เหนื่อยเหลือเกิน
1738 Words
“กลับเถอะองอาจ ถึงมือหมอแล้วนี่.. ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
‘อิฐ’ พี่ชายขององอาจร้องเรียกเมื่อนำตัวคนเจ็บที่หมดสติขณะที่ช่วยชีวิตมาส่งที่โรงพยาบาล
“เดี๋ยวผมกลับทีหลัง พี่กลับไปก่อนเลย....”
คนเป็นพี่หันไปมองน้องชาย ที่ไม่มีท่าทีว่าจะเดินตามมา ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเดินกลับเข้าไปหาน้องเอง
“อยากอยู่ก็อยู่”
อิฐรู้ดีว่าหญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บเป็นใคร และที่สำคัญไปกว่านั้นคือจำได้ว่าเป็นรุ่นน้องที่องอาจแอบชอบ แต่เพราะฐานะที่แตกต่างกันทำให้ชายหนุ่มไม่กล้าพอที่จะเข้าไปจีบทั้ง ๆ ที่มีหน้าตาเป็นทุน
“พี่เข้าใจ”
“ผมอยากแน่ใจว่าสายทิพย์เธอปลอดภัย”
สายตาขององอาจยังมองไปที่ความวุ่นวายในห้องฉุกเฉินที่มีคนเจ็บอยู่หลายคน
ราวสามสิบนาทีผ่านไป..
นางพยาบาลออกมาจากห้องพร้อมกับเข็นเตียงของสายทิพย์ไปยังห้องพัก องอาจตามติดไม่วางตาด้วยความเป็นห่วง
ผ้าพันแผลสีขาวพันรอบหัวของคนที่ไม่ได้สติ ร่างกายผอมบางนอนราบกับเตียงคนไข้
‘แค่เป็นลมธรรมดา หลังจากฟื้นก็สามารถกลับบ้านได้ ไม่ได้มีอาการอย่างอื่น’
คำพูดของนางพยาบาลก่อนที่จะออกไปจากห้อง
“แม่ หนูเหนื่อยเหลือเกิน..... แม่จ๋า หนูคิดถึงแม่”
น้ำเสียงละเมอออกจากปากคนที่นอนอยู่บนเตียง สองมือเล็กไขว่คว้ากลางอากาศ เธอกำลังฝันเห็นแม่ของเธอที่กำลังบอกรักเธอด้วยความอบอุ่น ก่อนที่จะเลือนรางหายจากเธอไป
“แม่.. อย่าทิ้งหนูไป แม่...แม่......”
“.......”
องอาจหยุดนิ่งไม่ปริปาก เมื่อเขาพยายามจะเรียกสติให้เธอได้รู้ตัว แต่ร่างกายที่ยังหลับตากลับโผเข้ากอดร่างกายของชายหนุ่มพร้อมกับเสียงร้องไห้
“เอ่อ... ว้าย!!!”
หญิงสาวสวยได้สติ เธอผลักร่างกายของชายหนุ่มออกอย่างแรง ก่อนจะเอามือจับที่หัวของตัวเองด้วยความรู้สึกปวด
“โอ๊ย!!.....”
“.......”
องอาจไม่พูดอะไร เขาคิดว่าเธอคงไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แม้จะเป็นห่วงแต่ก็ไม่ชอบแสดงความรู้สึก ก่อนที่จะก้าวเท้าเดินออกไปจากห้อง
“เดี๋ยว... โอ๊ย!”
องอาจหยุดเดิน ก่อนจะกลับมายืนอยู่ที่ข้างเตียงของเธอ หรือเธอจะเจ็บแผล ชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างอยากตั้งคำถาม
“พี่องอาจ ใช่ไหม”
“.......”
ชายหนุ่มชะงักดวงตาเบิกกว้าง เธอจำเขาได้อย่างนั้นเหรอ ไม่คิดว่ารุ่นพี่สมัยมัธยมจะอยู่ในความทรงจำของเธอ
“จำสายทิพย์ได้ไหมคะ ที่พี่ชอบเรียกว่าน้องทิพย์”
เธอพูดโดยที่มือข้างหนึ่งยังจับอยู่ที่หัวของตัวเอง
“รุ่นน้องพี่สมัยมัธยม ที่เป็นเพื่อนวษาน่ะค่ะ ที่เป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน จำได้ไหมคะ”
“....เอ่อ....อ้อ..จำได้สิ”
องอาจขับรถพาสายทิพย์กลับบ้าน ระหว่างทางหญิงสาวก็เอาแต่เล่าเรื่องราวสมัยเรียนที่วษาแอบชอบองอาจให้ฟัง ทำให้สายทิพย์ได้รู้จักกับรุ่นพี่องอาจที่เคยคุยกันไม่กี่ครั้ง ชายหนุ่มพูดน้อย เขาเพียงรับฟังต่อสิ่งที่หญิงสาวเล่า ขณะขับรถคันเก่าที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเองหลังจากที่เรียนจบ
“พี่องอาจพูดไม่เก่งเนอะ”
สายทิพย์พูดขึ้น ขณะที่เธอพยายามที่จะแกะผ้าปิดแผลออกจากมุมหน้าผากใกล้ ๆ ตีนผม องอาจเพียงหันมามองเธอ ชายหนุ่มไม่ใช่พูดไม่เก่ง แต่แค่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ทั้งที่อยากจะพูดคุยกับเธอและอยากฟังเธอพูดเสียเหลือเกิน
“โอ๊ะ...โอ๊ย!”
