กวีบทที่ ๔ เบื้องลึกก่อนเกิด... [2]
1748 Words
ใบหน้าโกรธเกรี้ยวจ้องมองอีกฝ่ายที่ยิ้มเย้ยพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะของข้ารับใช้ที่ดูถูกอกถูกใจ
"ขำอะไรกัน!! ห้ะ!!" นางตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิดพยายามห้ามเสียงหัวเราะที่ทำให้ตอนนี้กลายเป็นคนที่ดูแย่
"เจ้า!! ตามข้ามานี่!!" ซือซินชี้มายังข้ารับใช้คนหนึ่งเพื่อขอให้นางเดินตามออกไป แต่สีหน้าของอีกฝ่ายกลับดูกระวนกระวายเหมือนรับรู้ได้ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง
"มองอะไร ข้าบอกให้ตามมา!!"
"ไม่ต้อง" ร่างลุกขึ้นจากโต๊ะไม้เดินตรงประจันหน้ากับอีกฝ่าย
"คนของข้า ข้าเป็นเจ้านายพวกเขาเจ้าเป็นคนนนอกไม่มีสิทธิ์มาเอาคนของข้าไปที่อื่นถ้าไม่ได้รับอนุญาต!"
"นี่! เจ้า ข้าจะบอกท่านเป้ยอี๋!"
"ขี้ฟ้องก็ฟ้องไปเลย กลัวตายแหละ!!"
"ค..คอยดูเถอะ เจ้า..เจ้า!!" ซือซิวปั้นหน้าขมวดคิ้วด้วยความโกรธก่อนวิ่งจ้ำอ้าวหายออกไปอย่างไม่มีหันกลับ
"คอยดูเถอะหมิงเยี่ยน ข้าจะทำให้เจ้าร้องไม่ออกเลย!"
"คุณหนูหมินเยี่ยนเจ้าคะ หากท่านทำแบบนั้นข้าเกรงว่านางจะยิ่ง.."
"ยิ่งอะไร ถ้านางมารังแกพวกเจ้าก็บอกข้ามาเลย ข้าไม่ทนหรอกนะถ้าให้ผู้หญิงหลายคนต้องมาโดนกดขี่เพราะยัยนั่นน่ะ!"
ร่างกอดอกฟุบตัวนั่งลงบนโต๊ะเช่นเดิมท่ามกลางสายตาของข้ารับใช้ที่จ้องมองซุบซิบกันตามภาษา
"แต่..ข้าต้องขอบคุณท่าน งั้น..เอาแบบนี้ไหมเจ้าคะ ยามอู่ข้าจะทำเนื้อหมูแบบที่ท่านทานเมื่อตอนนั้นอีกดีไหมเจ้าคะ? "
"เอ๊ะ จริงหรอ เอาสิๆ กินกันในครัวนะข้าอยากินกับพวกเจ้า"
"ได้เจ้าค่ะ"
ท่ามกลางศาลากลางน้ำในสวนที่ส่งเสียงคึกคัก มีเพียงชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ห่างจากศาลาอยู่ไม่ไกลมากนัก สีหน้านิ่งเรียบจ้องมองเจ้าของน้ำเสียงที่กำลังพูดคุยอย่างสนุกสนาน
"จื่อฝาน"
"...ท่านพี่" ร่างกล่าวทักอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม
"เรื่องเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนที่ออกตามล่าปีศาจที่เข้าสิงร่างของชาวบ้านในละแวก เป็นอย่างที่เจ้าว่า ชาวบ้านส่วนมากที่ถูกเข้าสิง คือชาวบ้านที่หายตัวไปหลังจากขึ้นไปบนภูเขากุ่ยอิงนั่น"
"ข้าคิดว่าเราควรตั้งม่านเขตเอาไว้รอบๆ กันชาวบ้านในละแวกไม่ให้เข้าใกล้เขาลูกนั้นก่อนเราจะแก้อาคมที่ผนึกเขากุ่ยอิงนั้นได้"
"ข้าเตรียมไว้แล้วอย่างเจ้าว่า อีกมินานม่านก็จะถูกทำลาย"
