อาจารย์เถื่อน EP.9 สถานะใหม่

1388 Words

วันต่อมา @บ้านนาเดียร์ ด้านนาเดียร์และวันนี้เป็นอีกวันที่ฉันตื่นนอนตั้งแต่เช้า เพื่อจะช่วยพ่อเก็บผลไม้ในสวนไปขายที่ตลาดตอนเย็น ทว่าขณะที่เดินออกจากบ้าน ฉันกับเจอป้าสีดา และป้าบัว เพื่อนบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของฉัน “ฉันพูดจริงนะจ๊ะพี่แรม คนในหมู่บ้านเขาลือกันให้แซด ว่าเมื่อคืนก่อนยัยเดียร์ไปค้างแรมกับนายคาร์เรน ลูกสาวฉันก็เห็น” “นี้พวกฉันหวังดีจริงๆ นะพี่แรม” ป้าสีดาเอ่ยกับพ่อฉัน นาเดียร์ที่แอบฟังที่หน้าประตู ถึงกับชะงักกับเรื่องที่ได้ยินจากสองป้าเล่ากับพ่อ “นั้นน่ะสิ นี้พวกฉันหวังดีกับพี่แรมจริงๆ นะจ๊ะ ถึงได้นำข่าวลือมาบอกพี่แรม” ป้าบัวยังคงเอ่ยต่อ สองป้าเล่าเรื่องฉันเป็น ฉากๆ ยังกะเป็นเขาเสียเอง “ฉันจะถามนาเดียร์ดู ขอบใจพวกเอ็งสองคนมากนะบัว ดา” “จ้า พี่แรม คนบ้านใกล้เรียงเคียงกัน ฉันเองก็เห็นยัยเดียร์มาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ไม่ชอบจริงๆ เวลาใครเอาเรื่องของมันไปเล่าต่อ ฉันเป็นห่วงหลาน อีกอย่างไหนๆ ผู้ชายเขาก็จะรับผิดชอบอยู่แล้ว ก็แต่งๆ กันไปจะได้สิ้นเรื่อง ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ขายหน้าพี่แรมเปล่าๆ จริงไหมพี่ดา” บัวเสนอ “ฉันเป็นพ่อยัยเดียร์มัน ฉันตัดสินใจเองแหละ” เมื่อแรมเอ่ยเช่นนั่น ดาและบัวถึงกับหน้าซีดลง ด้านนาเดียร์ หลังจากที่ฉันแอบฟังพ่อคุยกับป้าดาป้าบัวแล้วนั้น ฉันเห็นพ่อเดินออกจากบ้าน จากนั้นไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเหล้าขาวขวดใหญ่ “อึก...อึก” พ่อนั่งกระดกเป็นขวดๆ ฉันไม่เคยเห็นพ่อดื่มหนักแบบนี้นานมากแล้ว พ่อจะดื่มก็ต่อเมื่อมีเรื่องเครียดหนักใจจริงๆ ทว่านาเดียร์ที่เห็นพ่อของเธอเมาหนักเช่นนี้นั้น “เห้ย...” ร่างบางได้แต่ถอนหายใจยาวๆ ฉันเหนื่อยที่ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน ไม่รู้จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน และที่เป็นห่วงสุดไม่ใช่ความรู้สึกตัวเองหรอกนะ ฉันเป็นห่วงความรู้สึกของพ่อมากกว่า พ่อคงเครียดเรื่องฉันมาก “ฉันตอนนี้ เป็นลูกสาวที่แย่มาก” ที่ปล่อยให้ตัวเองมีเรื่องฉาว จนชาวบ้านเอาเรื่องฉันไปนินทาทั้งหมู่บ้าน “พ่อ จ๊ะ...” “อึก อึก” แรมเหลือบมองหน้าลูกสาว ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า “เดียร์พ่อจะไม่ถามมาก พ่อแค่อยากรู้ เดียร์กับคุณคาร์เรน