“.......”
องอาจขับรถชิดข้างทางทันที ก่อนที่จะตรงเข้ามาดูแผลที่เธอพยายามทำอะไรบางอย่าง
“ทิพย์จะแกะทำไม เดี๋ยวแผลติดเชื้อนะ”
“.......”
ด้วยระยะอันใกล้ ดวงตาคู่สวยจึงหลับตาลง สองมือของชายหนุ่มที่จับแก้มของเธอเพื่อดูแผลจึงได้ปล่อย
“แผลแค่นิดเดียวเอง ทิพย์ไม่อยากให้ใครว่าที่ได้รับบาดเจ็บ”
“......งั้นพี่แกะออกให้”
องอาจจึงได้กลับไปจับแก้มใสอีกครั้งอย่างเบามือ ก่อนที่จะค่อย ๆ แกะผ้าปิดแผลสีขาวออก รอยแผลไม่ใหญ่มาก แต่ก็ยังมีรอยแดงอยู่
“พี่องอาจ แวะทานข้าวก่อนได้ไหมคะ ทิพย์ยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เช้า”
องอาจมองหน้าเธอโดยไม่ได้พูดอะไร
“ร้านก๋วยเตี๋ยวนี่ก็ได้นะคะ”
ปลายนิ้วเล็กชี้ไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางที่ไม่ห่างจากรถที่จอดอยู่
“ไปร้านอาหารก็ได้ เดี๋ยวพี่ขับไปให้”
“ร้านนี้แหละค่ะ ทิพย์หิวมาก”
ว่าแล้วเธอก็ลงจากรถและตรงไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นทันที ดูเหมือนองอาจจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง ที่เห็นหญิงสาวซึ่งอยู่บนกองเงินกองทองกำลังเดินตรงไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางธรรมดา
“พี่องอาจสั่งให้หน่อยค่ะ”
หญิงสาวชะโงกหน้าเข้ามาใกล้เมื่อเจ้าของร้านยืนรอนานแล้ว
“ทิพย์ไม่กินเผ็ดค่ะ”
“เอ่อ...เอาก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำใสหมูสองที่ครับ”
“พี่องอาจ ๆ ๆ”
สายทิพย์ทำท่ากระตือรือร้นและขยับเก้าอี้เข้าไปนั่งชิดกับชายหนุ่ม เธอกำลังอยากรู้จักองอาจให้มากขึ้น เพราะคิดว่าเพื่อนสนิทอย่างวษาที่ยังโสดคงยังรักชายหนุ่มคนนี้อยู่
“ตอนนี้พี่ทำงานอะไร ที่ไหน พักกับใคร บ้านอยู่แถวนี้ไหม”
“......”
องอาจยิ้มให้กับคำถามน่ารักของหญิงสาวที่รัวเร็วอย่างอยากรู้
“ตอบสิคะ... หรือว่าพี่มีแฟนแล้ว?”
“พี่..”
“คิดว่าตาฝาด”
เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลังของชายหญิงทั้งสองทำให้สายทิพย์และองอาจหันไปมองในทันที เพียงดาวแม่เลี้ยงของสายทิพย์ยืนมองด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
“คงจะหากินไม่ได้ ถึงต้องมาหาข้างทางแบบนี้ ฉันจะบอกพ่อของเธอ แล้วเตรียมตัวแต่งงานได้เลย!”
เพียงดาวกดถ่ายภาพของทั้งสองคนเธอคิดแผนการที่จะทำให้สายทิพย์แต่งงานกับคนที่ตนเองเลือก เพื่อเปิดช่องทางจัดการกับเงินมากมายของตระกูลเธอ
สายทิพย์กำมือแน่น เด็กเสิร์ฟน้ำนำน้ำเย็นสองแก้ววางไว้บนโต๊ะ หญิงสาวคว้าแก้วน้ำนั้นก่อนที่จะสาดใส่แม่เลี้ยงที่เธอแสนเกลียด
“ว้าย!!! อีสายทิพย์!! อี ๆ ๆ”
“อย่ามายุ่งเรื่องของกูอีก! ไม่งั้นกูเลาะฟันมึงหมดปากแน่!! อีปลิงดูดเลือด! .....พะ...พี่องอาจ!!”
สายทิพย์อุทานออกมา เมื่อองอาจเข้ามารับน้ำที่เพียงดาวจะสาดใส่เธอ
“อีทิพย์! กูจะทำให้มึงต้องคลานเข้ามาอ้อนวอนกูสักวัน คอยดูสิ!!”
“อี!....”
