NTR เพื่อนพ่อ

Chapter 8 : เพื่อนพ่อหลั่งใน SM NC

Chapter : 8

ปรางค์ถูกเหวี่ยงให้ต้องนั่งชันเข่าแต่ด้วยความที่ว่ามีท่อนเนื้อที่ทั้งยาวและใหญ่อยู่ภายในร่างกาย มันทำให้เธอไม่สามารถยืดหลังตรงได้ ฉะนั้นเธอจึงหงอแผ่นหลังโดยอัตโนมัติ หญิงสาวข่มตาแน่น ก่อนที่จะลืมตาขึ้นจ้องมองบริเวณท้องน้อยของตัวเองที่ถูกกระทุ้งอย่างหนัก ราวกับจะทะลวงเนื้อหนังของเธอออกมา

ในที่สุด ความรู้สึกที่พยายามจะกลั้นไว้ก็ไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป ร่างกายของปรางค์สั่นสะท้าน ราวกับไฟที่ลุกโชนจากภายใน เธอรู้สึกถึงความตึงเครียดที่ก่อตัวจนถึงจุดที่ไม่อาจควบคุมได้ เสียงของเธอดังขึ้นในห้องเงียบสงัด เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสุขที่แทรกซึมไปพร้อมกัน คล้ายกับเสียงของใครบางคนที่กำลังหลุดพ้นจากความทรมานอย่างไม่อาจต้านทานได้

ณพิชญ์เองก็รู้สึกถึงความร้อนแรงที่ก่อตัวขึ้นในตัวเขา เขากัดฟันแน่นและหายใจเข้าออกหนัก ๆ เมื่อร่างบางของเธอสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของเขา รู้สึกถึงทุกการเคลื่อนไหวที่ซึมซับไปทั่วร่าง

ร่างของปรางค์นั้นเหมือนดั่งไหล่ที่นุ่มนวลและยืดหยุ่น แต่ก็เต็มไปด้วยพลังที่ท้าทาย สั่นสะท้านไปทั้งตัวในขณะที่เขายังคงขยับตัวของเขาอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกของการถูกบีบรัดจากภายในทำให้เขาไม่สามารถหยุดได้ เขาไม่สามารถละทิ้งการผสมผสานความตึงเครียดที่ก่อตัวในช่วงเวลานี้ได้

ทุกการเคลื่อนไหวในห้องเต็มไปด้วยความร้อนที่ลุกลามไปทั่วทั้งตัว จนกระทั่งในที่สุด ทั้งสองก็พังทลายลงไปในจุดสูงสุด ความรู้สึกที่หลอมรวมกันระหว่างความเจ็บปวดและความสุขแผ่ขยายไปทั่วร่างกาย และเมื่อทุกอย่างเงียบสงบลง น้ำอุ่น ๆ ก็พุ่งทยานออกมาจากส่วนปลายของท้อนเนื้อนั้น พร้อม ๆ กันมันก็ดิ้นพล่ายอย่างแรงภายในตัวเธอ

ร่างกายของปรางค์สั่นสะท้านเล็กน้อยจากแรงที่พุ่งพรวดเข้ามา เธอครางเสียงกระเส่าไปอีกระยะหนึ่งก่อนจะพึมพำออกมาเบา ๆ “ไม่นะ...” เสียงนั้นกำลังสั่นกลัวแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างหาที่ไหนไม่ได้

เมื่อถอนท้อนเนื้อออกมาจากร่องรักสีชมพูหวานนั้นของลูกสาวเพื่อนคนนี้ ปรางค์ก็ล้มลงไปกับเตียงนอนในท่าคว่ำที่ยังคงยกก้นขึ้น รูร่องที่กลวงโบ๋นั่นค่อย ๆ คายน้ำสีขาวขุ่นออกมา ขณะที่แข้งขายังคงสั่นเทาไม่หาย เป็นภาพที่ยั่วยวนอย่างมากสำหรับณพิชญ์

ภายในห้องนอนของปรางค์

ความเงียบสงบกลับมาเยือกเย็นอีกครั้งหลังจากเหตุการณ์อันเร่าร้อนที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ ภายในห้องนี้ ทุกอย่างดูเหมือนจะกลับคืนสู่สภาวะปกติ แม้กระทั่งตัวปรางค์เองที่ตอนนี้ยืนอยู่ในชุดเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ได้อย่างเรียบร้อยและสงบเสงี่ยม

“เดี๋ยวลุงค่อยหายาคุมให้หนูกินพรุ่งนี้ เพราะงั้นไม่ต้องห่วง...” ณพิชญ์พูดพลางยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยน เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาคาบบุหรี่ไว้ที่ปากตามนิสัย ก่อนที่จะยื่นมือไปลูบศีรษะปรางค์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยความอ่อนโยนและเป็นธรรมชาติ

ท่าทางของเขาแฝงไปด้วยความเอื้อเฟื้อที่ดูเหมือนจะเป็นการปลอบใจอะไรบางอย่างให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น ทว่านั่นกลับยิ่งทำให้ปรางค์รู้สึกกระวนกระวายใจ เธอไม่ได้รู้สึกถึงความอุ่นใจจากคำพูดหรือการกระทำของเขาเลย กลับกลายเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ค่อย ๆ พัดผ่านใจเธออย่างไม่รู้ตัว

ในขณะที่เขากำลังจะหมุนตัวออกจากห้องไป ปรางค์กลับหยุดเขาไว้เสียงเบาๆ “เดี๋ยวก่อนค่ะ...” เสียงของเธอแผ่วเบา แต่กลับดังชัดในหูของเขา ทำให้ณพิชญ์หยุดก้าวและหันมามองเธอ

“หนูขอบุหรี่สักมวนได้ไหมคะ...?” คำพูดนั้นหลุดออกจากปากปรางค์อย่างไม่ทันตั้งตัว แม้จะเป็นคำขอที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน แต่แววตาของเธอที่จ้องไปยังบุหรี่ในมือของเขากลับเต็มไปด้วยความตั้งใจและไม่เกรงกลัว

ณพิชญ์เผลอมองเธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ในใจของเขาเกิดความสงสัยและประหลาดใจ ทว่าในอีกมุมหนึ่ง เขากลับรู้สึกเหมือนกำลังเห็นบางสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง เธอผู้ที่ดูบริสุทธิ์และใสซื่ออยู่ตลอด กลับแสดงความต้องการในสิ่งที่ไม่เหมือนใคร และเขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่า มันทำให้เขารู้สึกสนุกสนานกับการที่เธอขอสิ่งนั้น

ในที่สุด ณพิชญ์ยิ้มออกมาบาง ๆ ไม่ใช่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความละเมียด แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะบอกเป็นคำพูด เขาหยิบบุหรี่จากมือของตัวเอง และยื่นมันให้ปรางค์อย่างไม่รีรอ สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธออีกครั้ง ก่อนที่จะเอ่ยเสียงแผ่ว “อย่าลืมดูแลตัวเองนะ” และจากไปด้วยรอยยิ้มที่ยังคงอยู่บนใบหน้า

ปรางค์รับบุหรี่มาจากมือของเขาอย่างไม่ลังเล ก่อนที่จะยืนเงียบ ๆ อยู่ตรงนั้น ความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยเข้าใจถูกปลุกขึ้นในตัวเธอ—หญิงสาวที่พึ่งจะถูกพรากความบริสุทธิ์ไปกับบุหรี่มวนหนึ่งที่เป็นตัวแทนของความไม่บริสุทธิ์

To be continued...