เป็นอย่างที่เขาลือกันไหมลูก” “ไม่ใช่แบบนั้นนะจ๊ะพ่อ” “แล้วภาพที่พ่อเห็นในมือถือคุณชัยสิทธิ์ละลูก จริงไหม ลูกกับคุณคาร์เรน” ฉันจะบอกพ่อยังไงดี ภาพบนเตียงที่รีสอร์ตนั้น คือฉันจริง แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัย เราไม่ได้ถึงขั้นสอดใส่ แต่ฉันไม่กล้าเล่าต่อ “เดียร์...” แรมเอ่ยกับลูกสาวเสียงเข้ม “เดียร์จะเอายังไงต่อ บอกพ่อละกัน” นาเดียร์ ฉันคิดไม่ตกทั้งคืน ฉันจะเอายังไงต่อ อีกอย่างคนที่น่าสงสารที่สุดตอนนี้ คือพ่อ ฉันแคร์ความรู้สึกพ่อยิ่งกว่าความรู้สึกตัวเอง “ฉันไม่อยากให้พ่อเป็นกังวล” “อึก อึก” แต่นั้นใช่ว่าแรมจะสนใจคำพูดของลูกสาว “แล้วเดียร์จะปล่อยให้คนอื่นเขานินทาแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนละลูก” นาเดียร์ที่พ่อถามมาเช่นนั้น ฉันถึงกับพูดไม่ออก ทว่าขณะที่ร่างบางจะครุ่นคิดอะไรไปมากกว่านั้น เสียงรถยนต์กับวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านไม้สองชั้น ดวงตาเรียวสวยเหลือบมองคาร์เรนและลุงเข้มที่มาบ้านเธอ “เดียร์จะเอายังไงต่อลูก” แรมถามนาเดียร์ต่อหน้าคาร์เรน “ค่ะ เดียร์จะแต่งงานกับคุณคาร์เรน” “ห๊ะ.../เดียร์” แรมและเข้มเอ่ยด้วยสีหน้าตกใจสุดๆ ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ฟังจากปากนาเดียร์ ส่วนคาร์เรนนั่นเขาไม่มีท่าทีตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังจากปากของเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลากระตุกยิ้มด้วยท่าทีพอใจสุดๆ “ตามนั่นแหละ” “เดียร์ ลูก” แรมถึงกับไม่เชื่อหู “ฉันคิดดีแล้วจ๊ะพ่อ” นาเดียร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “งั้นพรุ่งนี้เราไปที่อำเภอกัน” เขาเอ่ยพลางหลุดยิ้มให้กับเธอ ด้านเข้ม ไม่อยากจะเชื่อคำพูดของนาเดียร์นัก แต่ก็เป็นไปแล้ว ‘บทจะง่ายไม่ดื้อ ไอ้เดียร์มันก็ง่ายวะ’ เข้มได้แต่คิด แต่นั้นก็ยินดีที่นาเดียร์คิดได้ ยอมแต่งงานกับคุณคาร์เรนยังดีกว่าตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน ปล่อยให้คนอื่นนินทาไปแบบนี้ สัปดาห์ต่อมา @บ้านคาร์เรน กรุงเทพมหานคร ด้านนาเดียร์หลังจากที่ฉันตกลงปลงใจ แต่งงานเพื่อสยบข่าวลือ แต่งเพื่อให้พ่อสบายใจนั้น หลังจากวันนั้นฉันกับคุณคาร์เรนเราก็จดทะเบียนสมรสกัน ไม่อยากจะเชื่อ ระยะเวลาเพียงแค่ไม่กี่วัน สถานะฉันตอนนี้คือไม่โสดและมีสามีทางนิตินัยเป็นสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว ซึ่งวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขา