I See A Monster

CHAPTER ONE The girl finally awake. She slowly open her eyes and stunned for a little bit. She then again close her eyes and opened it. Still, she see nothing! A curiousity and confuseness written in her angelic face. "Why I can't see nothing?" She asked and felt nervous. Her mother beside her was quietly crying. She didn't want her daughter to know that, she's in vain. The girl frowned and stunned. She clearly heard that her mother is crying. "Mom, why are you crying?" She asked again. The mother was surprised! She look at her daughter and begin crying again. But she suddenly stop and take a deep breath. "No, I'm not crying! Just be patient and you will be okay!" She lied to her daughter. Again, she was thinking what really happened and why she does not seem to see. And then, slowly she remembered what happened the another night. She was looking for her pet, Avatar. She heard her dog barking in their backyard, near the forest. She ran fast to see what's her dog doing. And why is her dog barking loudly and seem furious. She held there and see her dog directly looking in the forest. "Hey! Avatar! Come here, kanina pa kita hinahanap!" Saway niya sa kanyang aso. Avatar look at her at humalinghing na parang sinasabing, oo na! Lumapit sa kanya si Avatar at dinilaan ang kanyang kamay. Hinaplos niya naman kaagad ang ulo ng kanyang alaga. Tumalungko siya upang magkapantay sila, hinawakan niya ang mukha ni Avatar. Tinitigan niya ito at napansin niyang tila nanginginig ang kanyang aso. "What's wrong, my dear? Ano bang nakita mo sa kakahuyan, ha?" Malambing niyang tanong. Kumahol si Avatar bilang pagsagot sa kanya at muling tumingin sa kakahuyan. Sinundan din ng kanyang tingin ang direksyon kung saan tumingin si Avatar. Napalunok siya and she feel strange. Dahan- dahan siyang tumayo at wala sa sariling humakbang siya papalapit sa kakahuyan. Avatar did not followed her, her dog bark instead as if it give her a warning sign. Lumingon siya sa kanyang aso. "Ssshh! Avatar, quiet!" Saway niya sa alaga. Tumigil naman si Avatar at muling umungol na parang iiyak. Hindi niya pinansin iyun at nagpatuloy siya papalapit sa kakahuyan. Papaloob- siya ng papaloob sa kagubatan. Nakarinig siya ng kaluskos sa 'di- kalayuan. Pinuntahan niya ito subalit walang tao o anupamang naroon. Tumigil siya sa paglakad at pinakiramdaman niya ang paligid. Narinig niyang, tila may umungol sa hindi kalayuan. Marahan niya itong pinuntahan, nanggagaling iyun sa puno ng malaking balite. Madilim, at tanging flashlight lng ng keypad niyang phone ang dala niya. Napalunok siya even if she's nervous. "Is anybody in there?" Lakas- loob niyang tanong. Walang sumagot pero may kumaluskos at rinig niyang tila isang aso ito, isang malaking aso. Natigilan siya, she heard again a growl coming from an animal. Nayakap niya ang kanyang sarili dahil umihip ang malakas na hangin. Muli siyang napalunok, ano ba kasi ang nakain niya at pumasok siya rito sa kagubatan. Ang masama pa, gabi na! Hinahanap niya lang naman si Avatar na kanyang alaga. Tila may tumakbo sa gawing likuran niya kaya, agad siyang lumingon. Wala siyang nakita, may kumaluskos ulit malapit sa kanya. "Don't scare me, I have no intention to interrupt you. I just want to know if who are you, are you an animal or a human like me. And I just want to bring my pet Avatar back home, nothing else!" Sabi niya kahit hindi naman niya tiyak kung sino o ano ang kanyang kausap. Basta nararamdaman niyang, may kasama siya sa kakahuyan. Marahan siyang umatras ng lakad pabalik sa dinaanan niya kanina. Nang biglang mahagip ang kanyang mga mata. Halos mandilat siya at ni hindi huminga. She saw a, pair blue eyes in the dark! Like ocean in the seashore, clear and bright. She hold her breath, especially when that thing finally infront of her. Tiningala niya ito, isang napakalaking aso. Puti ang balahibo nito na parang nangingintab. Mas malaki pa siya sa hybrid ng mga asong mahal ang presyo! Napanganga siya at ni hindi kumurap- kurap. Natulos siya sa kanyang kinatatayuan at hindi makakilos. Wala sa sariling iniangat niya ang kanyang kamay upang abutin ang mukha ng malaking aso. The big dog step back, seems afraid to her. "Come on! I won't hurt you, where did you came from?" Ang lumabas sa kanyang bibig. The big dog snarl loudly to make her scared for it. But she only close her eyes and cover her ears. Matapos ang ginawa ng malaking aso ay dahan- dahan siyang nagmulat. Nakita niyang tila nagtataka ang