เยื่อรักใยสิเน่หา

บทที่ 1 งานของตะวันวาด EP.1

บทที่ 1 งานของตะวันวาด -1

แผนกจัดซื้อ

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานซึ่งเต็มไปด้วยเอกสารต่างๆ ที่วางกองสุมกันอยู่กรีดร้องดังขึ้น ทำให้ร่างระหงของตะวันวาดในชุดจัมพ์สูทสีฟ้าสดใสซึ่งเป็นสีแบบฟอร์มของบริษัทที่กำลังยืนจัดเรียงแฟ้มเอกสารเข้าตู้อยู่เดินไปรับอย่างไม่รีบร้อนนัก เพราะคาดเดาได้ว่าคนโทร.มาคงไม่พ้นเจ้านายของตัวเอง

“แผนกจัดซื้อ สวัสดีค่ะ”

แล้วหญิงสาวก็เดาได้ถูกต้อง เมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มดังมาตามสาย จนต้องนึกก่นดาตัวเองว่าเหตุใดเวลาซื้อหวยถึงไม่ถูกแบบนี้นะ เพราะคนโทร.มาคือตรีภพเจ้านายของเธอจริงๆ

“คุณเนย วันนี้งานยุ่งหรือเปล่าครับ”

“ยุ่งมากค่ะ” ตอบพลางก็ยกโทรศัพท์ออกห่างหู แล้วแอบเบ้ปากใส่อย่างสะอิดสะเอียน

“ผมเคยบอกคุณเนยแล้วไงครับ ว่าถ้างานยุ่งผมอนุญาตให้เรียกพนักงานคนอื่นมาช่วยได้ตลอดเวลา ถ้าใครไม่ให้ร่วมมือหรือมีปัญหาบอกผม เดี๋ยวผมจัดการให้”

ท้ายประโยคของคนพูดแสดงอำนาจของตัวเองเต็มที่ ทว่าคนฟังฟังแล้วอยากจะบอกผู้เป็นเจ้านายนักว่า แต่ละวันที่ทำงานอยู่แผนกนี้ก็แทบจะถูกพนักงานอื่นจ้องงับหัวอยู่แล้ว ขืนให้เอางานในส่วนของตัวเองไปให้ช่วยทำ คงจะมีคนช่วยเธอทำหรอก แต่คงต้องยกเว้นพนักงานที่ชื่อนุดีคนหนึ่งแล้วกัน ที่มักจะเข้ามาช่วยเหลือยามงานของเธอยุ่งจนทำไม่ทัน

“วันนี้คุณตรีไม่เข้าบริษัทหรือคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม ทั้งที่ในใจภาวนาให้อีกฝ่ายตอบว่าไม่เข้า ซึ่งคำขอของเธอก็เป็นผลจากคำตอบที่ได้รับ

“วันนี้ผมคงไม่เข้าหรอกครับ ติดงานข้างนอก คุณเนยอย่าลืมส่งเอกสารเบิกค่าใช้จ่ายให้ผมด้วยนะครับ”

ตรีภพพูดย้ำกับเลขาฯ แผนกคนสวยที่เขาคอยจ้องจะขย้ำอยู่แต่ยังไม่มีโอกาสเหมาะ ด้วยอีกฝ่ายเล่นตัวเสียเหลือเกิน แต่ยิ่งเล่นตัวแบบนี้เขายิ่งชอบนัก

“ได้ค่ะ เดี๋ยวเนยจัดการให้ค่ะ” พอรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เข้าบริษัทตะวันวาดก็ลิงโลดใจยิ่งนัก เพราะจะได้ไม่ต้องนั่งอดทนกับกิริยาหมาหยอกไก่ของเขา

หลังวางสายตะวันวาดถึงกับระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่เธอเข้ามาทำงานที่บริษัทนี้ได้สามเดือนแล้วในตำแหน่งเลขาฯ ของแผนกจัดซื้อ ท่ามกลางปัญหาจุกจิกกวนใจที่น่าเบื่อหน่าย ไม่ว่าจะเป็นการแบ่งพรรคแบ่งพวกของพนักงานในแผนก หรือคำพูดกระแนะกระแหน แถมยังต้องคอยหลบหลีกสมภารอย่างตรีภพที่จ้องจะกินไก่วัดอย่างเธออีก

“เนย เธออย่าลืมรีบส่งเรื่องเบิกค่าใช้จ่ายให้บอสด้วยนะ หรือว่ายังไม่ได้ทำอีก ทำงานอะไรชักช้าไม่สมกับเป็นเลขาฯ แผนกเอาซะเลย”

เสียงแหลมๆ ที่ดังขึ้นทำให้ตะวันวาดต้องเงยหน้าขึ้นมองแวบหนึ่ง นี่เป็นอีกหนึ่งในจำนวนสิ่งน่าเบื่อหน่ายสำหรับเธอ มิรันตีผู้คอยจ้องจะงับหัวเธอเสมอ ชอบมาหาเรื่องกระแนะกระแหนเธอ ถ้าไม่ติดว่าจะทำให้เสียความตั้งใจในการเข้ามาทำงานที่นี่คงได้ฉะกันไปนานแล้ว เวลาตรีภพอยู่ในแผนกไม่เห็นจะกล้าพูดกับเธอเช่นนี้ เกลียดนักคนสองหน้า ทั้งยังรำคาญเวลาอีกฝ่ายมาทวงงานเฉพาะในส่วนที่ตัวเองรับผิดชอบ ซึ่งก็คือเรื่องเบิกค่าใช้จ่ายที่ดูจะมีแทบทุกวันจนเธออดสงสัยไม่ได้