และทำหน้าที่เป็นภรรยา นาเดียร์รู้สึกกังวลไม่น้อยที่ฉันต้องมาอยู่บ้านคุณคาร์เรน หลังจากที่เดินทางจากเขาใหญ่มาที่บ้านคุณคาร์เรน ใช้เวลา 3 ชั่วโมง ก็มาถึงที่บ้านของเขา ร่างบางในชุดเสื้อยืด กางเกงขายาวใส่สบายเดินถือกระเป๋าใบใหญ่เพียงใบเดียว เดินตามสามีเข้าบ้าน ซึ่งเป็นบ้านเดี่ยวสไตล์โมเดิร์นหรูหราลักชัวรี่ พอๆกับเจ้าของบ้านนั้นแหละ “ห้องของเธออยู่ทางขวามือ” เสียงเข้มของคาร์เรนเอ่ยกับคนตัวเล็ก ขณะที่เธอเดินตามตูดเขาเข้ามาในบ้าน ทว่าเมื่อเขาเอ่ยมาเช่นนั่น นาเดียร์ถึงกับชะงัก แม้จะอดแปลกใจไม่ได้ที่เขาไม่ยอมร่วมห้องกับเธอ แต่นั้นก็ราวกับถูกรางวัลใหญ่ นาเดียร์หลุดยิ้มด้วยสีหน้าพอใจสุดๆ “ส่วนนี้ คือห้องส่วนตัวของฉัน” ที่ติดกับห้องของเขา “ค่ะ...” นาเดียร์พยักหน้ารับ แต่นั้นเธอก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรเขา “ขาดเหลืออะไรก็บอก คนนี้ป้าสาย เป็นแม่บ้านที่นี่ ส่วนนี้ป้าสายครับ นาเดียร์ สมาชิกใหม่ของบ้าน” คาร์เรนแนะนำเพียงเท่านี้ ส่วนฐานะอะไรนั้นเขาไม่ได้เอ่ยกับป้าสายต่อ ทว่าพอคอยหลังป้าสายไปแล้วนั้น คาร์เรนเหลือบมองคนตัวเล็กที่ถือกระเป๋าเข้าห้อง นาเดียร์จ้องมองคาร์เรนด้วยท่าทีสงสัย “ทำไม เสียใจเหรอ ที่ฉันไม่ยอมร่วมหอกับเธอ” “หึ...ฉันเปล่านะคะ ฉันรู้ค่ะ ว่าคุณยอมแต่งงานกับฉันเพราะอะไร” ในเมื่อเขาอยากแต่งงานกับฉันเพื่อหนีแฟนเก่าของเขา ส่วนฉันเองแต่งงานเพื่อสยบข่าวลือ แบบนี้ถือว่าต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ แต่ความเป็นอิสระของเรายังคงเหมือนเดิม “เธอรู้...” เขาถามเธอด้วยสีหน้าสงสัย “คุณแต่งงานเพื่อหนีแฟนเก่า ส่วนฉัน แต่งงานเพื่อสยบข่าวลือ ถือว่าเราเจ๊ากัน” เธอเอ่ยหน้าตาเฉย ด้วยท่าทีสีหน้าหมั่นไส้สุดๆ “ใช่ไหมละ” “หึ...ฉลาดนิ” ต่อหน้าพ่อลุงเข้มเขาดีกับเธอ แต่พอมาถึงกรุงเทพเท่านั้นแหละ ยังกะคนละคนแหนะ แต่นั้นใช่ว่านาเดียร์จะคิดสนใจ ‘แยกห้องนอน นั้นคือสวรรค์ของเธอแล้ว’ ถึงจะมีทะเบียนสมรส นั่นใช่ว่าเธอจะพร้อมทำหน้าที่ของภรรยา พอคอยหลังคาร์เรนออกจากบ้านไปแล้วนั้น นาเดียร์เดินสำรวจห้องนอนของเธอ ร่างบางล้มตัวลงบนเตียงนอน ด้วยท่าทีเหนื่อยล้า เนื่องจากนั่งรถมานาน 3 ชั่วโมงกว่า ทว่าขณะเสียงรถของคาร์เรนบรึ้นรถออกจากบ้านไปแล้วนั้น !! ฟู่...!! โล่งอกไปที ที่ฉันไม่ต้องทำหน้าที่ภรรยา แถมเขายังไม่อยู่บ้านอีก นี้สิสิ่งที่ฉันต้องการ !! หึ หึ !! ยิ้มไปหนึ่งกรุบใหญ่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more