มิลินถูกขังอยู่ในห้องจนมืดค่ำ หล่อนนอนหลับไปอย่างอ่อนล้าอยู่บนเตียงกว้างนั้น ใบหน้าขาวที่เกรอะกรังด้วยคราบบางอย่างบ่งบอกได้ว่า ก่อนหน้านี้หญิงสาวเป็นอย่างไร ดวงตาคมของไทเกอร์ไหววูบเล็กน้อย เขาเดินไปนั่งข้างๆ กายงามนั้น มือหนายกขึ้นแตะใบหน้าหล่อนอย่างลืมตัว ความรู้สึกบางอย่างปรากฏขึ้นในหัวใจเขา ทำไมเธอต้องเป็นลูกศัตรูเขาด้วย ทำไมเธอต้องเป็นลูกคนที่ทำลายครอบครัวเขาด้วย มิลินดา
"แม่จ๋า อย่าทิ้งหนูไป แม่จ๋า ฮือๆ ๆ ๆ " เสียงหญิงสาวพูดออกมาทั้งๆ ที่ดวงตายังคงปิดสนิท ไทเกอร์มองหล่อนแล้วนึกถึงน้องสาวของเขา ภาพเด็กหญิงตะโกนเรียกแม่นั้นมันดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาของเขายกขึ้นไปลูบศีรษะทุยของหญิงสาวเบาๆ นิ้วยาวเกลี่ยปอยผมที่มันหล่นลงมาปิดดวงหน้านั้นขึ้นไปทัดหู จุ๊บ!!! ปากหนาจรดจุมพิตตรงหน้าผากนั้นอย่างลืมตัว
"ทำไมตัวร้อนจัง " เขาเปรยออกมาเบาๆ พรางยกมือแตะเนื้อตัวหญิงสาวไปมา หรือว่าไม่สบายอีกแล้ว