malaking aso dahil hindi siya natakot o tumakbo man lang. "You don't have to make me scared of you, I love like you!" Wika ng dalaga at sabay haplos sa mukha ng malaking aso. Bigla namang umamo ito at napapapikit pa sa bawat haplos ng dalaga. Dinilaan pa nito ang kanyang mukha nang biglang matigilan ang dalaga. "You're not an ordinary dog, are you a werewolf?" Biglang tanong ng dalaga. Bigla ring tumingin sa kanyang mga mata ang malaking aso. Napapalunok naman siya because, she love that aquatic blue eyes. Nasa ganoon silang ayos nang biglang may lumitaw pang isa. Nanlilisik ang mga mata nito na para bang gusto siyang kainin. Tumingin siya sa malaking asong nasa kanyang harapan. Humarap ito bigla sa biglang lumitaw sa kanilang likuran. Lumabas ang kani- kanilang mga ngipin na tila galit na galit. Ang mga sumunod na eksena ay hindi na niya maalala. Basta, bago siya mawalan nang malay ay tila may likidong tumalsik sa kanyang mga mata. Hanggang sa mawalan na nga siya nang ulirat. The next she wake up is, nandito na siya sa hospital. "Abegail?" Untag sa kanya ng kanyang ina. Kanina pa kasi sila dada nang dada, kasama ng mga doktor at nurses. Hindi siya sumagot, naglandas sa kanyang pisngi ang kanyang luha. "Mom! Am I blind?" Suminghot na tanong niya. Her Mom did not answer quickly. "Mom, answer me! Hindi na ba maibabalik ang dati kong paningin? What's the problem? Bakit ako nabulag, Mommy?" Sunod- sunod niyang tanong at tuluyan na siyang napaiyak. Niyakap siya ng kanyang ina nang mahigpit. Humahulhol siya nang malakas. Umiiyak na rin ang kanyang ina at awang- awa ito sa kanya. "Ginagawa ng mga doktor ang lahat, anak. Don't worry! You'll gonna be okay!" Umiiyak na sagot ng kanyang ina. "Mom, what happened? Bakit ako nabulag?" Tanong pa rin niya. "Anak, hindi ba ako dapat ang magtanong niyan sa'yo? Ano ang ginagawa mo sa kagubatan ng gabing iyun? At bakit, wala kang malay nang matagpuan ka namin?" Nag- aalalang mga tanong ng kanyang ina. Natigilan siya at hindi sumagot. "Mom, do you trust and believe me if I will tell you?" Paanas niyang sabi. Tiningnan siya ng kanyang ina sa mata at sinapo ang kanyang mukha. "Abegail, you are my daughter. Ofcourse, I will believe you!" Sagot ng kanyang ina. "Mom, that night I saw a werewolf inside the forest! They are two but the one of them seem, not scary." Pagtatapat niya. "What?!" Bulalas ng kanyang ina. "Mom, it seems you don't believe me." Malungkot niyang sabi. "Hindi naman sa gano'n anak," tugon ng kanyang ina. "Don't lie to me, even if I can't see your face but I can feel it!" Malungkot pa ring sabi niya. Natahimik ang kanyang ina at bumuntonghininga. Umupo ito sa tabi niya at hinawakan ang kanyang kamay. "Abegail, listen to me carefully. Don't mention this to other, okay?" Seryosong sinabi ng kanyang ina. "Why, Mom? Because they might think that, I am crazy? That I am imagining something and in hallucinations?" She uttered. "I know! I know that, it's hard but it's for your safety! Remember, you lost your ability to see that is why we need to be extra careful. Telling to others would not might be, advisable." Payo ng kanyang ina. "B-but, it's true Mom! I saw it in my own eyes! Werewolf is really exist!" She said it with determination. "Stop it, Abegail! It won't helping you, instead it will make you getting worst!" Kontra pa rin ng kanyang ina. "Fine! Maybe I lost my eyesight but not my senses! And one day, I will prove to all of you that they are existed in this world!" Galit na turan niya. Sumenyas ang kanyang ina sa isang nurse at may inilabas itong karayom at gamot. Tila naman nahimigan ni Abegail ang gagawin ng nurse. "Remember this, Mom. Even if you injected me sedative, I will not forget everything! And still saying that, werewolf is real!" Nagngangalaiting wika niya. Kasabay no'n ang pagturok ng karayom sa kanyang braso. At ang unti- unting paglamon ng kadilimian sa kanyang kamalayan. Nasapo naman ng kanyang ina ang sariling bibig nito. Ayaw niyang umiyak, gusto niyang magpakatatag para sa kanyang anak. "I'm sorry Abegail but, this is the best way to protect you. And you will forget about the thing you've see, inside the forest one night." Anas nito at hinalikan niya sa noo ang dalaga. Marahan siyang lumabas ng kwarto nito at nanghihinang napaupo sa waiting's area. Kailangang makapagpahinga ang kanyang anak, upang makalimutan nito ang nangyari sa kanya. Napapikit siya at tila hapong- hapo ang kanyang pakiramdam. At tuluyan na rin siyang nilamon ng antok.