บทนำ
1152 Words
อ. ปาย
หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่นแต่สิ่งที่เด่นคงจะเป็นผิวขาวอมชมพู ดวงตาคมหวานสีน้ำตาลกลมโตขนตางอนยาว จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอวบอิ่มแถมแม่คุณยังพ่วงด้วยหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจชาย หากสาว ๆ เห็นแล้วต้องอิจฉา
เธอชื่อว่า เนตรศิตา เดลดิโล่ อายุ ยี่สิบสอง มาไทยได้เกือบเดือนแล้วเพราะต้องการเจอพี่สาวที่ตามหามานาน อาทิตย์หน้าเธอต้องกลับบ้านเกิดที่อเมริกาเลยถือเวลามาพักร้อนที่เมืองหนาวของไทยเลยทีเดียว ตอนนี้เธอเดินเล่นที่ถนนคนเดิน ของมากมายนำออกมาวางขายมีทั้งของที่เนตรรู้จักและไม่รู้จัก ส่วนมากหล่อนก็ซื้อของกินเสียเป็นส่วนใหญ่ กินแบบไม่กลัวอ้วนเลยทีเดียว
เนตรศิตาเพลิดเพลินกับอาหารไทยหลากหลายที่เธอซื้อมาได้ไม่นานก็เจอนักเลงแถวนั้นเข้ามายุ่มย่าม
"ว่าไงจ๊ะน้องสาว ทำอะไรอยู่เอ่ย หลงทางเหรอจ๊ะ ให้พี่ไปส่งมั้ยเอ่ย"
" what ? ” อะไร
"หืม ฝรั่งซะด้วย ดีเลยกูชอบ” มันว่าอย่างคะนองปากเพราะคิดว่าพูดอะไรไปสาวตรงหน้าก็คงจะไม่เข้าใจ
แต่เสียใจที่เนตรเป็นฝรั่งแม้พูดไม่ชัดแต่ฟังไทยออกทุกคำยันคำโบราณ เธอเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งหนีแต่ด้วยความโง่และความเปิ่นปนปัญญาอ่อนของตัวเองทางที่วิ่งดันเปลี่ยวเสียอย่างนั้น ส่วนไอ้บ้ายาก็วิ่งตาเธอไม่ลดละพลางตะโกนไล่หลัง
"นังคนสวยมาสนุกกับพี่เถอะ หยุดวิ่งสิวะ ! ! "
หยุดให้โง่สิ ตอนไฮสกูลฉันนักวิ่งเหรียญทองนะเฟ้ย เธอคิด
วิ่งไล่กวดกันมาสักพักเธอวิ่งไปมองข้างหลังดูไอ้ขี้ยาที่กำลังวิ่งตามมาไม่ลดละแต่เหมือนโชคช่วยเธอวิ่งไม่ดูทางทำให้ชนชายคนหนึ่งเข้า เธอก็ละล่ำละลักพูดรัวอังกฤษทันที
“ช่วยด้วยค่ะ ผู้ชายคนนั้นจะจับฉันข่มขืน”
ชายหนุ่มนิรนามไม่ตอบอะไรเพียงแต่ลากเธอเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งส่วนเธอก็คอยมองว่าโรคจิตใจชั่วไปหรือยัง พอเห็นทุกอย่างเรียบร้อยเธอจึงพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกหันไปมองคนช่วยเเต่ก็ต้องชะงัก
ชายหนุ่มคนนั้นหน้าแดงเหมือนพยายามอดกลั้นอะไรสักอย่างกับตัวเองแต่ที่เธอนิ่งค้างไปคือ เขา! หล่อ! มาก! เธอให้ กอไก่ล้านตัวยังได้ หล่อจนไม่คิดว่าจะมีจริง ดวงตาเรียวดุจเหยี่ยว นัยตาสีดำสนิทผมสีรัติกาลยาวระต้นคอมัดจุกเอาไว้กลางศรีษะ จมูกโด่งคมสันริมฝีปากหนาไม่น่าเกลียดกลับทำให้เขาดูเซ็กซี่ ร่างกายกำยำผิวสีแทนของคนเล่นกีฬา เห้ย สเป็กเลยอะ อะแฮ่มนี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาบ้าผู้ชายนะเนตรศิตา
“เอ่อ...ขอบคุณนะคะที่ช่วย”
เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่มองหน้าเธออย่างจดจ้องจดจ่อ เนตรเริ่มกลัวจนใช้มือผลักเขาออกแต่เขากลับจับมือเธอไว้แล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอแทบหยุดหายใจตื่นเต้นเพราะไม่เคยใกล้ชายใด ไอ้กลัวก็กลัวสุดขีด
