To Save You

Kabanata 4

I woke up in a different life. I have no agaisnt us being poor, wala akong paki kahit mahirap kami but sometimes when life and harships push you to the edge parang gusto mo na lang malaglag at isigaw lahat ng problema mo, gusto mo na lang mawala ang bigat na dinadala mo.

We haven't live a good life, I wanted to give my parents the best life they could live pero hindi pala madali...

At habang tanaw ko ang lugar kung nasaan ako gusto ko na lang panghabang-buhay na ganito. I lived in peace without worrying the expenses, utang, pagkain sa araw-araw, gamot, mga gabing inuubo si nanay, si tatay na laging napapagod, it's an eyesore. I've cried every night kung may pag-asa ba na mabago ko ang kapalaran ko.

Ang mga tanong tungkol sa katauhan at sa lugar kung saan ako ay naglaho. Binalewala ko ito lahat habang namuhay nang marangya.

Minsan ko na tong hiniling at ngayon na nagkakatoo ay ayokong mawala ito.

Every Saturday I went out in different countries, I've been in Switzerland, Germany, Thailand, Spain and Uk, ang alam ko napadpad ako sa Paris, hindi ko alam kung paano napadpad ako dito pero hindi nayon problema.

I've consistently talked my husband every night, I discovered how clingy he was that every time lagi niya akong hinahanap, I dont know if it is a good idea or not. My family is having an out of town sabi ng katulong at hindi pa nila matyempuhan kung kailan darating dito.

Sa sobrang nahumaling ko sa paligid ay minsan nakalimutan ko nang kumain at minsan nahihilo na rin dahil nalilipasan nang nang gutom. Pero one thing how my husband hate at napaparanoid is when I became reckless to myself, na magagalit talaga siya sa mga katulong pag hindi ako kumain, natutulog ng maaga, minsan sinabi ko na lang na kumain na ako para tapos ang usapan.

Eilam is a caring husband that sometimes it scares me but the maids assure how gentle and cring my husband is and in love we are to each other

that sometimes give me thoughts how is the feeling of being inlove....

The garden makes me alive, sa sobrang ganda nang bulaklak ay gusto ko na lang na dito matulog. They grow beautifully especially pag inaalagaang mabuti.

Habang nagmumuni ay napapangiti ako sa naging kapalaran ko ngayon. Parang isa pa ring panaginip minsan natakot akong magising baka bukas wala na ako dito, na baka bukas nasa Pilipinas na ako nilalamok, nagugutom.

Not all people are content to what they have, noong bata pa ako kuntento na ako sa kung ano ang meron kami, dati yon, na hindi ko pa alam ang tunay na takbo ng buhay. Respect matter only to those who have a good life, who have a good earning, who have name on the society, everyone will bow down and respect you dahil nasa taas at toktok ka at kaming nasa ibaba ay tinatapakan at walang boses.

Maybe, isang beses lang sinaktan yong pamilya ko pero grabe yung sakit at dulot nito that I've always tell myself na, mangarap ka nang matulin. Huwag mong hayaang maging ganito at ganitohin na lang. Don't settle and be contented to live your life like this.

It was one time when my mother got sick at kinukumbulsyon na siya, habang si papa tumatakbo kung anong gagawin, naghahanap ng tulong sa labas, habang ako nakakatulala at umiiyak sa tabi at si Eda na nasa sulok pahiyaw na umiiyak.

My father's screamed echoed in our place but how funny that no one listens and no one hear him.

Bumalik si Papa sa bahay ng bigo at doon lang ako natauhan nang kinarga na nang aking ama ang aking inay. Sumunod ako habang karga ni Tatay si nanay, habang umiiyak at pahiyaw na tumatawag nang tulong pero ni isa walang pumunta para tumulong.

Dahil sa takot, kaba at sakit hindi ko namalayan na naiiwan ko si Eda sa bahay mag-isa, sumunod lang ako ni tatay tumakbo papuntang hospital.

Ang proproblemahin na namin ay pera pambayad ng hospital, at hindi namin alam saan kami kukuha. Lumabas kaming bagsak ang balikat.

Hinawakan ko ang kamay ng aking ama, he smiled at me.

"Umuwi kana, puntahan mo na Si Eda siya lang mag-isa doon. Ako na magbabantay sa mama mo"

Ano na susunod naming gagawin? Nagpabuntong hininga ako.

