เมษาลืมตาขึ้นช้า ๆ กลิ่นฝุ่น กลิ่นสนิม และกลิ่นคาวเลือดอ่อน ๆ เตะจมูกทันที เพดานสูงทึบ ไร้แสงไฟ สถานที่ที่เธออยู่ไม่ต่างจากโกดังร้างขนาดใหญ่ เสียงลมหายใจของตัวเองคือสิ่งเดียวที่ได้ยินในวินาทีนั้น
“ที่นี่...ที่ไหน...?”
เธอพึมพำ พลางพยายามยันกายลุกขึ้น แต่กลับรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือ — มีเชือกไนลอนรัดแน่นอยู่
‘พี่คีตะ...!?’
สิ่งแรกที่แวบเข้ามาในหัวคือเขา เมษากวาดตามองรอบตัว ก่อนจะพบว่าชายหนุ่มที่นั่งพิงเสาอยู่ไม่ไกล มีรอยช้ำที่มุมปาก เสื้อผ้ายับยุ่งและแขนข้างหนึ่งถูกมัดไว้กับโซ่เหล็ก
“พี่คีตะ!”
“เธอปลอดภัยมั้ย...”
เสียงแหบต่ำของเขาดังตอบกลับทันที แม้ใบหน้าจะมีรอยฟกช้ำ แต่ดวงตาคมยังจ้องเธออย่างมั่นคง
เธอพยักหน้าเร็ว ๆ พยายามกลั้นน้ำตาไว้
“แล้ว...ที่นี่มันที่ไหน?”
คีตะหรี่ตามองรอบห้อง ก่อนตอบเบา ๆ
“น่าจะโกดังร้างชานเมือง...พวกมันไม่พูดอะไรเลย แต่มีอาวุธครบมือ และดูโปรฯ เกินกว่าจะเป็น
