TREVIS LOGAN FONTEGEO (Captivated Series #3)

The sky is already dark outside. It looks like anytime soon bubuhos ang malakas na ulan. I went outside my car and got inside the club. Sa pagpasok ko'y malakas na tugtog ang sumalubong sa'kin. I closed my eyes for a moment to calm myself and go straight to the bartender. Umupo ako roon bago tumingin sa lalaki na nakangiti na sa'kin. May hawak na tinitimpla na alak. "Tequila?" He said while smirking. "Whiskey please…" Tumango ito bago ako inabutan ng whiskey. I grabbed it bago 'yon ininom ng isang lagukan lang. Rumaragsa ang init ng alak sa lalamunan ko. Napapikit ako bago na naalala ang nangyari sa akin ngayong araw. I scoffed and shook my head. Para bang alam ko na ang susunod na mangyayari sa akin ngayon. I drank another whiskey and roamed my eyes inside the bar. I saw a lot of people having fun, dancing on their own in the dance floor, some were laughing while drinking, and some were wasted. May mga magkakaibigan ding nagwalwal. That hit me. I'm lonely again. I looked miserable. Inangat ko ang hawak na baso na may alak. Mula sa repleksyon no'n, nakita ko ang mukha ko. I looked devastated. Malalim ang mga mata ko at bakas ang lungkot doon. I bit my lip and drank the whiskey again. I want to forget. Kahit ngayong araw lang. Gusto kong ipagpahinga ang sarili ko sa lahat. I'm so tired of this! Ramdam ko na ang epekto ng alak sa akin nang maramdaman ko ang tunog ng cellphone ko mula sa clutch bag ko. I picked it up lazily and saw Justine's message. Kakasabi ko lang na gusto kong ipagpahinga ang sarili sa mga nangyayari sa buhay. Bakit ba ayaw akong pakinggan ng diyos? Justine: Come back to me and I promise hindi ko ikakalat ang scandal natin noon. I stared at his message. Naramdaman ko ang luha na nangilid sa gilid ng mata ko nang mag-text ulit siya. Namuo ang takot ko. Takot na matagal ko nang nararamdaman. Akala ko nawala na 'yon, ngunit ito na naman. Ginigimbala ako ng takot na matagal ko nang gustong kalimutan. Justine: Lauren! Come on! Come back to me! I'm sorry, babe. Promise, I won't cheat on you again. Ikaw pa rin ang mahal ko. Balik ka na sa'kin, please. I feel so hopeless while reading all of his messages. Kanina pa pala siya nagpapadala ng mensahe sa'kin. Justine: Tang ina, Lauren! Ano? Ayaw mo na talaga sa'kin? Ako na lang ang pipili sa'yo tutal hindi ka naman pinipili ng mga gusto mong makasama sa buhay! Justine: Ako na lang ang nagmamahal sa'yo! Ako na lang magtitiis sa kagaya mo! Iniwan ka na ng lahat, Lauren. Sa tingin mo kung ikakalat ko 'tong s*x scandal natin may gugustuhin pang makasama ka? Justine: Wala na, Lauren! Ako na lang! Kaya bumalik ka na sa'kin! Hindi ko ikakalat 'tong mga video na 'to kung babalik ka sa'kin ngayon. I still love you, babe… please, tayo na lang ulit. Napahawak ako sa sintido ko bago pinikit ang mga mata. The loud music filled my ears. Maingay at masaya ang lahat, habang ako'y para patuloy ang miserableng buhay. Justine texted me again. Justine: Tang ina, Lauren! Ano ba?! Pipiliin na nga kita kahit na laspag ka na! Wala nang ibang gagawa no'n sa'yo! Si Trevis na pinagmamalaki mong mahal ka? Nasaan na ngayon? Iniwan ka rin hindi ba? Sumama sa kaibigan niya. I bet his best friend is good in bed and virgin. Mas gusto talaga no'n sa ganoon, hindi sa katulad mong marami nang nakatikim! Kaya babe, please… ako na lang ulit. Tuluyan nang tumulo ang luha ko. I wiped it right away, pero sunod-sunod na ang pagtulo no'n. Bakit kailangan ipamukha sa'kin ang bagay na 'yon? Bakit kailangan ipamukha niya na hindi naman talaga ako darapat-dapat na piliin at ipaglaban? Ininom ko muna ang huling whiskey bago ako tumayo. Pagkatapos kong ilagay ang pera sa tabi ng inumin ko'y lumabas din ako. Sa pagsakay ko sa kotse ko, narinig ko ulit ang pagtunog ng cellphone ko. I thought that was Justine again, but I was wrong. Another problem called me again. Great! I composed myself and answered my Mother's call. "Yes, Mom?" "Ano na, Lauren? Where are you right now? Alam mo ba ang ginawa mo ngayong araw?!" Napapikit ako sa malakas na sigaw sa'kin ni Mommy. I bit my lip and sighed. "Mom, please…" Pagmamakaawa ko sa kanya. "Anong please? Ano? Ayaw mo na akong sundin? Aba, Lauren! Do I have to remind you again how I raised you? Huh? I carried you in my belly even when I didn't want you in my life! I dress you up and don't forget your Tito Ortiz! Kinupkop ka niya na parang