago there is someone who is here! It is you? Because if it’s not then maybe it’s the ghost!” I replied defensively.

“Hija, there is no ghost,” Manang said, her voice becoming a little raspy.

I sighed in disappointment before i nodded with a force smile. Maybe Manang Sonya is right. There is no ghost and all of what happened is just made by my wide imagination. It is possible that I’m starting to hallucinate because of so much stress. Don’t make things a big deal.

“Its almost six in the evening. The dinner is ready,” Manang said ending the conversation between us.

Pabagsak akong umupo sa kama. Hindi ko na dapat sinagot-sagot si Manang. Napabuntong-hininga ako bago napahiga sa kama while my feet still kissing the ground. Lumabas ako ng kuwarto na hindi pa nagbibihis. Malinis naman ang damit ko. Kaunting pawis lang dahil sa horror na nangyari kanina. This is what I get from reading so much murder story, horror story and paranormal. I don’t even know why I’m so addicted to that kind of genre.

Pagkalabas ko nang kuwarto ay dumapo ang tingin ko sa pinakadulong bahagi ng hallway. Ang kuwarto ko kung saan ay hindi raw puwede buksan. Nakakapagtaka kung bakit hindi puwede buksan iyon o kahit pumunta man lang sa parteng iyon. Kumunot ang nuo ko at humakbang nang kaunti. Pilit na tinitignan ng maayos ang pinto kung tama nga ba ang nakita ko. Bumukas nang kaunti ang pinto pero agad din na sumara. May tao sa kuwartong iyon. Pero sino?

Umayos ako ng tayo nang makita ko si Flor na papaakyat sa hagdanan. Ngumiti siya nang makita ako kaya ganoon din ako sa kaniya. Nadako ang paningin ko sa tray na hawak niya. Takang napatitig ako roon. Sigurado ako na hindi para sa akin ang pagkain na iyon dahil pinapababa na ako ni Manang. At gaya nang inaasahan ko ay lumiko siya pakaliwa. Siguradong sa taong nasa dulo nang hallway niya iyon ibibigay.

Matiyaga akong nag-abang sa tapat ng pinto ko. Hindi ko man lang napansin na hindi ko pa pala naisasara ang pinto ko at hanggang ngayon ay hawak-hawak ko pa rin ang siradora ng pinto. Huminto si Flor at lumingon sa direksyon ko. Nagpanggap akong isinasarado ang pinto. Nag-ayos ako nang sarili, habang pasimpling tumitingin sa gawi niya. Pero hindi ko siya magawang tignan nang maayos dahil natatakot akong mahuli niya. Marahan akong naglakad habang sinusuklay ang buhok ko na mahaba na.

Tumingin ako sa gawi ni Flor wala na siya roon. Napahinto ako at hinanap siya sa paligid. Ano ba naman yan, naisahan ako ng bruha. Mabilis akong naglakad palapit sa kaliwanag hallway, pero hindi pa man ako nakakalagpas sa hagdan na madadaanan ko papunta roon ay napahinto na ako dahil paakyat na ni Nanay Ella. Ang daming humahadlang ano ba iyan. Hindi ko ba puwede gawin ang lahat ng gusto ko dito sa pamamahay ng mother ko. Ang unfair naman.

Nang makita ako ni Nanay Ella ay ngumiti ito at lumapit sa akin kaya ngumiti rin ako at hinintay na lamang siyang makalapit.

“Kanina ka pa hinihintay ni Sonya. Halika ka na at nang makakain ka na,” malumanay ang boses niya.

Tumango ako at sandaling sumulyap sa hallway na pupuntahan ko sana. Sabay kaming bumaba, si Nanay Ella ang nagbukas ng topic sa pagitan namin. Sumabay lang ako sa agos ng usapan namin hanggang sa makarating kami sa dining area kung saan handa na ang lahat. Iniwan ako ni Nanay Ella para kumain mag-isa.

As I seated on the designated chair for me, my eyes roamed around to see if anyone is there, but I’m all alone. I’m getting scarred by minute, specially that the place is so quiet. The silence is doesn’t help me. I felt more paranoid.

Mabilis kong inubos ang pagkain ko. Saktong dumating si Manang nang umiinom na ako ng tubig. Siya ang nag-ayos ng kinainan ko, kaya naman lumabas na ako ng dining area. Dumiretsyo ako sa kuwarto ko. Ilang minutong pahinga ang ginawa ko habang nakaupo sa sofa bago ako nagpasiya na maligo na at para makapagpahinga na ng tuluyan. Bukas na bukas ay magtatrabaho na ako.

NAALIPUNGATAN na bumangon ako sa pagkakahinga. I sat on the edge of my bed as my left hand massaged my temple. Sobrang lamig sa kuwarto ko. Mas lalong sumasakit ang ulo ko. Hindi pa naayos ang mga gamit ko. Mas mabuti siguro kung iyon muna ang pagtuonan ko ng pansin ngayon. Maghapon na rin naman akong tulog.

