ตอนที่ 2 กิจวัตรของ...ว่าที่เมียพี่คี

2073 Words

“เมษา...หนูหั่นแครอทเป็นดอกไม้อีกแล้วเหรอลูก~” เสียงหัวเราะนุ่มของคุณอัญญาดังขึ้นจากห้องครัว ตั้งแต่เช้าแสงแดดยังอุ่นอ่อน และกลิ่นขนมปังอบกับเบคอนก็ลอยตลบอบอวลทั่วบ้าน “ก็หนูอยากให้คุณลุงคุณน้าทานอาหารแล้วอารมณ์ดีค่ะ” เมษายิ้มหวาน ขณะวางแครอทรูปหัวใจลงในกระทะข้างไข่ดาว รูปหัวใจก็เช่นกัน ตลอดสองเดือนก่อนเปิดเทอม แทนที่จะไปเที่ยวพักผ่อนหรือช็อปปิ้งเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป เมษาใช้ชีวิตอยู่ในครัว ทำอาหารกับคุณน้าอัญญาทุกเช้า — และแน่นอนว่าเธอทำด้วยใจทั้งหมด…เพื่อผู้ชายที่ชื่อ ‘คีตะ’ “พี่คีตะคะ กาแฟค่ะ” เธอถือแก้วกาแฟดำมาเสิร์ฟตรงหน้าชายหนุ่มผู้มีผมสีเข้มยุ่งเล็กน้อยจากการเพิ่งตื่นนอน คีตะนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงระเบียงบ้านด้านข้าง หันมารับแก้วอย่างเกือบจะไม่ทัน “ขอบใจ” เขารับไปแค่สั้น ๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้เมษาระเบิดหัวใจตัวเองเบา ๆ ‘ฉันรู้ว่าพี่ไม่ชอบให้ใส่น้ำตาล...แต่หนูเติมความหวานไว้ในสายตาแล้วนะคะ’ เธอแอบคิดในใจ ก่อนจะรีบถอยห่างไปตั้งหลัก พอตกบ่าย เธอมักจะนั่งเล่นหมากรุกกับคุณลุงธนาผู้สุขุม ใจเย็น และชอบวางหมากเหมือนวางแผนธุรกิจ “แน่ใจนะว่าเดินหมากตรงนี้?” “มั่นใจค่ะลุง” เมษายิ้มตาหยี แล้ววางหมากกินม้าลุงธนาได้อย่างสวยงาม “หืม...ฝีมือไม่เบาเลยนี่นา” คุณธนาหัวเราะเบา ๆ “เจ้าคี จะนั่งเงียบทำไม...มาเล่นด้วยกันสิ” “ไม่เอาอ่ะ เหนื่อย” คีตะที่นอนอ่านแบบบ้านอยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขกตอบเสียงเนือย แต่บางวันเขาก็จะเข้ามาเล่นด้วยแบบไม่คาดคิด และเมษาก็เล่นแพ้ให้...แบบเนียน ๆ ‘ใครจะไปชนะคนที่เรารักกันล่ะ!’ และในวันหนึ่ง… “ติ๊งต่อง~” เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น เมษาที่กำลังเก็บผ้าเช็ดโต๊ะหน้าบ้านอยู่หันไปมองก่อนจะเดินไปเปิดประตู ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตเปิดกระดุมเม็ดบน ใบหน้าคมเข้มประดับรอยยิ้มกว้างราวกับพระอาทิตย์แสนอบอุ่นยืนอยู่หน้ารั้ว “โย่ว คีตะอยู่มั้ย?” “เอ่อ…อยู่ค่ะ เชิญเข้ามาก่อนค่ะ” เมษายิ้มรับอย่างสุภาพ แต่ในใจแอบประเมินรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายอยู่เงียบ ๆ ‘หล่อดีนะ…แต่ไม่ใช่สเป๊กแน่นอน ฉันรักพี่คีคนเดียว!’ “เราชื่อภูผานะ เป็นเพื่อนสนิทของคีตะตั้งแต่ม.