"คุณปล่อยฉันนะ อื้อ~"
เขาไม่รอให้เธอพูดจบจัดการประกบริมฝีปากอย่างร้อนแรง
เนตรศิตาขัดขืนทั้งกรี้ด ทั้งทุบตี เธอพยายามทำทุกอย่างเท่าที่แรงเธอมีแต่ไม่สามารถสู้แรงเขาได้เลยคนที่ไม่เคยมีประสบการ์ณถึงกับเข่าอ่อนดีที่เขายังจับเอาไว้ เขาเลื่อนไปที่ลำคอระหง ฝากความเป็นเจ้าของเอาไว้ทุกที่ที่ริมฝีปากร้อนเขาลากไปมือก็ลูบไล้ผิวนวลเนียนของหญิงสาวจนเธอสติสตังไม่อยู่กับตัว เธอกลัว ยิ่งเขาลูบไล้เธอเธอยิ่งตัวนิ่งแข็งหากแต่ดวงใจน้อย ๆ กลับเต้นอย่างบ้าคลั่ง
เขาเห็นดังนั้นจึงเอามือล้วงเข้าไปปลดตะขอบลาค่อย ๆ ไปสัมผัสอกอวบนุ่มหยุ่น เนตรศิตาตกใจผลักเขาออกอีกทีเขาเลยจับแขนเธอใว้เหนือศรีษะแล้วจูบเธออีกครั้งแต่ครั้งนี้มันไม่ได้รุนแรงแบบคราแรกมันอบอุ่น เอาใจ อ่อนโยน จนเนตรสงสัยในการกระทำของเขาเพราะสิ่งที่เขาทำมันช่างแตกต่างทั้งรุนแรงหากแต่ก็เหมือนจะไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอเจ็บประกอบกับเธอกลัวจนหมดฤทธิ์เดชใด ๆ มาห้ามปรามเขา ได้แต่ร้องอู้อี้ในลำคอ
"อ่อยอั้นอะไอ้อ้า!!!" (ปล่อยฉันนะไอ้บ้า)
"นิ่ง ๆ” เขาเอ่ยสั่งเสียงดุ
"ไอ้บ้า ฉันนึกว่าคุณช่วยฉัน ที่ไหนได้ คุณมันก็ไม่ต่างจากไอ้เลวเมื่อกี้ด้วยซ้ำ อื้อ~"
เพราะคำด่าที่พ่นออกมาทำให้เขารำคาญเขาจึงปิดประกบปากจูบเธอ มือที่ว่างก็ลุกล้ำไปหยอกล้อน้องสาวของเธอ
"..นี่..อะ"
เขาจูบเธอเเละลากนำทางเธอไปที่เตียงนอนซึ่งไม่รู้ว่าเดินกันยังไงถึงขึ้นชั้นสองมาได้
ชายหนุ่มพาสาวที่ถูกใจถึงเตียงเขาก็จัดการกับเสื้อผ้าตัวเองแล้วจัดการกับหญิงน้อยประสบการ์ณจนถึงอีกวันแม้เธอจะขัดขืนเขา เขาจำได้แค่ว่า เขาขยับสะโพกผู้หญิงคนนั้นเอาเป็นเอาตายและไม่หยุดที่รอบเดียว
โรงเรียนอนุบาลใน อเมริกา
"นี่ เคิร์ท ไหนเเดดดี้ นายล่ะ” เพื่อนร่วมชั้นเรียนถาม แม้จะเคยได้รับคำตอบแบบเดิมมาหลายหนแล้ว
“มาม้าเราบอกว่าแดดดี้ไปทำงานต่างประเทศยังไม่กลับ" เด็กน้อยนามว่าเคิร์ทตอบกลับอย่างเสียไม่ได้
“แต่มัมเราบอกว่าแม่นายท้องไม่มีพ่อนะ" เด็กอีกคนเข้ามาสมทบ
เคิร์ทหน้ายุ่งไม่พอใจ “ไม่จริง! แดดดี้เราอยู่ต่างประเทศ"
“ฮ่า ๆ รับความจริงไม่ได้ล่ะสิ ทำงานอะไรไม่เคยมาหานายเลยกิจกรรมก็ไม่เข้าร่วมมีแต่แม่นายที่มา"
สิ่งที่เพื่อนคนนั้นพูดเหมือนมีดที่ปาใส่เด็กน้อยเข้าอย่างจัง เด็กน้อยวัยหกขวบเมื่อโดนเพื่อนล้อเรื่องพ่อ เขาก็น้ำตานองหน้าวิ่งไปแอบร้องไห้นั่งซึมคนเดียวที่สนานเด็กเล่น ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีพ่อสักหน่อยแดดดี้ของเขาไปทำงานยังไม่กลับต่างหากก็แม่บอกแบบนั้น แต่สิ่งที่เพื่อนพูดมันก็เป็นคำถามที่เขาถามตัวเองมาตลอด ทำไมพ่อไม่เคยมาหาเขาทำไมถึงให้แม่มางานคนเดียว อย่างน้อย ๆ โทรหาเขาให้ได้รู้จักเสียงบ้างจะเป็นอะไรไป
- Writer