"Punta mo na tayo sa Municipyo tay at hihingi ng konting tulong, at kapalit nang pera na hihingiin natin ay pagtratrabahuin ko tay "

Kaya pumunta na kami sa Minucipyo pero hiniling ko na sana wala si Krista, ang anak ng Mayora. She treat me as her biggest enemy, inaaway niya ako dahil lagi akong nasa top 1 at siya ay nasa top 2. She's that immature na gagawin niya ang lahat, masira ang reputasyon ko. No one wants to be my friend, walang makipagkaibigan sa akin dahil pinagbabawalan niya, kung sino ang makipagkaibigan sa akin ay matic maging kalaban na ni Krista and who wants to be her enemy, anyway. She has power and money, lahat kaibigan niya at lahat nang may atraso o ayaw niya, ayaw na din ng lahat, imagine how immature it is.

"Nandyan ba si Kapitan Erlinda?"

Tanong ni Itay sa isang lalaki na nagwawalis.

"oh nanndiyan, nasa opisina, may kailangan ka?"

Tanong niya sa amin, kaya ngumiti si papa.

"oo, sana"

"Pasok lang kayo, mukhang good mood"

Kaya pumasok na kami sa itaas. Kumatok kami ng ilang beses bago nakapasok.

Nakahinga ako nang maluwag nang wala si Krista, I hope she doesn't know our petty fights with her daughter, ang pangit lang din pakinggan if sasali siya sa away.

"Magandang umaga po, Mayora Erlinda"

Ngumiti si Tatay, at sinuyud ko ang aking paningin sa kapitana na nakaupo. Maganda at may anghel na mukha at mas lalo lang ito nagmukhang anghel pagnagsasalita ito dahil sa hinhin ng boses.

"Anong maipaglilingkod ko sa inyo Itay?"

"Gusto ko sanang humiling ng konting tulong, dahil ang asawa ko ay nasa hospital, wag kayong mag-alala itong anak ko ay seserbisyuhan po kayo at kung may kailangan kayo gaya sa pagbubuhat wag kayong mag-alala tutulong ako"

"Wala pong problema Itay, ako na ang sa sagot sa lahat"

Sabi ni Kapitana, at tatay ko ay tumingin habang pinigilan lang umiiyak. Mabuti naman pala ang puso niya kompara sa anak niya sobrang maldita at heartless .

"Saan pala kaayo nakatira? at anong pangalan ng iyong asawa para ako na kakausap sa hospital, at anong hospital po?"

" North Heart Hospital po Mayora at ang pangalan ng asawa ko ay Lena Santilo"

Nag-iisip ang Mayora.

"Santilo?"

sa animong magaspang na boses at sabay tanaw sa akin habang may inaalala.

"Are you perhaps, Selena Santilo?"

Patay...

"Ako po yon Mayora"

Pilit kung ngiti, I bet she told her mother about it.

"hmm"

Sabi ni Mayora habang nag-iisip, si tatay naman ay hinawakan yong likod ko at nakita ko yong mata niyang maypag-tatanong.

Gusto ko na lang ipalabas si tatay at kami na mag-usap ni Mayora. I feel like she will give me hard time knowing how her daughter hated me so much in her highschool life.

"You'd gotten into fight with my daughter?"

She's now raising her eye brows.

"Tay sa labas na kayo maghintay"

Bulong ko ni Itay pero hindi siya natitinag dahil sa reaksyon na nakuha ni Mayora.

I hope she will still continue to help us, ang away nang anak ay away ng anak sana hindi siya makikialam sa away bata.

"No, he stays. Diyan ka lang tay. Mag-usap muna tayo"

Kahit wala akong kasalan pero mas may power siya kaya kahit hindi ako takot pero parang alam ko na ang magigiging hantungan nito.

"I don't really want to involve myself to a petty fights of the enemy of my daughter."

You just did, I wanted to replied but I stopped myself. Kahit hindi naman nakakaintindi si tatay ng english but hearing Mayora's sudden change of voice ay parang alam na ni tatay ang problema.

" Palagi nalang umiiyak ang anak ko at natatakot pag tuwing exams and she begin having anxiety and stress because of you.. And now you're here, pumunta at humingi ng tulong tapos kalaban pa ng anak ko?"

Aniya sa dismayadong tinig.

"Mayora, ipagpaumanhin niyo po pero-

Sabat ni Tatay pero nagpatuloy lang si Mayora sabay tingin sa amin mula ulo hanggang paa.

" Nandito kayo? Hihingi ng tulong? "

Sabi niya habang tumatawa.

Nababaliw na...

" I've changed my mind, I won't help you at all. Umuwi na kayo"

Kinoyom ko ang aking kamay, at ngayon si tatay ay parang hindi na alam ang gagawin.