ปลาย” เขาว่าพลางยื่นกล่องขนมในมือให้เธอ “เรียกพี่ก็ได้ครับ น้อง...?” เขาเอียงคอถามอย่างเป็นกันเอง พร้อมยิ้มละลายใจ แต่ก่อนที่เมษาจะได้ตอบ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้นจากบันได คีตะในชุดเสื้อยืดสีขาวธรรมดา กับแจ็กเก็ตยีนส์สีน้ำเงินซีด เดินลงมาด้วยใบหน้าสะลึมสะลือ ผมยุ่งเบา ๆ ราวกับเพิ่งตื่นจากการงีบ—หน้ามึนแต่สายตามองเลยเธอไปมองเพื่อนตรง ๆ แค่นั้น…หัวใจของเมษาก็เต้นแรงอีกครั้ง ‘แค่เสื้อยืดกับยีนส์ธรรมดา ทำไมพี่ถึงเท่ได้ขนาดนี้…’ เธอหลบสายตาเล็กน้อย ยกมือขึ้นกุมอกตัวเองเบา ๆ “ไอ้ภูมาได้ไง?” “เบื่ออะ อยากมาหามึง” ภูผาหัวเราะ “เชิญพี่ตามสบายนะคะ” เมษายิ้มหวานให้ตามมารยาท ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางสงบ...แต่ในใจฟูเกินต้าน คีตะยืนกอดอก มองเพื่อนรักที่โผล่มาโดยไม่บอกล่วงหน้า “มึงจะมาเพื่อ?” “กูจะชวนไปเล่นเกมใหม่ที่ห้างฯ” ภูผายิ้มกวน ๆ แล้วก้าวเข้ามาใกล้ ดึงคอเสื้อเพื่อนให้โน้มมา “ว่าแต่น้องคนนั้นชื่อไรวะ? ทำไมมาอยู่บ้านมึง?” เสียงกระซิบกระซาบมีความสนใจเต็มพิกัด “เมษา ลูกเพื่อนพ่อกับแม่ เพิ่งสอบติดมหาลัยที่นี่” คีตะตอบเสียงเรียบตามสไตล์ “น้องเมษา~ สวย น่ารัก สดใส... มีเสน่ห์ว่ะ” ภูผายกมือทาบอกทำท่าจะละลาย “มีแฟนยังวะ?” “กูจะไปรู้เรอะ” คีตะเริ่มขมวดคิ้วอย่างรำคาญ “มึงจะชวนกูเล่นเกมไม่ใช่เหรอ ไปดิ” “เฮ้ย เดี๋ยว!” ภูผาหัวเราะแล้วเอาแขนพาดบ่าเพื่อน “ไม่ใช่ว่า... มึงแอบเคลมน้องอยู่เงียบ ๆ หรอกนะ” คีตะถอนหายใจแล้วหันหลังเดินนำ “ไอ้ภู! มึงนี่มโนเก่ง น้องเขาเพิ่งปี 1 หาเรื่องให้กูชิบ…” สองหนุ่มเดินไปทางลานจอดรถ คีตะหยิบหมวกกันน็อคของเขาแล้วโยนอีกใบให้ภูผา ที่มุมหนึ่งของบ้าน…เมษาแอบเปิดผ้าม่านมองเงียบ ๆ สายตาของเธอหยุดอยู่ที่มอเตอร์ไซค์สีดำด้าน ทรง Naked Bike รุ่นท็อปสุดของค่ายดังจากอิตาลี ที่วาววับและล้อเงางามจนสะท้อนแสงแดด เบาะหนังแท้เย็บมือ ท่อไอเสียไทเทเนียมที่ส่งเสียงทุ้มต่ำขณะสตาร์ต—ทุกอย่างมันหล่อ มันเท่ มันคือลุคของพี่คีตะสุด ๆ แต่เหนืออื่นใด...สิ่งที่ทำให้หัวใจเมษาเต้นไม่เป็นจังหวะคือร่างสูงในชุดเสื้อยืดนั้นเอง ที่ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ด้วยท่วงท่าชำนาญ มือหนึ่งหมุนกุญแจ อีกมือสวมถุงมือขี่รถอย่างเท่ ‘พี่คีตะหล่อเหมือนพระเอกหนังสายบู๊เลย… จะตายแล้ว!’ เธอกัดริมฝีปากล่าง กลั้นเสียงกรี๊ดในลำคอ ‘ผู้หญิงคนอื่นเห็นไม่ได้เด็ดขาด… เขาคือของฉัน!!’ 🌸🌸🌸 🏬 ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง เสียงเกมอาร์เคดจากชั้นบนของห้างชื่อดังกลางเมืองดังคลอไปกับเสียงผู้คนเดินขวักไขว่ สองหนุ่มในเสื้อยืดเรียบ ๆ กับกางเกงยีนส์ดูธรรมดา แต่กลับดึงดูดสายตาโดยเฉพาะจากกลุ่มสาววัยมหาลัยแถวนั้น คีตะในชุดเสื้อยืดสีขาวกับแจ็กเก็ตยีนส์ทับบางเบา ผมหน้าม้าเซ็ตยุ่งนิด ๆ จากสายลมที่ขี่มอเตอร์ไซค์มา ส่วนภูผาก็หล่อไม่แพ้กัน ใส่เสื้อเชิ้ตเปิดคอ กับกางเกงลำลองและรองเท้าผ้าใบสีสด—ทั้งคู่เดินตรงไปยังโซนเกมทันที “หึ วันนี้มึงอย่าพากูแพ้นะ ไอ้คี” ภูผาหัวเราะพลางหยอดเหรียญใส่เครื่อง “มึงแพ้ตั้งแต่เกมที่แล้ว แล้วมั้ย” คีตะยักคิ้วอย่างท้าทาย ขณะเดียวกัน ตรงมุมเสาใกล้ร้านคาเฟ่บนชั้นเดียวกัน เมษาในชุดกระโปรงคิวท์โทนชมพูพีช พรางตัวหลังต้นไม้ปลอมข้างเสา มือหนึ่งกำแก้วชาไข่มุกแน่น ขณะแอบส่องกล้องทางไกลมองไปยังสองหนุ่มที่กำลังเล่นเกมยิงปืนกันอย่างดุเดือด “โอ๊ย...ทำไมพี่คีตะถึงได้เท่แบบนี้นะเนี่ย!!!” เธอบ่นเบา ๆ กับตัวเอง หน้าแดงจาง ๆ ขณะมองเขาหัวเราะกับเพื่อนอย่างเป็นธรรมชาติ ข้าง ๆ เธอ มีชายหนุ่มในสูทเข้ารูปสีดำ ยืนกอดอกอย่างนิ่งขรึม รูปร่างสูงโปร่งประมาณ 185 ซม. ผิวแทนแบบคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ ใบหน้าคมเข้มสไตล์ลูกครึ่ง ดวงตาคมเฉียบภายใต้แว่นกันแดด ผมสีน้ำตาลเข้มเซ็ตเรียบร้อย หูข้างหนึ่งมีบลูทูธติดอยู่แบบแทบมองไม่เห็น “อคิน” – บอดี้การ์ดหนุ่มฝีมือดีวัย 29 ปี ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้และป้องกันตัวทุกแขนง เคยผ่านการฝึกในหลายประเทศและได้รับใบรับรองด้านการรักษาความปลอดภัยจากองค์กรระดับโลก เขาคอยดูแลความปลอดภัยของเมษา—คุณหนูลูกสาวท่านทูตดิลก—มาตั้งแต่เธออยู่ชั้นประถม และแม้เขาจะขรึม เย็นชา แต่ในใจก็เอ็นดูเมษาเหมือนน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่ง เขาพูดเสียงเบาแต่เด็ดขาดผ่านบลูทูธ “คุณหนูเมษายังปลอดภัย กำลังตามเป้าหมายอย่างใกล้ชิด...ยังไม่ต้องเคลื่อนกำลังเสริม” เมษาหันกลับมามองอคิน แล้วเอานิ้วแตะริมฝีปาก “ชู่! อย่าเสียงดังสิ พี่คิน เดี๋ยวพี่คีตะรู้ว่าหนูตามมา” อคินถอนหายใจเบา ๆ “ครับคุณหนู แต่ถ้ามีอะไรผิดปกติ ผมจะพากลับทันที” “ไม่ผิดปกติค่ะ แค่หัวใจหนูเต้นผิดจังหวะเท่านั้นเอง~” เมษาพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ใบหน้าแดงเรื่อเหมือนสาวม.ปลายแอบชอบรุ่นพี่อยู่ไกล ๆ อคินหันไปมองเด็กสาวในความดูแลที่กำลังก้มหน้าเขินอายซุกหลังต้นไม้ปลอมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ มุมปาก ‘คุณหนูเมษา...โตขึ้นเยอะจริง ๆ’ เขาคิดในใจเงียบ ๆ ภาพของเด็กหญิงผูกผมหางม้าเมื่อหลายปีก่อนยังชัดเจนในความทรงจำ แต่ตอนนี้...เธอกลายเป็นสาวน้อยผู้แอบรักเข้าเต็มเปา อยู่ ๆ เสียง “ฮึ่ย!” เบา ๆ ก็หลุดออกมาจากปากเมษา “อะไรอีกล่ะคุณหนู...” อคินเลิกคิ้ว เมษาหรี่ตามองไปที่หน้าร้านเกมอีกครั้ง สาวสวย 2 คน—ในชุดไปรเวทเสื้อสายเดี่ยวกระโปรงสั้น—เดินเข้าไปหาคีตะและภูผาที่เพิ่งออกจากเครื่องเกม “ขอโทษนะคะ...