แผนร้าย ปราบยายมาเฟีย

เสียงปืนดังขึ้นขณะที่ผมกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างถนนโดยที่ไม่มีการ์ดคอยคุ้มกันเพียงเพราะผมต้องการอยู่คนเดียว จริงๆแล้วผมอยากเป็นแค่คนธรรมดาบ้าง ใช้ชีวิตแบบผู้คนที่ไร้สิ่งกรอบกันชีวิตและหน้าที่ ไม่ใช่เป็นคุณชายเย็นชาของบ้านขจรไพศาลและต้องมีการ์ดเป็น 10 มาตามรุมล้อม เวลาไปไหนมาไหน เพียงเพราะผมเป็นทายาทมาเฟียที่ใครๆต่างก็ต้องการชีวิตกันทั้งนั้น และสายตาผมก็เหลือบไปเห็น โบว์มัดผมอันนึง ซึ่งมันเป็นสีดำ แต่มันช่างดูสง่าและมีความสวยในตัวของมันมากๆ และการที่ผมเห็นโบว์อันนี้มันทำให้ผมนึกถึงน้องอัญขึ้นมาเพราะถ้าโบว์อันนี้มันไปอยู่บนหัวของน้องอัญมันคงทำให้เธอดูดกีมากขึ้น และโบว์ก็จะดูมีค่ามากๆเมื่อได้ประดับบนหัวของเธอ “เท่าไหร่ครับป้า” ผมร้องถามป้าคนขาย พร้อมกับหยิบมันขึ้นมาดู “20 จ้ะพ่อหนู” 20 บาทเท่านั้นเองเหรอ อืม ถึงมันจะถูกแต่มันก็มีความสวยในแบบของมันนะ “งั้นผมเอาอันนี้ครับ” “ได้ซิๆ มา ป้าใส่ถุงให้” ผมส่งโบว์ให้กับป้าพร้อมกับจ่ายเงินไป20 บาท “ขอบคุณครับ” “แล้วมาอุดหนุนใหม่นะลูก” “ครับ” ผมพยักหน้าให้ป้าก่อนจะเดินออกมา ผมถือถุงที่ใส่โบว์ไว้แน่น แต่เอาจริงๆผมคงให้โบว์น้องอัญโดยตรงไม่ได้หรอกเพราะน้องอัญคงจะไม่รับ ผมคงจะฝากบรรดาพวกป้าๆที่ดูแลน้องอัญเอาไปวางไว้ให้ในห้องนั่นแหละ ก็แหง๋ละครับในเมื่อน้องอัญเกลียดผมเข้าไส้ซะขนาดนั้น “ลืมของรึเปล่าจ้ะ พ่อหนุ่ม” จู่ๆเสียงป้าคนขายก็ดังขึ้นผมจึงหันไปมองป้าที่มายืนประชิดตัวของผมแล้วตอนนี้ ว่าแต่ทำไมป้ามาไวจัง “ลืมอะไรเหรอ ผมว่าผมซื้อแค่อย่างเดียวนะ” ผมย้อนถามป้าไปอย่างสงสัย “ก็ลืมนี่ไงละ” สิ้นเสียงป้า ปืนก็มาจ่ออยู่ที่หัวของผมแล้ว พร้อมกับเสียงปืนที่ดังขึ้นอย่างที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลย   ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!