ตราบาป

“เหมือนคุณจะไม่มีบ้านอยู่เลยนะ ถึงได้มาบ้านสามีของฉันได้เกือบทุกวันแบบนี้!” เสียงเหวี่ยงวีนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของร่างที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึง “ฉันขอโทษนะ ถ้าการมาที่นี่ทำให้เธอต้องลำบากใจ” เสียงหวานตอบกลับไปด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “ไม่ต้องขอโทษเธอหรอก ที่นี่บ้านของพี่ใครอยากจะมาจะไปพี่มีสิทธิ์คนเดียว” เสียงเข้มของ ภี หรือ รภี พูดขึ้นพร้อมกับสายตาดุดันจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ยืนบึ้งตึงอยู่ไม่ห่าง “แต่หงส์เป็นเมียพี่ภี หงส์มีสิทธิ์ในบ้านนี้เหมือนกัน!” หงส์ หรือ หงส์หยก ที่ได้ชื่อว่าภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของรภีเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอม “แค่เมียในนาม ฉันยอมให้เธออยู่ที่นี่ด้วยก็ดีแค่ไหนแล้วหงส์หยก” เสียงเรียบนิ่งไร้เยื่อใยของรภีพูดขึ้นอย่างเกลียดชังผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงที่เขาไม่เคยนับหรือมองว่าเป็นภรรยาของเขาเลยสักครั้ง “อย่างน้อยเมียในนามคนนี้ ก็ได้ชื่อว่าเมีย!...” แม้จะเจ็บกับคำพูดแบบนี้ แต่เพราะได้ยินหลายครั้งแล้ว มันเลยไม่ได้ทำให้หงส์หยกตกใจจนตั้งรับไม่ทัน นั่นจึงทำให้เธอเชิดหน้าตอบกลับไปอย่างมั่นใจพร้อมกับหันไปมองยังหญิงสาวอีกคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม และ... “ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ที่ไม่ได้มีสถานะอะไร แต่กลับทำตัวเหมือนเมียน้อยขึ้นทุกวัน!” “หงส์หยก!” รภีตะคอกขึ้นเสียงดังกับคำพูดต่ำๆ ของผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงที่มีแต่ความหยาบคาย ต่ำช้า และหน้าด้านขึ้นทุกๆ วัน “รับความจริงไม่ได้เหรอคะ! ทีตอนนั่งพรอดรักกันทำไมกล้า ทีถูกด่าแบบนี้ทำไมต้องโกรธด้วย!” หงส์หยกย้อนกลับไปอย่างไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย “หุบปากของเธอก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวนะหงส์หยก!” เสียงเยือกเย็นดังรอดไรฟันออกมาจากปากของรภีอย่างเริ่มทนไม่ไหวกับผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงที่ยิ่งอยู่กันนานไปยิ่งได้รู้ถึงความต่ำตมจนรับไม่ได้ “เธอจะดูถูกฉันยังไงฉันไม่สนใจหรอกนะ เพราะยังไงฉันก็คนนอก...” “แต่เธอไม่ควรดูถูกพี่ภีที่ได้ชื่อว่าสามีของเธอแบบนี้ คนอื่นมาได้ยินเข้า พี่ภีจะถูกมองยังไงหงส์หยก” อัน หรือ อันนา ที่นั่งเงียบอยู่นานสองนานก็ลุกขึ้นพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเพื่อทวงความยุติธรรมให้กับรภี “ตอแหล! ถ้าเธอบริสุทธิ์ใจจริงเธอจะวิ่งแจ้นมาที่นี่เกือบทุกวันเหมือนบ้านตัวเองทำไม!” หงส์หยกที่ได้ยินแบบนั้นก็ย้อนกลับไปอย่างเกลียดชังผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงที่วางตัวเป็นผู้ดีได้รับการอบรมมาอย่างดี