จื่อฝานพยักหน้าตอบรับเงียบๆ แต่ถึงกระนั้นใบหน้าก็ยังคงจ้องชำเลืองมองคนจากในศาลากลางน้ำนั่น
"เจ้าชอบนางหรือ? "
"....ข้า..มิได้ชอบ"
"ตกลง ข้าจะเชื่อแต่..ระยะนี้หลังจากเจ้าแต่งงานเจ้าดูเปลี่ยนไปนะจื่อฝาน"
"......" หางตาเคลื่อนจ้องมายังอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"แต่ก่อนเจ้าออกจะเป็นคนนิ่งเงียบ มิสุงสิงกับใครมิได้หัวเสียง่าย เอาแต่อยู่ที่หอสมุด ปลีกตนออกไปเล่นดนตรีใต้ต้นไม้ในสวน แต่ประเดี๋ยวนี้กลับหัวเสียง่ายเมื่อทะเลาะกับแม่นางหมิงเยี่ยน"
"นางทำตัวมิสุภาพ ข้าเพียงแค่"
"เหตุใดล่ะ? นางทำตัวมิสุภาพ แต่บางคนที่ทำตัวมิสุภาพ เจ้ากลับแค่มองผ่านด้วยสายตา แต่พอเป็นแม่นางหมิงเยี่ยนเจ้ากลับตำหนิติติงนางโดยมิปล่อยผ่าน"
".......ข้าขอตัว" จื่อฝานปั้นหน้านิ่งเงียบผละตัวเดินออกมาด้วยท่าทางคลุมเครืออย่างไร้คำตอบ เพราะตนเองนั้นก็แทบไม่รู้แล้วว่าเพราะเหตุใดกันแน่?
...
"เฮ้อ...อิ่มแปล้เลย"
หน้าแหงนมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่แสงจันทร์ส่องสว่างเต็มดวง
"เผลอแปบเดียวมืดซะแล้ว อาบน้ำนอนดีกว่า ชิ! กลับห้องก็ต้องไปเจอเจ้าบ้าไร้มนุษยสัมพันธ์นั่น น่าเบื่อออ" ในขณะที่กำลังเดินทางกลับมายังห้องของตัวเอง ฝีเท้าวิ่งตรงมายังจือหานขวางทางเอาไว้
"หื้ม..เธอ.. อ้ะ ไม่สิ เจ้า?" เบื้องหน้าคือข้ารับใช้คนหนึ่ง เธอยืนขวางทางจือหานด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
"ค..คือว่า.."
"ว่า? "
"ข้า.. ข้ามีเรื่องจะมาบอกท่าน... เอ่อ..แทนคำขอบคุณที่ท่านช่วยพวกเราจากคุณหนูซือซิน" ใบหน้าก้มหน้าก้มตาพูดด้วยน้ำเสียงกึกกัก
"อะไรกัน ไม่ต้องก็ได้ แค่เลี้ยงข้าวมื้อกลางวันของวันนี้ข้าก็ดีใจแล้ว"
"ท่านรู้จักน้ำตกหงซวน ของที่นี่ไหมเจ้าคะ?"
"หงซวน? น้ำตกต้องห้ามของที่นี่น่ะหรอ? รู้จักสิ ข้าอยากจะไปที่นั่น แต่ถูกทุกคนห้ามไว้ว่ามันเป็นเขตหวงห้ามของที่นี่ ทำไมหรอ?"
หญิงสาวกลืนน้ำลายหายใจหอบแล้วยิ้มแห้งๆ
"คือ.. จริงๆ ที่นั่นมันมีบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์อยู่หลังน้ำตกนั้น ที่พวกเขาบอกว่า..เป็นเขตหวงห้าม แต่จริงๆ ผู้นำในตระกูลหลินมักแอบไปที่นั่นเพื่อดื่มน้ำจากบ่อทำให้สุขภาพร่างกายแข็งแรง..และเยาว์วัย คือ.. ท่านมิเห็นหรือว่าท่านเป้ยอี๋ มีใบหน้าที่อ่อนเยาว์ เพราะท่านดื่มน้ำจากบ่อน้ำตกนั่นเข้าไป ข้าแค่.. จะมาบอกเรื่องนี้..หวังว่าท่านจะไปรักษาตัวที่นั่น...หากมีเรื่องไม่สบายใจ เพราะที่นั่น เล่าลือกันว่าเป็นสถานที่ที่สวยมากๆ .."