Nauuhaw ako at gusto kong uminom ng tubig. Bukas ang lahat nang ilaw sa kuwarto maging sa balkonahe ko. Natatakot ako na baka maulit ang nangyari kanina. Kaya mas pinili kong buksan ang ilaw, dahil mas attractive daw ang multo sa dilim. Kinuka ko ang cellphone ko at binuksan iyon. Ten fourty na ng gabi. Siguro ay tulog na ang mga kasama ko sa bahay. Sana lang ay bukas ang ilaw sa labas dahil kung hindi bahala na.

Binuksan ko ang flashlight ng phone ko. Binuksan ko nang kaunti ang pinto bago sumilip sa siwang. Madilim na sa hallway pero may ilaw na nagbibigay ng kaunting liwanag sa hallway. Ang tanong saan nagmumula ang ilaw na iyon. Napalunok ako sa takot, bahala na. Mas nilakihan ko ang pagbukas sa pinto. Kabadong lumingon ako sa kaliwa’t kanan. Napakunot ang nuo nang makita ang bukas na pinto sa pinakadulong bahagi ng hallway kung saan i***********l ni Manang na puntahan.

Bawal puntahan pero nakabalandra. Ibang klase. Napailing ako bago umayos ng tayo. Mas okay na rin iyon at least may liwanag. Humupa ang takot at kaba na kanina ko pa nararamdaman. Maingat na naglakad ako, para hindi makalikha ng ingay. Pagdating ko tapat hagdan ay napahinto ako sa pagtataka dahil bukas ang balcony. Bakit iiwan ni Manang na bukas ito? Paano kung may magnanakaw? Ang dami pa namang mananakaw rito.

Lumapit ako sa balcony. Malapit ang simoy ng hangin. Sumasabay ang kurtina sa pagsayaw nito. Napayakap ako sa sarili habang marahan na lumapit sa balcony. Isang pigura ang naaninag ko. Hinawi ko ang tumabing na kurtina. Bumilis ang t***k ng puso ko. Nagsimula na ring manginig ang katawan ko, sinabayan pa nang malamig na simoy ng hangin.

Madilim sa balkonahe dahil nakapatay ang ilaw. Malawak ito at kasiya ang nagsisiksikan na 200 hundred person. Pigura lamang ang nakita ko pero tiyak ako na lalaki iyon. Sa hugis pa lang ng katawan nito ay lalaking-lalaki na. Ilang hakbang na lang ay nasa bukana na ako.

“Miss Heaven? Miss Heaven, ano pong ginagawa niyo dito?” Boses ni Flor.

Gulat na napalingon ako kay Flor. Anak ka ng tokwa. Papalapit na siya habang nagpungay-pungay ang mga mata at kinukusot pa niya iyon. Hindi ko siya sinagot at lumingon ako sa gawi ng lalaki. Gulat na napasigaw ako. Kitang-kita ang paglingon niya sa gawi ko sabay ng talon. Natatarantang lumapit ako at tinignan ang tinalunan niya. Nasa second floor kami baka may bali siya. Pagsilip ko ay wala na akong nakita kahit anino. Bakit ba kasi madilim sa parteng ito?

“Miss Heaven? Sino pong sinisilip niyo diyan?” inaantok na tanong ni Flor at nakisilip na rin.

“Mas nakita akong lalaki dito kanina!” natarantang sabi ko nang hindi lumilingon.

“Huh? Lalaki? Sino po? Si mang Esban o mang Raul?” nagtatakang tanong niya.

“Hindi e, kilala ko ang pigura ni mang Esban at mang Raul. Hindi sila iyon. Maganda ang pangangatawan ng lalaking nakita ko.” Nilingon siya at nakita kong nakakunot ang noo niya habang may nagtatanong na tingin.

“Wait, sandali lang po Miss Heaven. Alam ko po na writer kayo at malawak ang imahenasyon niyo pero imposible po ang sinasabi niyo. Si mang Esban at mang Raul lang naman ang kasama nating lalaki sa bahay na ito.” Natatawang sabi nito. Mukang nawala ang antok niya.

“Paano kung magnanakaw?” Tumaas baba ang balikat ko.

“Imposible na magnanakaw po iyon dahil mataas po ang security ng village na ‘to. Kahit madaling araw ay may kumurunda sa buong village para sa safety ng mga nakatira dito. Mabuti pa ay ihahatid ko na po kayo sa kuwarto niyo.”

Sandali akong tumingin sa kaniya. Mukang hindi naman siya nagsisinungaling. Tumango na lang ako kahit napipilitan. Dahil sa disappointment ay nawala na sa isip ko ang dahilan kung bakit ako lumabas ng kuwarto. Sino kaya ang lalaking iyon? Sigurado ako sa nakita ko. Bakit parang ako lang nakakakita sa kaniya? Multo ba talaga siya? May third eye ba ako?