To Save You

Kabanata 6

Meeting the four girls melt my heart, they way they make me laughed and the way they make me involve to their conversations makes me feel special and loved.

Sana'y masundan pa ito, I want to make more time with them.

Dani is a sweet type of girl, the way she talks about something makes you want to be in her world. Yong ang ganda niya pero lalong gumaganda pag tumatawa.

Bea seem so girly but her eyes tells different, she may look like an vulnerable girl like parang madaling masaktan but they way you'll stares in her eyes parang palaban din.

Shin is very talkative and always blunt, sometimes she avoid your gazes, like naailang or it was just her habit.

Maureen is a silent type of woman and observant, she likes hugs and touchy. She always hold and touch my hands or caress it so I gave her a warmth smile.

In a short moment of time of meeting them but I'm so comfortable of them like it feels like I've known them for how many years.

Since hindi ako nakalabas ay si Ate Dora muna ang pinabili ko ng ripe manggo, I really wanted to buy and make a mango float. I've tasted once before in our canteen, may nagtitinda kasi sa canteen. Mga gawa ng mga H. E students na binebenta para sa kanilang projects.

I loved it and it was so easy to made that's why I wanted to try new things. Sa susunod ay magluluto ako, I know how to cook at pagbawalan ng magluto ang mga tao dito and I should really give our maids a time to relax.

Thelma was tailing me around and her eyes seems so busy like roaming around. Kaya huminto ako at tinignan siya, she just looked away.

"What is it? Anong problema?"

Tanong ko habang binaba yong librong binasa ko.

Ngumiti siya na parang hindi alam ang sasabihin, why are all people here seems so weird.

"Ano po Ma'am kakain napo"

"Tumawag na ba si Eliam, sabihin mo na tapos na."

Sabat ko dahil they seem so attentive about kung kumain na ba ako, ofcourse I'll eat when I'm only hungry.

She just stared at me and I gave her a questioning looks.

"I'll wait for mango float"

I added.

Kung matigas ang ulo nila din matigas din ang ulo ko.

"Ma'am baka kailangan mo nang kumain para hindi ka mahihilo"

Nag-alala niyang sabi.

I took a deep breath.

"Kakain ako pag nagugutom okay? You don't have to worry about me. Kaya ko na, kaya matulog na lang kayo or kumain kayo kahit ano or lumabas basta kahit anong gusto niyo gagawin niyo "

Sabi ko na dahil ilang beses na rin silang ganito.

"Ma'am bawal po lumabas unless may bibilhin, at huwag na kayong mag-alala kumakain naman po ako"

Sabi niya parang big deal na nag-alala ako.

Why? is this woman before hurt or physically hurt all of you here? then, today, it's different dahil ako, hindi ko ugaling manapak at manakit ng ibang tao.

Nakaginhawa ako nang tuluyan ng umalis ang katulong.

Wala na akong magawa dito, I've read a lot of books, at parang ayoko ng kumain dahil nakakaumay na din, nakakalabas na din ako ng ibang bansa, what should I do next?

"Mahalaga ang pag-aaral anak kaya gusto kung makapagtapos ka"

Bigla kung naalala ang paulit-ulit na sinabi ni Mama sa akin.

Nasaan na pala sila?

Should I ask Eliam about it? I should really continue my studies.

ofcourse, education is important at all.

I will talk about this matter to him since Eliam is a thoughtful man baka pagbigyan din ako, pero kahit na ang huling pasya ay nasa akin parin.

Dumaan si Brenda sa aking harapan na may dalang box kaya tinawag ko siya.

She put it down and run towards me.

"Ano po yon Ma'am?"

" May balita ka na ba tungkol sa mama, papa at sa kapatid ko?"

Nalukot yong mukha nila na parang may naalala.

"a-ah Ma'am kasi baka sa susunod na buwan na po sila uuwi. Mga ilang weeks pa makuha yong painting at papasyal na rin sila"

Ngumiti ako sa aking naririnig.

"Balik na po ako Ma'am"

Hindi pa ako nakasagot ay umalis na ang katulong.

So my family are having a good time ha? Bakit di nila ako kasama?

Binitiwan ko na ang libro ko, at tumingin muna sa hardin. The green leave comfort my eyes then I closed my eyes trying to relax.

This just looks like in our province before, it was abundant of green leaves.

Tumayo ako nang dalawang oras na ang nakalipas at tumakbo ako papuntang ref.

My mango float...

I made four boxes indeed ang dami nga, I didn't only made this for me para na rin sa lahat ng tao dito sa mansyon.

Tinawag ko na sila kahit alam kung iindian nila ako ay I intentionally display all the serving plate and spoons in the table na may mango flat para hindi na sila makakatanggi.

Nakahilera na silang apat sa aking harapan si yaya Brenda, Thelma, Dora at Leng.

Ilang pilit pa ang ginawa ko bago napapasunod sila.

"Kung ayaw niyong kumain ay isusumbong ko kayo"

I may sound like a b***h but it just a facade ang lungkot kasi pag walang kasama sa pagkain.

Kahit na anong ulam at minsan walang ulam ay sama-sama pa rin kaming kumakain ng mga pamilya ko and eating alone ay hindi ako sanay.

Masaya kaming nag-uusap tungkol sa mga bagay - bagay.

I've learned that they were serving us (or the family) for 10 years, may pamilya sila, at hindi na naghihirap dahil malaki ang sahod. They can go out for once, twice or thrice a year and that's too much unfair para sa akin.

"Ma'am tumawag pala si Sir Eliam pero hindi ka na po niya tinawag pero may binilin lang"

Yaya leng butt in.

Tumingin ako sa kanya habang yong sila Yaya Dora, Thelma at Brenda ay masayang kumakain.

Kaya ngumiti ako.

"Anong bilin niya?"

Sabi ko habang tumitingin pa rin sa pinggan na

malapit na maubos ang pagkain.

"Na pupunta po dito yong kaibigan niyo, baka lalabas kayo, magpapasama mo si Ma'am Dani"

Ang atensyon ko ay na kay yaya leng na. Ngumiti siya nang nakita ang aking reaction na parang bata na binigyan ng isang sorbeta.

Naexcites naman ako sa aking narinig. I should really make more memories with them.

After the talks about the arrival of my friends tomorrow ay may naisio ako.

"You should take a leave every Sunday"

Sabi ko pero parang nabibitawan nila syong kustara nila sa gulat.

Kaya tumawa ako but it faded away nang hindi ko na mabasa yong mukha nila.

"Ma'am bawal po dahil wala kang kasama sa bahay"

Yaya leng, older than them said.

"Hindi naman po ako mahinang babae, I can cook, I can clean, I can eat on my own at hindi na ako bata na kailangan pangsilbihan niyo yaya."

I said while eating my mango float.

Dahil nanidto narin naman ako, I should give them na magaan ang buhay.

"Pero Ma'am bawal di po yan, labag yan sa utos ni Sir"

Ate Dora said while putting down her spoon like nawala na yong gana niyang kumain.

is it bad to take care and being thoughtful?

"We should keep this a secret, don't worry hindi tayo mahuhuli"

Paliwanag ko pero lalong kumonot ang noo ni yaya Leng.

"Secrets will never do good to our life, kahit anong ganda pa yan at sa huli mapapahamak tayo"

Sabi niya sa seyosong tinig.

Bumuntong hininga ako.

I know they really miss their family kahit hindi nila sabibin pero alam ko dahil may pamilya din ako. I can't live without my family and kahit wala sila dito ay hahanapin ko parin sila.

It sounds so rude and heartless of me pero nitong araw lang, na nandito ako, ay nakakalimutan ko na sila.

"This is final, you'll have a free day and that's sunday. Bumisita kayo sa bahay niyo, ako nang bahala sa asawa ko."

That's was the most serious tone ever I used in my whole life, kahit kay Krista ay hindi ko ginamit ang ganyang tono kahit ilang beses niya na akong sinaktan.

Gusto pa sana nilang tumanggi ay iniwan ko na sila.

That's final and I will entertain Eliam para naman makapaghinga sila.

I'm not weak and kaya ko na dito.

Eliam called and we talk only for minutes before the landline ended.

My reason is I want to sleep early para ipagluto ang mga kaibigan.

Minsan lang to kaya lubusin ko na rin.

Masaya pala sa pakiramdam na may kaibigan, na may makausap dahil dati pag may problema ako minsan umiiyak lang sa ibabaw ng bundok, minsan kinikimkim lang at minsan umiiyak sa harapan ni Eda.

ang pinakamamahal kung bunso...

She may not talk straight ang munting hapyos at yakap niya ay nagbibigay kaginhawaan sa mabigat kung puso.

I miss her, I miss my family.

Isang bagay na hindi ako sumusuko ay dahil sa pamilya ko.

Our family is our source of strength, we became the source of strength in every challenges in life. Na kahit anong unos na dadarating malalagpasan dahil may pamilya akong matatakbuhan at may panilya akong makakapitan.

My mother wish is to see me holding my diploma, gusto niyang makapagtapos at makapag-trabaho ng marangal, and my father supports to it.

My wish is to live in a far away so that we can start and anew our life again..

Starting again na walang nakakaalam kung sino nga that you earn respects is something I want in my life.

People belittle us dahil sa mahirap lang kami, sa sobrang hirap, walang nakapagtapos ng pag-aaral sa aming lahat at we need money for Eda's condition pero dahil nga mahirap kami parang mahirap na ring mangarap.

And today's situation parang nasa akin na lahat at ayaw ko na ring bumalik sa lugar kung nasaan kami total wala naman kaming babalikan doon.

Bakit pa ba kami babalik kung puro pighati, paghihirap at lungkot ang aming naranasan.

Walang gustong bumalik sa lugar na nagpapaalala ng sakit.

Walang gustong bumalik sa lugar na walang masasayang ala-ala.

That place only create scars in my heart na kahit saan ako pumunta nandoon parin painfully tattooed.

Hindi matatakasan, hindi makakalimutan .

Kahit hindi sinasabi sa aking nang aking Inay at Itay alam kung pinahihirapan sila ng mga naging amo nila, Si Eda na pinagtatawanan.

They should not make fun about someone's flaws and indifferences because it's not funny, walang nakakatawa.

Mahirap na nga yung buhay namin dinagdagan na nila. Is it that funny to make fun of someone's miserable life?

It was hatred and jealousy that turns Krista to become evil, she hates how I became a top 1 that she will do everything to be take that. Kaya ko namang ibigay yon sa kanya. Pero hindi naman tama na palagi na lang siyang ganyan at palagi na akong mag-gigive way. Tolerating her will never do good baka masanay na siya, she will never learn from it.

She should learn the word sportmanship, maging masaya para sa iba at tanggapin ito na may bukal sa puso.

In this place I've found friends, first time to meet a friends na hindi takot.

I trust my guts at alam kung hindi sila masamang tao at hindi nagbabalat-kayo.

This place seems gentler than the place we used to live, sino pa ba ang aalis sa lugar na nagbibigay kapayapaan?

No one, and I am that no one.