แต่นั่นมันก็ต่อหน้ารภีและผู้ใหญ่คนอื่นๆ เท่านั้นแหละ เพราะต่อหน้าเธอใครจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ร้ายแค่ไหน ร้ายจนมันไม่มีเหตุผลที่หงส์หยกจะต้องดีกับเธอไม่ว่าจะต่อหน้าใครก็ตาม เพราะเธอทำไม่ลงจริงๆ “หงส์หยก! ถ้าปากเธอมีแต่คำพูดเน่าๆ แบบนี้ก็หุบปากไปซะ!” รภีตะคอกขึ้นอีกครั้งอย่างทนไม่ไหว คำพูดแต่ละอย่างที่ออกจากปากของหงส์หยกมันแย่จนเขาเริ่มคันไม้คันมือขึ้นมาแล้วจริงๆ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ภี ถ้าอย่างนั้นวันนี้อันขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ” อันนาที่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เห็นว่ารภีเริ่มจะทนไม่ไหว นั่นจึงทำให้เธอพูดเพื่อออกจากสถานการณ์ตอนนี้ และที่เหลือก็ปล่อยให้หงส์หยกหาเรื่องใส่ตัวต่อไป “ไปได้ก็ดี แต่ให้ดีก็อย่าเสนอหน้ากลับมาอีกล่ะ!” หงส์หยกพูดขึ้นอย่างไม่ไว้หน้าใคร พูดแบบนี้บ่อยๆ แต่สุดท้ายอันนาก็ยังเสนอหน้ากลับมาที่นี่เหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเธอ “อย่าให้ฉันต้องหาตะกร้อมาครอบปากเธอนะหงส์หยก!” รภีพูดขึ้นอย่างทนไม่ไหวก่อนจะก้าวออกจากตรงนี้เพื่อให้พ้นผู้หญิงอย่างหงส์หยก แต่... “งั้นก็คงต้องหาโซ่มาล่ามผู้หญิงคนนั้นไว้ด้วยนะคะ เพราะดูท่าจะอยากติดสัตว์ตลอดเวลา!” หมับ! “!” ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อลำคอของตัวเองถูกบีบรัดไว้แน่นราวกับอยากให้ตายคามือ และมันก็เป็นฝีมือของสามีเธอที่ทำลงอย่างไม่ลังเล “ฉันอดทนกับเธอมามากเกินพอแล้วนะหงส์หยก ถ้ายังไม่อยากตายก็เซ็นใบหย่าให้ฉันซะ!” รภีพูดขึ้นอย่างเดือดดาล หมดแล้วความอดทนตลอดสองปีที่ผ่านมาของเขา สองปีที่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงตรงหน้าและรับฟังทนมองพฤติกรรมต่ำๆ ของเธออย่างนับครั้งไม่ถ้วน แต่ต่อให้มันจะแย่และหนักขึ้นเรื่อยๆ แค่ไหน เขาก็พยายามตีตัวออกห่าง พยายามอดทนไม่ใช้ความรุนแรงเพราะยังไงเธอก็ได้ชื่อว่าผู้หญิง แต่ครั้งนี้มันหมดแล้วจริงๆ ครั้งนี้มันเกินขีดความจำกัดของเขาแล้วจริงๆ “หงส์ไม่หย่า ยังไงหงส์ก็ไม่หย่า!” แม้หงส์หยกจะตกใจกับการถูกทำร้ายอย่างเลือดเย็นครั้งแรกจากรภี แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือความไม่จำยอม ไม่ยอมที่จะหย่ากับเขาเด็ดขาด “อย่าให้ฉันต้องใจร้ายไปมากกว่านี้นะหงส์หยก!” เสียงเยือกเย็นดังขึ้นเตือนหงส์หยกให้รู้ ว่าถ้าเธอยังไม่ยอมหย่า ถึงตอนนั้นเขาอาจจะใจร้ายเพื่อให้ได้ใบหย่ามา แต่... “หงส์จะบอกคุณปู่!” แล้วชื่อของคนที่รภีให้เกียรติที่สุด เชื่อฟังที่สุด และต้องทำตามที่สุดก็ดังขึ้นอีกครั้ง และแน่นอนว่าคุณปู่ที่หงส์หยกพูดถึงก็คือปู่ของเขา ปู่ที่เป็นคนให้เขาแต่งงานกับหงส์หยกนั่นเอง “อย่าคิดว่าจะเอาปู่ฉันมาอ้างได้ตลอดนะหงส์หยก เพราะถ้าฉันหมดความอดทนขึ้นมาจริงๆ เมื่อไหร่ แม้แต่ปู่ก็ห้ามฉันไม่ได้!”