“กำลังจะจัดการให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะพี่มิ้ม”

คนทำหน้าที่เลขาฯ แผนกบอกเสียงเรียบอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ เป็นเพราะอีกฝ่ายส่งงานเร่งด่วนมาให้ตลอดตั้งแต่เช้า จึงทำให้งานของเธอดูวุ่นวายสับสนไปหมด เนื่องจากเอกสารทุกฉบับจะต้องผ่านการตรวจเช็กจากเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนเสียก่อน จึงจะถูกส่งไปให้ทางผู้บริหารเซ็นอนุมัติดังนั้นถ้าเกิดมีข้อผิดพลาดอะไรขึ้นมา ตัวเธอจะต้องเป็นคนรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว

“อย่าลืมเดินไปทวงเอกสารเก่าที่คุณดวงตาให้ด้วยนะ ส่งไปตั้งชาติแล้วไม่เห็นจะได้ซะที”

มิรันตีบอกสำทับด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วนั่งจ้องพนักงานสาวสวยคนใหม่ด้วยความริษยา ตำแหน่งเลขาฯ แผนกจัดซื้อคือสิ่งที่เธอใฝ่ฝันอยากเป็นมานานแล้ว พยายามออดอ้อนตรีภพสารพัด กระทั่งยอมเอาตัวเข้าแลก แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ กลับไปเลือกพนักงานเข้าใหม่อย่างตะวันวาดมาทำแทน

น่าเจ็บใจนัก! คงจะหลงความสวยของแม่นี่เข้าเต็มเปา ในเมื่อตัวเธอเคยถูกยกขึ้นหิ้งมาก่อน ถ้าตรีภพคิดจะเขี่ยเธอตกกระป๋องเหมือนคนอื่น เธอไม่มีวันยอม!

ตะวันวาดจัดทำเอกสารทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็หอบแฟ้มหนาหนักตรงไปยังฝ่ายบริหาร มาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของดวงตา ซึ่งเป็นเลขาฯ ของมนัสนันท์ รองประธานของบริษัทด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย

“เป็นยังไงบ้างน้องเนย หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว งานยุ่งละสิ” ดวงตาถามหญิงสาวตรงหน้า เธอเห็นหน้าอีกฝ่ายมาตั้งแต่ยังตัวเก้งก้าง จนเวลานี้โตเป็นสาวสวยไม่เหลือเค้าเดิมแม้แต่น้อย

“ยุ่งค่ะพี่ตา” หญิงสาวบอกสั้นๆ แล้ววางเอกสารที่ต้องให้อีกฝ่ายตรวจสอบอีกครั้งก่อนจะส่งเข้าไปให้เจ้านายในห้องเซ็นชื่อ

“คุณนันท์บอกพี่ไว้ว่า ถ้าน้องเนยมาให้เข้าไปหาท่านในห้องด้วยจ้ะ” ดวงตาบอกหญิงสาวยิ้มๆ

“ค่ะพี่ตา” ตะวันวาดรับคำและเดินตรงไปยังห้องของมนัสนันท์ เคาะประตูแล้วผลักเข้าไป แล้วก็เห็นเจ้าของห้องนั่งคุยกับนนทวัชผู้เป็นสามี โดยมีธวัชชัย หนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งบริษัทซึ่งเธอรู้จักเป็นอย่างดีนั่งอยู่ด้วย

“น้องเนยเหนื่อยไหมลูก” มนัสนันท์ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานตรงเข้าโอบกอดร่างของหญิงสาวที่เธอรักใคร่ประหนึ่งลูกสาว แล้วจูงมือพาไปนั่งที่โซฟาด้วยกัน

“เหนื่อยค่ะคุณป้า แต่ไม่เป็นไรเนยทนได้ สวัสดีค่ะคุณลุง ลุงวัช” หญิงสาวตอบกลับเสียงอ้อน ก่อนจะหันไปทักทายนนทวัชและธวัชชัยที่นั่งยิ้มมองเธออยู่

“ดีแล้วจ้ะลูก ทุกคนจะได้เห็นความสามารถของเราอย่างแท้จริง” มนัสนันท์พูดให้กำลังใจหญิงสาว

ตะวันวาดเข้ามาทำงานที่นี่โดยทำตามขั้นตอนเหมือนเช่นคนอื่นๆ ทุกประการ แม้จะถูกคัดค้านจากทั้งนนทวัชและมนัสนันท์ในตอนแรกก็ตาม ด้วยเป็นความประสงค์ของทั้งสองตั้งแต่แรกอยู่แล้วที่ต้องการให้หญิงสาวมาทำงานที่นี่ แต่เจ้าตัวไม่ยินยอม เพราะไม่ต้องการใช้เส้นสายในการทำงานอยากใช้ความสามารถของตัวเอง ไม่ชอบให้ใครมาครหานินทาลับหลัง