พี่เล่นเกมเก่งจังเลย~” “มี IG หรือแอปฟ้าแอปเขียวมั้ยคะ? ขอแอดได้มั้ย~?” คีตะดูจะไม่ได้สนใจนัก เขาเอียงคอเล็กน้อย แล้วหันไปมองภูผาที่กำลังอมยิ้มเจ้าเล่ห์ เมษาตาโต โกรธจนควันออกหู ฟองในแก้วชาไข่มุกแทบปะทุขึ้นมาเองจากความร้อนแรงในใจเธอ “อ๊ากกกกก!! เดี๋ยวนี้สาว ๆ จีบผู้ชายกันเร็วมากแบบนี้เหรอคะ!! แถมจะแลกทั้งแอปเขียว แอปฟ้าอีก!! 😤” เธอกัดหลอดชาไข่มุกจนแทบขาด ก่อนจะหันมากระซิบกับอคินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจัง “พี่คิน! หนูขอเวลา 3 นาที...จะไม่ปล่อยให้พี่คีตะหลุดเข้าฮาเร็มของผู้หญิงพวกนั้นแน่ ๆ!!” อคินขมวดคิ้ว “คุณหนูจะทำอะไรอีกครับ?” “สกัดดาวรุ่งสิคะ!!!” เธอกำหมัดแน่น แล้วก็เริ่มปฏิบัติการทันที—เมษาปรับกระโปรงให้เรียบร้อย หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา แล้วทำทีเดินผ่านหน้าร้านเกมอย่างไม่ตั้งใจ ...ก่อนจะสะดุดพื้นและทำผ้าเช็ดหน้าหล่นพอดีตรงหน้าคีตะอย่างแม่นยำ “อ๊ะ...! ขอโทษค่ะ...อ้าว...พี่คีตะ?” เสียงใส ๆ เรียกชื่อเขาอย่างแสนดีใจ ทำเอาสาวสองคนนั้นถึงกับชะงัก “โอ๊ย พี่คีตะ~ บังเอิญจัง~” เธอยิ้มตาแป๋ว โบกแก้วชาไข่มุกขึ้นโชว์ “กินมั้ยคะ? หนูเลี้ยงได้นะ~” คีตะขมวดคิ้วนิด ๆ “เธอมาทำอะไรที่นี่?” “ก็...มาเดินเล่นค่ะ~ เหนื่อย ๆ ก็เลยหาของหวานกิน แล้วก็ว่าจะไปหาอะไรทานพอดีค่า~” เมษาตีหน้าใสไร้พิษสง “ว้าว น้องเมษา หิวข้าวมั้ย ไปทานข้าวกับพี่มั้ยจ๊ะ” ภูเสียงภูผาดังขึ้นทันที หนุ่มวิศวะหัวไวหันมาชวนด้วยรอยยิ้มละลายใจ “ไอ้ภู น้อย ๆ หน่อย” คีตะเอื้อมมือยันหน้ามันออกไปให้พ้น “อะไรล่ะ กูก็แค่ชวนน้องกินข้าวด้วยเฉย ๆ นี่หว่า” ภูผาขำ “ค่า~ หนูไปด้วยค่า~” เมษาตอบรับทันควัน ก่อนจะส่งยิ้มให้ภูผาอย่างน่ารัก (แต่ในใจน่ะเหรอ...กำลังมโนว่าตัวเองนั่งกินข้าวตรงข้ามกับพี่คีตะอยู่สองคน~) ด้านภูผานั้น…ถึงกับหัวใจเต้นผิดจังหวะ ‘...น้องเมษาน่ารักชะมัด’ ‘ใส ๆ แต่ก็ดูฉลาด มีเสน่ห์แบบไม่รู้ตัว...’ ‘ถ้ามึงไม่เอานะคีตะ กูจะเอาแล้วนะเว้ย’ แต่แน่นอน…คนที่ไม่รู้เรื่องที่สุดก็คือ ‘ตัวต้นเหตุ’ คีตะพยักหน้า ก่อนเดินนำไปโดยไม่รู้เลยว่า... น้องที่อาศัยอยู่ในบ้านเดียวกันน่ะ แอบรักเขาเข้าเต็มเปาแล้ว สาวสองคนนั้นได้แต่มองหน้ากันงง ๆ ก่อนจะถอยห่างจากวงสนทนา “พี่คะ งั้นพวกหนูขอไปก่อนนะคะ~” “ไว้เจอกันใหม่นะคะ…ถ้ายังไม่มีแฟนอะค่ะ” (เสียงเบาแทบไม่ได้ยิน) เมษาโบกมือให้พวกเธอ ยิ้มหวานแบบไม่รู้สึกรู้สาใด ๆ ทั้งสิ้น แต่ภายใต้กระโปรง...มือเล็ก ๆ ของเธอกำหมัดแน่น ‘ภารกิจสกัดดาวรุ่ง...สำเร็จ!’ ขณะที่อคิน—ซึ่งยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดจากไกล ๆ —ได้แต่ถอนหายใจ ส่ายหัวเบา ๆ “คุณหนูตัวน้อยของผม... ยังซนไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more