สายทิพย์พยายามที่จะด่าเพียงดาวให้หลังเมื่อแม่เลี้ยงของเธอเดินหนี แต่องอาจคว้าเธอไว้ก่อน ชายหนุ่มวางเงินค่าอาหารไว้บนโต๊ะก่อนที่จะจูงมือสายทิพย์เดินออกจากร้านไป
“มาม่าครับ...”
สายทิพย์มองถ้วยมาม่าคัพที่อยู่ตรงหน้า เธอกำลังนั่งอยู่บนท้ายรถกระบะสีฟ้าน่ารัก มือของเธอรับถ้วยมาม่าคัพที่มันอุ่นและหอมหวนชวนหิว ร่างกายของชายหนุ่มนั่งลงบนท้ายกระบะข้างกายของเธอ แต่เว้นระยะห่างเล็กน้อย
“ขอบคุณนะคะ”
“ไม่คิดว่าจะได้เห็นสายทิพย์ดาวโรงเรียนมัธยมในมุมร้าย ๆ นะ”
“.....”
สายทิพย์ละสายตาจากเส้นมาม่าที่เธอเป่าจนเห็นไอร้อน แล้วหันมาระบายยิ้มให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ใครจะอยากร้าย หากไม่ใช่เพราะต้องการปกป้องตัวเอง
“ยังมีอีกหลายมุมที่ทิพย์ซ่อนไว้”
“.......”
องอาจเพียงยกแก้วกาแฟร้อนที่ตนเองถือขึ้นดื่ม และมองไกลไปยังแม่น้ำเจ้าพระยา ที่มีแสงไฟจากบ้านเล็กบ้านน้อยและร้านอาหารข้างทาง
“พี่ทิ้งทิพย์ไว้นี่ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรอไปส่งก็ได้ ทิพย์ยังไม่อยากกลับเข้าบ้าน”
“.....”
องอาจหันมามองหน้าของผู้หญิงผมสั้นที่กำลังมองมายังเขา ถึงปากจะแดงสด ใบหน้าจะถูกแต่งแต้มจนดูแรงและร้าย แต่เขาก็มองเห็นความเศร้าจากดวงตาของเธอ เธอซ่อนความเศร้าบางอย่างเอาไว้
“วันนี้ก็ไม่ได้มีงานอะไรแล้ว จะนั่งนี่ยันเช้าก็ได้ พี่ไม่รีบ”
ถ้วยมาม่าร้อน ๆ ถูกสายทิพย์ทำลายหายเข้าไปในท้องจนหมด เธอยกถ้วยมาม่าคัพขึ้นกระดกอย่างอร่อยตามที่ชายหนุ่มแนะนำ กับน้ำอัดลมรสซ่าที่เข้ากันได้ดีมาก ๆ มือเล็กลูบที่ท้องของตัวเองก่อนที่จะหัวเราะออกมา เธอไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน แต่พอได้กินมาม่าคัพเข้าไปก็รู้สึกว่าอิ่มจนกางเกงที่สวมใส่อยู่คับแน่น
“อิ่มมาก ๆ เลย.....เอ๊ะ... นั่นเขาขายอะไรเหรอพี่องอาจ”
“ลูกชิ้น”
“ลูกชิ้นเหรอ”
หญิงสาวควานหากระเป๋าเงินของตัวเอง เมื่อเธออยากที่จะลองชิมว่ามันอร่อยไหม เธอหยิบแบงก์พันออกมาจากกระเป๋าก่อนที่จะกระโดดลงจากท้ายรถ แต่โดนองอาจรั้งมือเอาไว้
“คะ ทิพย์จะไปซื้อลูกชิ้น”
“ลูกชิ้นไม้ละห้าบาท เอาแบงก์พันไปซื้อเลยเหรอ”
“ไม่มีแบงก์อื่นแล้ว มีแต่บัตรเครดิต”
ดวงตากลมแววตาสีดำมองอย่างซื่อ ๆ คนตัวโตที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมแต่ยังจับมือของเธอไว้จึงได้ลงจากรถมายืนเต็มความสูง เขาควักเงินจากกระเป๋ากางเกงชุดหมีของทีมกู้ภัย ก่อนจะส่งแบงก์ยี่สิบให้กับเธอ
“ซื้อได้สี่ไม้”
“ขอบคุณค่ะ”
สายทิพย์รับเงินจากชายหนุ่มก่อนที่เธอจะวิ่งไปที่ร้านขายลูกชิ้นร้านนั้น สายตาหวานมองกลับไปยังชายหนุ่มที่ยืนพิงกับรถไม่ได้เดินตามมา หัวใจที่ห่อเหี่ยวก็กลับมาอบอุ่นเมื่อมองเห็นสายตาของชายพูดน้อยที่มองกลับมา ทำไมเธอถึงรู้สึกดีกับแววตาคู่นี้ แม้กับชายคนรักที่คบหากันอยู่เธอก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ กลับรู้สึกเพียงว่าชายคนรักต้องการอย่างอื่นจากเธอ
- Writer