"...... ไหงเจ้าพูดแล้วถึงท่าทางเหงื่อตกขนาดนั้น สบายดีไหม?" จือหานจ้องมองท่าทางของเธอที่ไม่สู้ดีนัก
"ข..ขออภัยเจ้าค่ะ ข้า.. ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายจะไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้ ข้าขอตัว" ร่างลุกลี้ลุกลนกล่าวลาขณะวิ่งหายออกไปเงียบๆ ทิ้งไว้แค่ความฉงนอยู่เบื้องหลัง
"....น้ำตกหงซวนหรอ.. แอบไปดีไหมนะ เวลานี้รีบไปรีบกลับคงไม่เป็นไร"
ฝีเท้าเดินหันหลังให้กับทางไปยังห้องของตนเอง ฝีเท้าเดินฉิวตรงไปยังน้ำตกที่ว่าเรื่อยๆ ด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน เสียงน้ำตกไหลเทกระเซ็นลงมายังน่านน้ำด้านล่างด้วยบรยากาศเย็นจากความชื้น
"...หื้ม.. ไม่มีใครเฝ้าเลยหรอ?" เท้าไล่เดินตรงมาใกล้กับใต้น้ำตกที่ว่า แต่มันดูเหมือนมีม่านบางอย่างขวางเอาไว้
"ม่าน... กันคนนอกเข้าไปงั้นหรอ?" จือหานยืนมองม่านอาคมที่กำลังขวางทางเอาไว้ด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนสูดลมหายใจลึกๆ แล้วตั้งสติ
"ไม่ได้อยากใช้หรอกนะแต่.." มือเล็กขยับไล่นิ้วเบาๆ จนกระทั่งมีม่านควันสีดำออกมาจากนิ้วมือ จือหานได้รับพลังมารอีกครั้ง หลังจากที่ได้สัมผัสกับดาบจักรพรรที่เป็นของจือหานคนเก่า นิ้วมือไล่จรดลงบนม่านที่ถูกตรึงไว้ และไม่นาน มันกลับถูกปลดออกอย่างง่ายดาย
"เอาล่ะ! ความอยากรู้อยากเห็นมันเป็นของคู่กันกับมนุษย์นี่นะ!" ฝีเท้าเดินฝ่าเข้าไปข้างในอย่างสบายใจ ท่ามกลางเสียงก้องของน้ำตกที่ไหลเชี่ยวลงมา ภายในถ้ำส่องแสงสว่างสวยงามอย่างที่ว่า ใบหน้าตื่นเต้นเดินสำรวจไปทั่วบริเวณ
"ส..สุดยอด ดูนั่นสิ แร่? พวกเขารู้หรือเปล่าว่าแร่พวกนี้ราคาตั้งเท่าไหร่น่ะ แต่กลับปล่อยมันประดับรอบในถ้ำเนี่ยหรอ สุดยอดเลย ถ้าเราเกิดเป็นคนในสกุลหลินคงรวยเละกว่านี้ไปแล้ว โอ๊ะนั่น บ่อน้ำที่ว่าหรือเปล่านะ?" สายตาสะดุดมองวิ่งหยุดมายังบ่อน้ำส่องแสงกระทบจนเป็นสีเขียวสด
"โห..นี่น่ะหรอบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์น่ะ แอบกินสักหน่อยคงไม่เสียหาย...อึก.." มือกำลังสัมผัสลงกับน้ำที่ดูเชื้อเชิญให้ดื่ม แต่ใบหน้านั่นกลับกระตุกฉุกคิดขึ้น
"....ศักดิ์สิทธิ์...จริงๆ น่ะหรอ ทำไม..ฉันถึงรู้สึกว่ามัน..มีความรู้สึกแปลกๆ"
ฝีเท้าเริ่มก้าวถอยหลังอย่างไม่สบายใจขณะนึกย้อนไปยังสาวคนดังกว่าที่ท่าทางแปลกๆ