anak kahit na anak kita sa labas. He accepted you! Pinakain at pinag-aral ka niya! Ngayon, hindi mo gagawin ang isang gusto niya?" "Mommy, ayoko pong magpakasal kay Galvin" pagod na pagod ang boses ko. "Lauren, bobo ka ba?! Galvin wants you! And he accepted you even though you're not a virgin anymore!" Another tear slid from my eyes. Pinahid ko 'yon na parang wala lang. Na sanay na ako na laging ganito. "And now you're crying?! Kung bakit kasi nagpatalo ka sa Celeste na 'yon? Bakit hinayaan mo na agawin ng bruhilda na 'yon si Trevis? You are his girlfriend yet he didn't choose you? Ang swerte mo na kay Trevis, Lauren! Bakit mo pa pinakawalan?" Napasabunot ako sa sarili sa sobrang frustration na nararamdaman. I'm trying to forget everything that happened! Bakit kailangan ipaalala sa'kin. "Mommy, anong gusto mong gawin ko?" Umiiyak na saad ko. "Beg him to stay when he didn't even want to?" "Oo! Kung kailangan na lumuha ka ng dugo para lang sa kanya gawin mo! Pero hindi mo ginawa! Trevis is a good catch already for our company, Lauren! But what did you do? You let him go with Celeste!" He chose her… what can I do? He chose his best friend over me. "Gusto mo na piliin ka ng tao, 'di ba? Then, marry Galvin and you'll have a happy life! Edi pare-parehas tayong naging masaya sa buhay! Kung hindi mo gagawin 'yon, hindi ka na namin susustentuhan. Saan ka kukuha ng pang-tuition mo? Huh? Now that you're graduating?" Here we go again. Alam ko na susunod na sasabihin niyan. "Galvin just wants a child, Lauren! Nagustuhan ka niya dahil maganda ka! Accepted it, you're nothing but a good face! Ibigay mo kung gusto niya ng anak. Pasalamat ka ikaw ang natipuhan niya kahit na laspag ka na!" Sumikip ang dibdib ko. Sarili kong Nanay gan'yan ako pagsalitaan? Sanay na ako, bata pa lang ako na ganito siya, pero masakit pa rin. Growing up, I became her puppet. Everything that she wants, I obey her. Everything that I lost myself. I lost my confidence. Siguro nga kaya ako ganito ka miserable dahil din sa kanya. I always do what she wants… just to please her and Tito Ortiz. Kahit na alam kong ginagamit lang nila ako para sa pera dahil palubog na ang kompanya namin. Mom ended the call and I just cried inside my car. I don't even know where I'm going right now. I don't have any friends. They betrayed me. Trevis is gone too. I don't have anyone to comfort me. I don't have anyone to tell about all my problems. Lahat 'yon sinasarili ko simula noon. My eyes hurt. Ramdam ko ang pamamaga no'n sa kakaiyak ko nang tumunog ulit ang cellphone ko. Nang makita ang tumatawag, parang gusto kong maiyak ulit. I desperately answered his call. "Lauren, where are you?" Isang hikbi ang lumabas sa bibig ko. I didn't answer him and just cried while holding my phone. "Why are you crying?" Now, he sounded worried. "I-I'm so tired…" I said desperately and continued sobbing. "Baby, tell me where you are and we can talk about your problems." "Why? Will you choose me if I tell you where I am?" He sighed. Ramdam ko ang frustration doon. "Lauren, hindi ko kailangan mamili sa inyo ni Celeste. I love you and she's my best friend. She needs me right now." "Bakit ako? Hindi ba kita kailangan ngayon? I need you too, Trevis!" "That's why I'm asking where are you? Pupuntahan kita bukas. Mag-usap tayo ng maayos, Lauren." "Do you really love me?" I asked desperately. "Mahal na mahal kita..." "Then, choose me, Trevis…" "Hindi ko kailangan na mamili sa inyong dalawa ni Celeste, Lauren. Parehas kayong mahalaga sa'kin. I love you, I really do. If you just give me a time to explain to you what she was going through right now, I will make you understand. I'm going to get back in the Philippines just for us to talk our problems and work our relationship. Huwag ganito, Lauren. Kailangan ako ng kaibigan ko… please, try to understand her situation. Wala nang ibang kamag-anak si Celeste. Ako na lang…" Kailangan din naman kita. Wala rin akong ibang kamag-anak na malalapitan ngayon, pero bakit siya pa rin? Bakit hindi niya ako magawang piliin? Maybe, Justine was right. Kahit si Mommy tama rin. Walang pipili sa isang kagaya ko. Ako mismo ang malas sa mga taong nakapalibot sa'kin. That made my heart torn apart. I'm not worth being chosen. I'm not worth fighting for. "Wala talagang pipili sa'kin…" Agad kong pinatay ang tawag at mag-isa na umiyak. Mag-isa na dinasal na sana… sana mawala lahat ng sakit na 'to.