"Pero Mayora, sabi mo sa mga mamamayan, ng nga tao na tutulong kayo na may puso at bukal sa iyong puso, sana ang away namin ng anak mo ay hindi ito basehan para hindi ka tumulong. Seserbisyuhan ka po namin sa tulong na ibibigay niyo"

Tumawa siya nang malakas sa sinabi ko at habang tumatawa siya ay para siyang isang kontrabida sa isang teleserye sa kanyang inaakto. Dati sinabi ko mukha siyang anghel pero ngayon para siyang nakakatakot, na parang nilabas niya ang tunay niyang anyo, anyong nagbabalat-kayo.

So that's the consequences of messing her daughter ha? I sarcastically said to myself.

"Sana tulungon niyo pa rin kami Mayora, huwag na tayong makisali sa away ng mga bata"

Mahinhing sabi ni Itay.

"Don't take your final exam"

"ha?"

Sabay naming sabi ni tatay. She just smirked and raise her brows waiting for our response.

Next week will be our last final exam for grade 10.

"You're always be the top 1, then failing your final exam won't make you the top 1 pero atleast hindi bagsak, diba?"

Natameme kami ni Itay sa sinabi ng Mayora, ang puso kung hindi nagtatanim ng galit ay parang ginising niya. Kinoyom ko ang aking kamay sa namumuong galit.

" First to third grading I bet you got all 90 plus, and failing your exam for the fourth quarter ay makakapasa ka parin hindi nga lang maging isang Valedictorian let's say you'll have a 83 to 85 or more than that... malaki na rin yan"

Sabi niya at tapos matamis na ngumiti sa amin.

Si tatay ay nakakuyom na ang kanyang kamay. Hinawakan niya ang aking kamay para umalis pero hindi ako nagpapatianod.

Gagawin mo yan para sa anak mo? Ang talino wala yan sa pera at kapangyarihan, hindi yan ang basehan.

"Elementary, you're a Valedictorian and my daughter wasn't. I hope you'll give way this time, exchange to that wala na kayong problema sa hospital, sa lahat."

If my mother will hear this for sure kahit sino pa yan, aawayin niya.

"Tayo na anak, hahanap na lang tayo ng ibang paraan"

Sabi ni Tatay dahil alam niyang deserve kung maging Valedictorian dahil ginawa ko ang lahat at ang parangal nayon ay nararapat lang para sa akin.

but I just shoke my head.

"Wala pa rin kayong magagawa, I won't let your mother go. Kaya, ikaw Selena, matalino ka naman kaya alam mo na ang dapat mong gawin"

She evilly smiled while tapping her thumb in the table like she's having a good time.

Hindi ko na talaga ito iboboto sa susunod na halalan.

Hindi pa rin ako makasalita.

"My daughter is a brilliant girl, pero dahil sayo laging nalang nasa second list. I hope you'll decide wisely, wala ka na ngang kaibigan sa school, at linalayoan na kayo ng mga kapit-bahay niyo, wag munang dagdagan"

Dahil yan sa inyo, you lift a finger on it and you let your power works in a wrong way.

" Just don't take the final exam for the fourth quarter, wala ka nang problema"

"Halika ka na, Selena, magagawan pa yan natin ng problema"

Sabat ni Tatay habang Kaladkad na ako pero parin ako natititnag. Kahit may munting luha na gustong bumagsak ay hindi ko ito hahayaaang babagsak.

"S-sige po Mayora, just make sure to help us"

Pilit kong sabi.

"You made me proud of you for the first time Selena, I'll call our driver. Ihahatid na namin kayo"

"Wag na po"

Sabi ko sabay naming talikod, bago namin masira ang pintuan ay narinig pa rin namin ang malakas niyang halakhak.

Ang dating pagod na mukha ng aking Itay ay lalong nadagdagan. He inhaled hardly and push my hand away.

"Hindi ka na sana pumayag, magagawan niyan natin ng ibang paraan"

Galit niyang sabi, I know his sentiments but messing them would only push us into the cliff.

Iniiwasan kami ng mga tao dahil sa anak niyang maldita, at ano na lang ang mangyayari pag may ginawang masama ang Mayora sa likod namin?

I smiled and hold my father hands.

"Wag kayong mag-alala tay, mas importante sa akin ang kalagayan ni Nanay kaysa anong medalya."

I paused to inhale, para man lang maibsan ang sakit and to breath to have strength . Kahit masakit sa kalooban ko.

"Wag kayong mag-alala tay. Puntahan mo na si Nanay at tignan mo kung tinupad ba ni Mayora ang mga sinabi niya"

Wala nang magawa si Tatay kaya tumakbo na ako para hindi na niya ako pagalitan sa desisyon ko.

Tumakbo at sumakay na ako ng jeep habang pinigilang umiiyak.

"