"มีใครบางคนบังคับให้เธอพูดให้เรามาที่นี่ อึก!" บ่อน้ำที่เคยเป็นสีเขียวบริสุทธิ์ค่อยๆ กลายสภาพเป็นสีแดงย้อมไปด้วยเลือด จือหานรีบไหวตัววิ่งหนีหลบจากที่ที่อันตรายแต่มิทันการเสีย ไอหมอกสีดำพวยพุ่งฉุดรั้งดึงร่างกลับเข้าไปในบ่ออย่างรวดเร็ว
"อั๊ก! บ้าเอ้ย! " มือจิกลงบนพื้นรั้งไม่ให้ร่างจมลงไปอย่างสุดกำลัง แต่ไม่ว่ายังไงเรี่ยวแรงที่มีกลับหดหายเรื่อยๆ ด้วยแรงกระชากจากบ่อจนกระทั่งจมลงไป
"อึก..อั๊ก"
"จือหานเจ้าปีศาจ! "
"ข้า..ข้าไม่ได้ทำร้ายเขา ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่ได้ทำเขา!"
"ปีศาจ! อย่ามาใกล้ลูกข้า!" เสียงเรียกด้วยถ้อยคำกรีดแทงลอยลึกเข้ามาในหู เสียงเด็กชายที่กำลังร้องไห้อย่างน่าเวทนากับเสียงสาปแช่งนับร้อยนับพัน เกิดอะไรขึ้นกัน? ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้เลย
ในอีกด้านหนึ่ง ฝีเท้าเดินตรงมายังห้องนอน เปิดประตูออกกว้าง แต่ไร้วี่แววของใครบางคนที่ควรกลับมาตั้งนานแล้ว
"......" ร่างสูงกวาดตามองไปรอบๆ อย่างสงสัยก่อนจะมีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งตรงเข้ามาด้วยน้ำตาที่อาบเต็มแก้ม
"......"
"คุณชายรอง ค..คุณชาย! ฮึก..คุณหนู.. น้ำตก... ยกโทษให้ข้าด้วย...." แววตาเรียบนิ่งเปลี่ยนเป็นท่าทีทุกข์ใจ ฝีเท้าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วอย่างร้อนรนท่ามกลางความแตกตื่นในเหลียงผิง
...
ชายหนุ่มผู้หนึ่งรีบเดินตรงเข้ามายังตำหนักใหญ่ ท่าทางร้อนรนนั่งคำนับบุคคลผู้สูงศักดิ์อยู่เบื้องหน้า "นายท่าน" แผ่นหลังกว้างจ้องมองทิวทัศน์เบื้องหน้าก่อนหันหลังกลับมา ภายใต้หน้ากากครึ่งใบหน้าดูเยือกเย็นและน่าหวาดกลัว
"ได้ความว่าอย่างไร"
"...มีข่าวจากลี่เหลียน ขอรับ"
"เอ่ยมา"
"...ท่านจือหาน...ข่าวว่าท่านจือหานสูญเสียความทรงจำหลังจากบำเพ็ญญาณวิชามาร มิอาจกลับมาร่วมแผนการกับท่าน... อึก! อ๊าก!!"
ไอหมอกโหมกระหน่ำเข้าร่างกายของชายดังกล่าว ร่างดิ้นทุรนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดท่ามกลางสีหน้าหวาดกลัวของเหล่าทหารเฝ้าระวัง
"....จือหาน.... ข้าจะเอาเจ้ากลับมาด้วยตัวข้าเอง"
...
*ย่ามอู่ 11:00-12:59
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจหรือติติงข้อผิดพลาดกันได้นะคะ เม้นกำลังใจนี่แหละ ทำให้ไรต์ขยันอัพ55
- Writer
