คุณชายบอดี้การ์ดกำราบรักยัยใสซื่อ

นักรบ

“นักรบ!"

เสียงหวานใสที่เขาจำได้ว่าเป็นเสียงผู้หญิงใจดีที่เลี้ยงเขามา

“มาม้า!" เด็กชายรีบเช็ดน้ำตาแล้ววิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ทันที

หญิงสาวนั่งยอง ๆ รับอ้อมกอด "ว่าไงครับ เรียนสนุกมั้ยลูก”

"สนุกดีฮะ มาม้า เค้ามีเรื่องอยากถาม"

เนตรยิ้ม “ว่าไงครับลูก"

“เมื่อไรแดดดี้จะกลับมา"

“นักรบ”

เด็กน้อยเงียบรอฟังแม่อธิบาย

“คือว่า....."

ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากหญิงสาวนักรบถอนหายใจแล้วปรับอารมณ์ให้ยิ้มแย้ม แล้วบอกว่า "ช่างมันเถอะ นักรบรอได้ นักรบเชื่อว่าแดดดี้ต้องกลับมาหานักรบสักวันนึง"

เนตรศิตายิ้มให้กับลูกชาย ลูบผมนุ่มอย่างรักใคร่ นักรบช่างฉลาดเกินวัย ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าที่ลูกพูดเมื่อกี้ก็เเค่อยากปลอบใจตัวเองและตัดความกดดันให้เธอ เธอเลี้ยงเขามาเองหกปีเป็นซิงเกิ้ลมัมตั้งแต่ยี่สิบสอง อาศัยอยู่ในไร่องุ่นกับพ่อที่อเมริกา

เมื่อเจ็ดปีก่อนเธอไปเที่ยวเมืองไทยและถูกชายแปลกหน้าข่มขืน ตื่นเช้าเธอก็รีบหนีเขาเพราะอายและไม่กลัวว่าเขาตื่นขึ้นมาจะกระทำกับเธอเช่นเมื่อคืนแล้วอาจจะฆ่าเธอก็ได้ เธอหนีกลับมาอเมริกาไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เธอคิดว่าจะเก็บเรื่องนี้ให้ตายไปกับตัวเองแต่ใครจะคิดว่าเธอจะตั้งท้องและมีลูกชายตัวน้อย

แรกเริ่มเธอต้องการทำแท้งเธอไม่ต้องการเลี้ยงดูเด็กที่เกิดมาเพราะการข่มขืนเธอ เธอเกลียดเด็กคนนี้ตั้งแต่ในท้อง เกลียดที่มาเกิด เกลียดพ่อมันที่ข่มเหงเธอ หากพอถึงเวลาทำแท้งจริง ๆ เธอกลัวเจ็บ เธอยังรักตัวเอง เธอใจไม่กล้าพอ เธอบอกพ่อว่าเมื่อคลอดแล้วเธอคงจะหาคนอุปการะแทนเธอ แต่อนิจจา ใจเธอมันก็ยังทนไม่ไหวเช่นเดิม วินาทีที่คลอดเด็กคนนี้มา เด็กไม่ร้อง เธอควรจะดีใจที่เด็กคนนี้เกิดมาไม่หายใจ เด็กที่ตายโดยที่เธอไม่ต้องทำอะไร กลับกันหัวใจเธอกระตุกวูบ หูอื้อไปชั่วขณะ น้ำตาไหลออกมาเหมือนเป็นวันสุดท้าย เธอกรีดร้องและอ้อนวอนให้เด็กร้อง เมื่อได้ยินเสียงร้องเธอแย้มยิ้มออกมาในรอบเก้าเดือน เธอดีใจที่เด็กคนนี้รอดออกมายิ่งได้เอาเข้าเต้าเธอยิ่งหวงแหนสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยนี้ เด็กคนนี้ไม่ผิดเลย ช่างบริสุทธิ ทำไมเธอถึงเอาความโกรธเกลียดมาลงที่ลูกตัวเอง

ทุกวันนี้เธอมีความสุขดี เลี้ยงลูกเองกับพ่อของเธอ เธอไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบ เพราะเธอไม่ได้รักเขาและเขาก็คงไม่อยากรับผิดชอบใครก็ไม่รู้ ที่สำคัญเธอไม่แม้แต่อยากเห็นหน้าแค่หายใจด้วยก็ไม่ต้องการ !

กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย

"ไงวะ ไอ้คุณกองทัพหายอาการคนเพ้ท้องรึยัง’' ภาคเพื่อนและหัวหน้าถามเพื่อนซี้อย่าง กองทัพ ธาวา เควสซิโน่ ที่ช่วงนี้ทำตัวเหมือนแพ้ท้อง

คนโดนล้อกรอกตามองบน ''เมื่อไหร่มึงจะหยุดล้อเรื่องนี้สักทีเจอกูก็ล้อแต่เรื่องเดิม ๆ ห๊ะ ! ไอ้ภาค !’'

คนโดนเพื่อนด่าหัวเราะน้อย ๆ ก็มันสนุกนี่หว่า

''มันน่าล้อนี่หว่า เมื่อหกปีก่อนแกยังเเพ้ท้องอย่างกับคนท้องแถมตอนเก้าเดือนแกโทรมอย่างกับซากศพ’'

กองทัพนึกภาพตามเพื่อนก็ขนลุกขนพอง นั้นเป็นตอนที่เขาทรมานหาหมอก็ไม่รู้สาเหตุ เขาใช้ชีวิตทำบากตั้งเก้าเดือน เก้าเดือนเชียวนะ ไอ้เพื่อนตัวดีกลับมองเป็นเรื่องตลกเสียได้

''หุบปากน่า ไม่งั้นฉันจะจับรินชาลูกแกหมั้นกับลูกชายบ้านอื่น''

คำขู่นี้ทำเอาภาคินหุบปากฉับ แหมไม่กลัวได้ไง ก็เดี๋ยวนี้มีแต่คนจ้องจับลูกสาวเขาคลุมถุงชนตลอดเวลา ถึงเขากับภรรยาจะไม่เห็นด้วยแต่ถ้าเพื่อนเขาออกปากมีหรือคนจะไม่แห่มาฝากตัวให้ปวดหัว

''มึงจำเรื่องที่กูเล่าให้มึงฟังได้มัย ผู้หญิงคนนั้นน่ะ’' กองทัพถามเพื่อน

''ที่ปล่อยลูกชายใส่เขาแบบไม่ป้องกันอะนะ เออ ทำไม’’

กองทัพมองหน้าเพื่อนอย่างเอือมระอา ก็ถามมันจะแซะทำไม

''แกว่าเขาหายไปไหนหกปีวะ ฉันหาหมดเอเชียแล้วนะ ฉันว่าจะให้ไปหาแถวยุโยปแล้วนะให้ตายหายากหาเย็น’’

ตลอดเวลาหกปีที่ผ่านมาเขาตามหาผู้หญิงคนนั้นแผนพลิกโลก มีแค่นอกอวกาศกับใต้ทะเลเท่านั้นแหละที่เขายังไม่ได้ส่งทีมสำรวจไป

‘'ก็แกไม่มีรูปเขานี่มันก็หายากอะดิ'' ภาคินบ่นออกมากับเพื่อนที่หมกมุ่นกับการหาผู้หญิงที่ไม่มีแม้แต่รูแถ่าย

''มี แต่ฉันไม่อยากให้ใครเห็นภาพเขา''

ภาคินขมวดคิ้ว ตลอดหกปีที่ผ่านมาเขาคิดว่าเพือนไม่มีข้อมูล ถ้ามีส่งมาให้เขาหรือตัวมันเองก็คงจะหาได้ไม่ยาก ''ทำไมวะ''

''เดี๋ยวคนอื่นตกหลุมรักเขาเข้าแย่นะสิ เมียฉันนะเว้ย ! ! ! ”

‘’ไอ้ห่าลาก ! ! ! ถ้ามึงทำอย่างนี้ ชาติหน้าก็ไม่เจอ ทำใจปล่อยวางเถอะ ชาตินี้มึงไม่เจอหรอก’' ภาคินว่าอย่างหงุดหงิด เหตุผลเหมือนพวกไร้สมอง

‘'ถ้าท้องลูกฉันล่ะวะ'' เรื่องนี้ทำเอาเขาคิดไม่ตก

ภาคินถอนหายใจ ถ้าท้องละก็เรื่องใหญ่น่าดู จุดนี้เขาเข้าใจ

''ฉันไม่ตกหลุมรักเมียแกแน่ ฉันมีของฉันเเล้ว เอาภาพมาดู’’

กองทัพมองเพื่อนที่กอดอกกระดิกขอภาพแล้วได้แต่ปลงยื่นรูปที่เขาพกติดตัวไว้ตลอด “อะนี่” รูปที่เธอทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า

ภาคินยิ้มแซวคนคลั่งรัก ''อะโห พกตลอดเวลา ท่าจะหนักนะเรา ไหนดูซิ สวยแค่ไหน เห้ย ! !’'